Εχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι μπροστά σε έναν αληθινό πίνακα - τοιχογραφία που (ανα)παριστάνει την εργατική τάξη, αλλά και τη μεσοαστική, επίσης, της Βρετανίας σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή (1950). Τα πρόσωπα είναι όλα «ζωντανά». Μεγάλη βοήθεια στα παραπάνω, στην ατμόσφαιρα της ταινίας, γενικά στην αισθητική της, πρόσφεραν η θαυμάσια φωτογραφία του Ντικ Πόουπ, τα σκηνικά του Ιβ Στιούαρτ και τα κοστούμια της Ζακλίν Ντιράν. Και βέβαια, για να μην πω κυρίως, οι θαυμάσιοι ηθοποιοί, που υπερασπίζονται με τον καλύτερο τρόπο τους ρόλους τους. Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία συνόλου. Και αυτό, βέβαια, επιτυγχάνεται μόνον όταν ο σκηνοθέτης έχει την ικανότητα να συντονίζει και να εμπνέει και, τελικά, να εισπράττει το καλύτερο από τους συνεργάτες του.

Η ταινία, βέβαια, δεν ασχολείται με τα στενά προβλήματα της επιβίωσης της εργατικής τάξης. Ασχολείται με τους ανθρώπους της. Και με τις συμπεριφορές τους, που είναι αποτέλεσμα των προβλημάτων που βιώνουν. Ασχολείται, ακόμα, με την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων της εργατικής τάξης. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στη 45χρονη Vera, που μοιάζει 60χρονη (εργατική τάξη, βλέπετε). Τη μητέρα και σύζυγο. Τη Vera που εργάζεται, που μαγειρεύει, που μεγαλώνει τα παιδιά της, που δίνει - και παίρνει - τρυφερότητα στον άντρα της. Και τα κάνει όλα αυτά τραγουδώντας (παρότι οι συνθήκες δεν προσφέρονται για τραγούδι). Και επιπρόσθετα, έτσι νιώθει, ανοίγει το σπίτι της σε όλον τον κόσμο. Δίνει ένα χέρι βοήθειας, όπου της το ζητούν ή όπου αυτή καταλαβαίνει πως χρειάζονται τη βοήθειά της.

Αυτή η καλή λαϊκή γυναίκα (πόσες τέτοιες δε γνωρίζουμε και στην ελληνική κοινωνία), στην προσπάθειά της να βοηθήσει, παραβαίνει το νόμο. Οι εκτρώσεις στην Αγγλία (1950) δεν είναι μόνον «ηθικό» ζήτημα, αλλά και παράνομες. Η Vera, όμως, δεν επιτρέπει στον εαυτό της τέτοια ερωτηματικά. Ούτε ηθικά ούτε νομικά. Δε θεωρεί την πράξη της έγκλημα! Οπως δίνει ένα πιάτο φαΐ σε αυτόν που το έχει ανάγκη, έτσι δίνει και την «ελευθερία» τους στις κοπέλες που είχανε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Δεν παίρνει χρήματα. Δε σκέφτηκε ποτέ να πάρει χρήματα! Ακόμα και όταν «βοηθά» κορίτσια της μεσοαστικής τάξης, που δεν μπορούν (για το σκάνδαλο) να πάνε σε νοσοκομείο.

Κάποια μέρα, ένα από τα κορίτσια που «ελευθέρωσε», παθαίνει μόλυνση (παρότι η Vera παίρνει όλα τα μέτρα υγιεινής) και κινδυνεύει η ζωή του. Η αστυνομία τη συλλαμβάνει. Ο κόσμος, ολόκληρος, ο κόσμος της Vera, γκρεμίζεται. Η δημοσιότητα και η καταδίκη της τη γεμίζουν ντροπή. Ντρέπεται τον άντρα της, τα παιδιά της, τους γείτονες, το μελλοντικό γαμπρό της. Νιώθει ότι τους πρόδωσε όλους. Και νιώθει, επίσης, πως δεν της άξιζε τέτοια ανταμοιβή. Σπαράζει στο κλάμα. Δεν μπορεί να καταλάβει ποιον αδίκησε, ποιο ήταν το φταίξιμό της!

Η ταινία μέχρι αυτό το σημείο είναι πλήρης. Από το σημείο αυτό και μετά γίνεται αμήχανη. Χάνει το στόχο της. Για την ακρίβεια, ο στόχος από την αρχή δεν είναι ξεκαθαρισμένος. Δεν είναι ξεκάθαρο τι ερευνά ο σκηνοθέτης. Το ζήτημα των αμβλώσεων (παράνομων) ή την ποιότητα της εργατικής τάξης, την ποιότητα της Vera που νιώθει καλά, τόσο καλά, να βοηθάει; Αυτή η έλλειψη καθαρότητας και σαφήνειας μειώνουν την ταινία και δεν επιτρέπουν να εκδηλώσεις όλον τον ενθουσιασμό σου γι' αυτήν. Κρίμα...

Παρ' όλα αυτά, η ταινία παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον. Είναι από τις ταινίες που βγαίνεις πλουσιότερος από την αίθουσα. Πλουσιότερος αισθητικά και συναισθηματικά. Πλουσιότερος και με ερωτηματικά.

Παίζουν: Ιμέλντα Στάντον, Φιλ Ντέιβις, Πίτερ Γουάιτ.