Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι γενναιόδωροι. Αλλά δεν είναι αριστεροί. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι τίμιοι. Αλλά δεν είναι αριστεροί. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι δίκαιοι. Αλλά δεν είναι αριστεροί. Ξέρω πολλούς ανθρώπους ανιδιοτελείς, αλληλέγγυους προς το διπλανό τους, με την ντομπροσύνη που κουβαλούν οι λαϊκοί άνθρωποι, πολλοί από αυτούς σου «δίνουν το βρακί τους» αν βρεθείς στην ανάγκη. Αλλά δεν είναι αριστεροί.

*

Οτι δεν είναι αριστεροί, δε μειώνει σε τίποτα τα χαρακτηριστικά του αλτρουισμού που τους διακρίνει. Παρά μόνο σε ένα: Δεν προσδίδει σε αυτά τα χαρακτηριστικά την αναγκαία και ικανή συνθήκη, που θα τα μετέτρεπε σε πολιτικό μέγεθος και σε πολιτική δύναμη καταπολέμησης της ατιμίας, της εκμετάλλευσης, της αδικίας.

*

Αριστερός δεν είναι ο δίκαιος, ο ανιδιοτελής, ο τίμιος, ο αλληλέγγυος απέναντι στα θύματα που άφησε το τσουνάμι, ο σεισμός στο Μαρμαρά, η «Ρικομέξ», το «Σαμίνα»... Δυστυχώς, είναι κάτι πιο σύνθετο. Αριστερός είναι κείνος, που η συνείδησή του, η ανθρωπιά του, έχει μετουσιωθεί σε πολιτική συνείδηση και που παλεύει πολιτικά (μην ξαναρχίσουμε από τα βασικά περί του τι είναι πολιτική δράση, έτσι;) για την «εγκαθίδρυση» της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της τιμιότητας στον κόσμο. Που η συνεισφορά της πολιτικής του δράσης σ' αυτήν την υπόθεση δεν είναι το «περίσσευμα» του εισοδήματός του (πολλές φορές ισχνό το εισόδημα και γι' αυτό ακόμα σπουδαιότερη η συνεισφορά). Που το δάκρυ του για τα θύματα του τσουνάμι, του Μαλιακού, των Τεμπών, του «Δύστος», δεν επιτρέπει στους διοργανωτές των «Μαραθωνίων αγάπης» να του το επιστρέφουν και να του το ρίχνουν με κουβάδες στα μάτια, για να του θολώνουν τα μάτια και να μη βλέπει τα αίτια και τους υπαίτιους της τραγωδίας.

*

Η Αριστερά, δε, δεν είναι η παράταξη της θωπείας, της κολακείας ή της διθυραμβολογίας για την «καλότητα» των ανθρώπων.

Κι όποιος δεν αντέχει να ακούει ότι οι «Μαραθώνιοι αγάπης» είναι στα χέρια των διοργανωτών τους μια ακόμα ευκαιρία εκμετάλλευσης και εξαπάτησης του λαού, που τον θεωρούν και τον θέλουν (οι διοργανωτές) «και λεβέντη και μαλάκα», όποιος σπεύδει να ραβδίσει την κριτική στη «φιλανθρωπία», αποκαλώντας την (την κριτική) «αριστερισμό» (τσ! τσ! τσ!), θα βρεθεί δεμένος στο κατάρτι του ιδιότυπου «Μπερσταϊνισμού» του, να κάνει τη δεύτερη φωνή στη χορωδία εκείνων των νεοφιλελεύθερων που (νομίζει ότι) πολεμά: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα;»...