ΟΤΑΝ ψάχνεις κι έχεις και υπομονή όλο και κάτι βρίσκεις. Αυτό ορίζει μια παροιμιακή ρήση κι η πράξη έρχεται να το βεβαιώσει. Ετσι έγινε και με τις δικές μου «ανασκαφές» σε κάτι δημοσιογραφικά χαρτιά, που βρέθηκαν με συντροφική εμπιστοσύνη στα χέρια μου από το βετεράνο αντιφασίστα, τον Πηλιορίτη δημοσιογράφο Κώστα Στούρνα.

ΜΕ γερές ρίζες στη θάλασσα ο κατοπινός δημοσιογράφος θα αλωνίσει στα προπολεμικά χρόνια τις θάλασσες και θα γνωρίσει ανθρώπους και τόπους. Μπήκε νωρίς στο προοδευτικό κίνημα. Κι έζησε έντονα του Βόλου και της Θεσσαλίας την αγωνιστική πορεία για να κατασταλάξει έπειτα στην Αθήνα και να ακολουθήσει πια σταθερά της δημοσιογραφίας τη ρότα σε ώρες σκληρές και δύσκολες.

Ο ΚΩΣΤΑΣ Στούρνας από πολύ νωρίς είχε κάνει την επιλογή του, όταν παιδί ακόμη ταξιδεύοντας με του πατέρα του τη σκούνα είχε γνωρίσει το ψωμί της ναυτοσύνης, το ψωμί που γευόταν ο θαλασσοπνιγμένος. Επιλογή ζωής δύσκολη που είχε κόστος. Να σταθεί κοντά στους φτωχούς και τους αδικημένους. Πάντα πιστός στο χρέος.

ΕΙΝΑΙ αυτή η καθαρή, η ξάστερη επιλογή που θ' ακολουθήσει μια ολόκληρη ζωή αλλά και που θα τον κυνηγά επίσης και θα 'χει πάνω στη ζωή κόστος και συνεχώς θα πληρώνεται. Η πένα του κι η καρδιά του θα μας δώσει το συγκλονιστικό εκείνο ντοκουμέντο - ρεπορτάζ για τη «Σωτηρία» που δεν το άντεξε η δικτατορία του Μεταξά και το έβαλε μαζί με άλλα βιβλία στην πυρά.

Σ' ΕΝΑ βιογραφικό - επαγγελματικό σημείωμα που είχε συντάξει εδώ και πολλά χρόνια για να το καταθέσει στην ΕΣΗΕΑ, ο Κ. Στούρνας έγραφε λιγόλογα και σταράτα και τούτα τα λόγια: «Μέχρι σήμερα απέζησα από τον δημοσιογραφικό μου μισθόν και μόνον με μικρόν διάλειμμα ανεργίας...». Τα λίγα αυτά λόγια τα λένα όλα. Κι αποκτούν για το δικό μας σήμερα ιδιαίτερα νόημα κι αξία για σειρά φαινομένων που συσσωρευτικά και εκρηκτικά βαραίνουν τη δημοσιογραφία.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ τα προπολεμικά, αυτά που έζησε ο συνάδελφος, σε συνθήκες φτωχοπροδρομικές, η επιλογή της δημοσιογραφίας σαν επάγγελμα ήταν μαρτυρική για όσους τολμούσαν να την ακολουθήσουν. Ο Κ. Στούρνας γράφοντας για τα βασανιστικά εκείνα χρόνια, για το δημοσιογραφικό επάγγελμα, αλλά και για τις Κίρκες που και τότε τον περιτριγύριζαν για να τον ξελογιάσουν, υπογράμμιζε εμφαντικά: «Δημοσιογραφία: Μια μεγάλη έννοια. Μια σταδιοδρομία, που το μεγαλείο της δεν το νιώθουν παρά μόνον οι αληθινοί δημοσιογράφοι. Οχι όλοι οι λεγόμενοι "δημοσιογράφοι", που μεταχειρίζονται τη δημοσιογραφία για ιδιοτελείς σκοπούς αλλά οι γεννημένοι δημοσιογράφοι, οι διψασμένοι για την αλήθεια, που κρύβεται κάτω από κάθε κοινωνικό, πολιτικό, ανθρώπινο γενικά φαινόμενο, αυτοί οι ρεαλιστές που αποκαλύπτουν τη ζωή, όπως είναι και ιδιαίτερα θέλγονται να διαλύουν τους μύθους και τα ψέματα...».

ΕΙΝΑΙ αναμφίβολα «ανθρωποβόρο» και πλανερό το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Τρώει συχνά τους ανθρώπους του, που μπαίνουν σ' αυτό και μάλιστα μερικούς απ' αυτούς πάνω στα νιάτα τους. Αλλά «φανταχτερό» καθώς είναι έχει τα μεθύσια του και τα ξεγελάσματα. Κι αυτά δημιουργούν τις ψευδαισθήσεις και σε ξεμακραίνουν από την αποστολή και το ρόλο σου από το χρέος. Κοντά σ' αυτά όλα υπάρχουν κι άλλα πλανέματα. Μερικοί φιγουράρουν δίπλα στην εργοδοσία. Είναι στα επιτελικά όργανα. Μεθούν και πιστεύουν πώς έγιναν κι αυτοί αφεντικά μέχρι να φτάσει η ώρα της εκπαραθύρωσης. Φτάνει η ανώμαλη προσγείωση.

ΔΕΝ είχε τέτοιες αναταράξεις με αφεντικά και άλλα παρόμοια ο Κώστας Στούρνας. Βηματισμός αγωνιστικός σ' όλη του τη ζωή και στο συγκλονιστικό ρεπορτάζ για τη «Σωτηρία» αλλά και στη δοκιμασία του στρατοπέδου της Λάρισας (Casa Preventiva) αλλά και στη στερνή οικογενειακή του δοκιμασία, όταν ξαφνικά έχασε έναν λεβέντη σπουδαστή της αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ, τον Στάμο Στούρνα. Στο όνομά του ο πονεμένος αλλά Ολύμπιος πάντα πατέρας αφιέρωσε τον ξενώνα που αγόρασε, προσφορά δική του στα σπουδαστικά νιάτα, που ο πατέρας υπεραγαπούσε. Εκεί στην Αλλη Μεριά, λίγο έξω από το Βόλο, ο Ξενώνας «Στάμος Στούρνας», η προσφορά του αγωνιστή δημοσιογράφου στη μνήμη του γιου του που τόσο πρόωρα έφυγε από τη ζωή το Μάρτη του 1962.