Να, λοιπόν, μια ακόμα απόδειξη πως όταν ο καλλιτέχνης πατάει γερά στις παραδόσεις του τόπου του - και τις σέβεται - το αποτέλεσμα τον δικαιώνει!

Ο Γιμού είναι απ' αυτή τη στόφα των καλλιτεχνών που γνωρίζει την ιστορία της πατρίδας του. Που σέβεται την ιστορία της. Δεν αντιγράφει. Δε μιμείται. Δεν προσπαθεί, με ψεύτικα τεχνάσματα, να βγάλει διαβατήριο για το Χόλιγουντ. Εχει γίνει παγκόσμια αποδεκτός, κρατώντας την «εθνικότητα» στις ταινίες του. Κάθε φιλμ του Γιμού (Κόκκινοι Αγροί, Σιωπηλοί Εραστές, Σήκωσε τα Κόκκινα Φανάρια, Μια Γυναίκα της Κίνας, Να Ζεις, Ούτε ένας Λιγότερος, Ο Δρόμος για το Σπίτι, ο Ηρωας) είναι και μια δική του αλήθεια. Μια αλήθεια που κουβαλάει μέσα της την κουλτούρα της πατρίδας του.

Κομμάτι αυτής της κουλτούρας είναι και τα Στιλέτα: Κίνα 859 μ.Χ. Η Δυναστεία Τανγκ (από τις πιο λαμπρές της μεγάλης αυτής χώρας) πνίγεται μέσα στη διαφθορά. Ταραχές ξεσπάνε σε ολόκληρη την επικράτεια. Οι ξεσηκωμένοι οργανώνονται σε στρατιωτικούς σχηματισμούς. Ο Οίκος των Ιπτάμενων Στιλέτων είναι η μεγαλύτερη, η ισχυρότερη και η πιο σωστά οργανωμένη, επαναστατημένη ομάδα. Μισεί την υπό κατάρρευση Δυναστεία. Εισέρχεται στο Παλάτι και προσπαθεί να την ανατρέψει. (Για την ιστορία: Η Δυναστεία Τανγκ, στην άνθησή της, είχε δώσει μεγάλη ώθηση στις επιστήμες και στις τέχνες. Ακόμα και σήμερα στην Κίνα κάνουν αναφορά σε εκείνη την περίοδο).

Την παραπάνω ιστορία ο Γιμού προτίμησε να την περάσει μέσα από μια ανεπανάληπτη - πολεμική - χορογραφία. Μέσα από τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες του τόπου του. (Μη σκεφτείτε τίποτα Μπρους Λι ή οποιαδήποτε άλλη - σχετική -περίπτωση. Εδώ μιλάμε για τέχνη. Για τέχνη χωρίς εκπτώσεις)! Από το ξεκίνημα της ταινίας μέχρι το τέλος της ο ήχος, η μουσική, η κίνηση, ο χορός, τα χρώματα, τα κάδρα, ο ρυθμός και το πάθος είναι γερά δεμένα και γερά δομημένα. Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές κορυφώσεις. Υπάρχουν, βέβαια, και αρκετά σημεία που μοιάζουν αμήχανα. Δεν έχουν την ίδια κίνηση, δε βρίσκονται, πάντα, οι καλύτερες λύσεις. Το συνολικό αποτέλεσμα, όμως, καταγράφεται στα θετικά του κινέζικου αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η ταινία προστίθεται - και προσθέτει - στην κινηματογραφική ιστορία!

Ο Γιμού φορτώνει στους ώμους τριών νέων ανθρώπων (δυο άντρες και μια γυναίκα) την εξέλιξη της ιστορίας του. Τα τρία αυτά πρόσωπα μπλεγμένα μέσα στο γενικό (πολιτικό περιβάλλον, δολοπλοκίες, μηχανορραφίες κλπ.) θα βιώσουν και το προσωπικό. Η προσωπική τους ζωή είναι μέρος της «πλοκής» της ταινίας. Ετσι, το δράμα που θα προκύψει (αποτέλεσμα ταραγμένων στιγμών, επιθυμία για εξουσία, αλλά και προσωπικών επιθυμιών και αντιθέσεων) θα είναι ακραίο. Οπως ακραίες είναι οι ιστορικές στιγμές εκείνης της περιόδου.

Τα τρία αυτά πρόσωπα θα μισήσουν και θα αγαπήσουν με πάθος και χωρίς επιφυλάξεις. Ο έρωτάς τους (των δύο αντρών για τη γυναίκα - της γυναίκας και για τους δύο άντρες) θα αγγίξει τα όρια της τραγωδίας. Τέτοιους έρωτες συναντάς μόνον σε μεγάλα γραπτά ή σε θρύλους, που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα. Γιατί είναι έρωτες που στηρίζονται σε αξίες, αλλά και γιατί δεν είναι τσιγκούνηδες.

Η σκηνή του χορού στο παλάτι, καθώς και οι χορογραφημένες μάχες στο δάσος είναι σκηνές ανεπανάληπτες. Στη σκηνή της μονομαχίας των δύο αντρών, που ξεκίνησε άνοιξη και τέλειωσε χειμώνα, λειτούργησε το διαλεκτικό τυχαίο στην τέχνη. Εσείς ευχαριστηθείτε αυτό που βλέπετε και αφήστε τους «ιστορικούς» να κουβεντιάσουν το πώς γυρίστηκε! Εγώ δε θα αποκαλύψω το «μυστικό». Οι τρεις κύριοι πρωταγωνιστές είναι έξοχοι με πρώτη την Ζανγκ Ζιζί. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το μοντάζ και για τα υπέροχα κοστούμια.

Παίζουν: Ζανγκ Ζιζί, Τακέσι Κανεσίρο, Αντι Λάου, Σανγκ Νταντάν.