Από τη δεκαετία του 1950, έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν η σχέση εργαζομένων - συνταξιούχων ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή για τα έσοδα των Ταμείων και τα πλεονάσματα μεγάλα, τα αποθεματικά των Ταμείων καταληστεύονταν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, τους τραπεζίτες και την πλουτοκρατία. Ο πλέον γνωστός τρόπος καταλήστευσης ήταν ο νόμος που υποχρέωνε τα Ταμεία να καταθέτουν τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας με μηδενικό ή σχεδόν μηδενικό επιτόκιο. Ορισμένες μελέτες ανεβάζουν τη συνολική καταλήστευση αυτής της περιόδου σε μερικά τρισεκατομμύρια δραχμές. Ετσι, το 1984 τα Ταμεία βρέθηκαν με περιουσία μόνο 524 εκατ. ευρώ ή περίπου 177 δισ. δραχμές.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ -κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος, αλλά και των αντικειμενικών αναγκών του ασφαλιστικού συστήματος, που είχε αγγίξει τα όριά του - υποχρεώθηκε να καταργήσει το μέχρι τότε σύστημα καταλήστευσης. Αυτό και μόνο το γεγονός και χωρίς να γίνουν αποδεκτές από την τότε κυβέρνηση όλες οι προτάσεις του συνδικαλιστικού κινήματος (απεμπλοκή των Ταμείων από τον ασφυκτικό κρατικό εναγκαλισμό, εκλογή διοικήσεων, κλπ.) επέτρεψε την παρουσιαζόμενη σήμερα αύξηση της περιουσίας των Ταμείων.

Τέλος, το μέγεθος αυτής της περιουσίας (25 δισ. ευρώ ή 8,5 τρισ. δραχμές) δίνει την απάντηση στο πού οφείλεται η μεγάλη πρεμούρα των προηγούμενων και σημερινών κυβερνώντων, ασφαλιστικών εταιριών, κλπ., κλπ., για τη δημιουργία επαγγελματικών ταμείων και την εντεινόμενη προώθηση της πολιτικής ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης. Η καταλήστευση και πάλι των Ταμείων είναι ο βασικός τους στόχος.