Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά γίνεται λόγος για την τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Για τα ΑΕΙ, για τα ΤΕΙ, για τα ΕΑΠ, για τα νέα τμήματα των ΑΕΙ και τα παραρτήματα των ΤΕΙ, τους συμβασιούχους των πανεπιστημιακών εργολάβων, το ΔΙΚΑΤΣΑ, τις μετεγγραφές, τους μηχανισμούς πρόσβασης, τις διακηρύξεις της Μπολόνια, της Πράγας, του Βερολίνου. Γίνεται λόγος, δηλαδή, για την τριτοβάθμια σε κάθε περίπτωση και από όλους, είτε έχουν σχέση με αυτήν είτε όχι, είτε δουλεύουν στο πλαίσιό της είτε απλώς την οραματίζονται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κι όλη αυτή η πλημμυρίδα των συζητήσεων, των προτάσεων και των επιχειρημάτων σε καμιά περίπτωση δε συνιστά ένα συγκεκριμένο σύστημα προσέγγισης των «πραγμάτων» της ανώτατης Εκπαίδευσης. Στις πιο πολλές περιπτώσεις μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς σε όλο αυτό το «υλικό», που συσσωρεύεται στα γραφεία εντεταλμένων ή μη αρμοδίων, ένα έντονο διακηρυκτικό χαρακτήρα, που πότε παίρνει την ελαστική μορφή ενός οράματος, θεμελιωμένου σε συναισθηματική ή, στην καλύτερη περίπτωση, ιδεολογική επιχειρηματολογία, και πότε την καθοδηγητική μορφή μιας συγκεκριμένης στρατηγικής.

Στην πολιτική γλώσσα τόσο το «όραμα», όσο και η «στρατηγική» χαρακτηρίζονται ως Θέσεις. Το σύνολο των θεωρητικών προτάσεων, με άλλα λόγια, με βάση τις οποίες ένα Κόμμα, άρα και το ΚΚΕ συγκροτεί το πολιτικό του πρόγραμμα, οργανώνει τις δράσεις του και, πάνω από όλα «κατασκευάζει» την επιχειρηματολογία του στην καθημερινή του προσπάθεια να επικοινωνήσει με το Λαό. Το πρόβλημα όμως που προκύπτει, πολλές φορές, από τις «Θέσεις», και τώρα αναφέρομαι στο δικό μας το Κόμμα και πιο συγκεκριμένα στις Θέσεις του αναφορικά με την τριτοβάθμια Εκπαίδευση, είναι ότι αυτές παγιδεύονται στο θεωρητικό, άρα στο διακηρυκτικό - οραματικό τους χαρακτήρα. Δεν περιέχουν, διατυπωμένη με συγκεκριμένο, άρα με σαφή τρόπο, εκείνη τη μεθοδολογική πρόταση που θα βοηθήσει στη μετατροπή της στρατηγικής θέσης σε διαδικασία τακτικής ζύμωσης. Δεν περιγράφουν, να το πω και αλλιώς, τον τρόπο με τον οποίο η καθημερινή μας δράση, όσον αφορά την τριτοβάθμια Εκπαίδευση, γι' αυτή γίνεται λόγος, θα στηρίζεται σε ένα συγκεκριμένο σχήμα διαλόγου, η ανάπτυξη του οποίου και η πολιτική του αξιοπιστία θα αντλεί επιχειρήματα από τις «Θέσεις». Μόνον με τον τρόπο αυτό γίνεται κατανοητή η διάκριση ανάμεσα στην περιγραφή της Στρατηγικής και στην ένταξη στο πλαίσιό της του καθημερινού μας αγώνα, της «τακτικής» μας, όπως συνηθίζεται να τη λέμε...

Με βάση αυτή τη συνοπτική θεωρητική ανάλυση, θα επιχειρήσω να διατυπώσω τη μεθοδολογική πρόταση, που δεν μπόρεσα να εντοπίσω στις «Θέσεις». Μια πρόταση που, χωρίς να θίγει, ούτε κατά ελάχιστο, την ουσία τους, τις διευκολύνει να μεταβολίζονται σε υλικό ενός καθημερινού διαλόγου, στο πλαίσιο του οποίου ούτε οι ειδικοί θα εξοβελίζονται, αλλά ούτε και οι εργαζόμενοι, βασικοί «συνδαιτυμόνες» αυτού του διαλόγου. θα παραμένουν τα παθητικά υποκείμενα μιας στερεότυπης, σχεδόν επαγγελματικής καθοδήγησης.