Ζούμε στον αστερισμό των σκανδάλων. Τηλεοπτικοί σταθμοί, ραδιόφωνα και εφημερίδες πλειοδοτούν με ροζ κασέτες, αποκλειστικές συνεντεύξεις πρακτόρων και άλλων ανθών μεταλλαγμένων καλλιεργειών, άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών κ.ά., δημιουργώντας ή καλύτερα προβάλλοντας ένα βορβορώδες τοπίο. Ο θεατής - ακροατής - αναγνώστης βρίσκεται παγιδευμένος σ' ένα τσουνάμι κατασκευασμένων (ή μη) ειδήσεων, αδυνατώντας να αξιολογήσει την αλήθεια από το ψέμα, τη σκοπιμότητα από την ενημέρωση και κυρίως την τελική στόχευση του συστήματος. Επικίνδυνες ταυτίσεις, αποπροσανατολισμός, κλίμα απογοήτευσης. Και το μέγα ζητούμενο από το σύστημα, με πρωτεργάτες τους εταίρους του δικομματισμού, καλά μελετημένο και σταθερό. Η πλήρης απαξίωση της πολιτικής, της συμμετοχής και της δράσης των πολιτών στα κοινά. Οι γνωστοί τηλεκανίβαλοι περιχαρείς σπιλώνουν τους πάντες, καταλήγοντας στη γνωστή και πολυεφαρμοσμένη φασιστική συνταγή «όλοι οι ίδιοι είναι, τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει».

Το πρόβλημα με την Eκκλησία είναι γνωστό και τόσο παλιό, όσο και η θεσμοποιημένη εμφάνισή της. Εξουσία είναι και μάλιστα ισχυρότατη. Υποστηρικτικός πυλώνας του συστήματος με αποστολή να «καθαρίζει» σε τομείς που οι εταίροι της αδυνατούν να παρέμβουν ή δεν επιθυμούν να εκτεθούν. Οι σεξουαλικές ιδιαιτερότητες των μελών της ελάχιστα ενδιαφέρουν, πέρα από τους οφθαλμόπoρνους τηλεπαραθυράκηδες και τους προαγωγούς των δικτύων, οι οποίοι εκτός από τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης βρήκαν την ευκαιρία να ανεβάσουν τα ποσοστά της τηλεθέασής τους. Ιδεολογικός μηχανισμός η Εκκλησία, από τους ισχυρότερους σε χώρες όπως η Ελλάδα, παρά τις υποκριτικές ενστάσεις της σε επιμέρους ζητήματα, για το «φαίνεσθαι» όμως και όχι το «είναι». Ηταν πάντα ταυτισμένη με την πλευρά του συστήματος, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την εφτάχρονη δικτατορία. Αλλοι «διάβαζαν» κι άλλοι συνέτρωγαν με τον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη, σχεδιάζοντας την Ελλάδα του τριπτύχου «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια». Την ίδια στιγμή που χιλιάδες πολιτών στέναζαν στα κολαστήρια των φυλακών και των τόπων εξορίας. Μια τεράστια οικονομική αυτοκρατορία, με κύρια έγνοια το αυγάτεμα της περιουσίας της. Κτίρια, αγροτικές εκτάσεις, μετοχές, καταθέσεις, θεατρικές στέγες, ξενοδοχεία και άλλα ουκ έστιν αριθμός. Εξεγείρεται μόνο όταν θίγεται το βιλαέτι της. Η Αριστερά ήταν πάντα υπέρ του πλήρους διαχωρισμού Κράτους - Εκκλησίας. Ερωτήματα προξενεί όμως η στάση του ΠΑΣΟΚ, όταν θέτει σήμερα παρόμοιο ζήτημα, ενώ επί είκοσι χρόνια στήριξε και στηρίχτηκε από την Εκκλησία, με εξαίρεση τη φαρσοκωμωδία με τις ταυτότητες και πριν λίγο διάστημα, κατά τη διάρκεια της αναθεώρησης του Συντάγματος δε σήκωνε κουβέντα επ' αυτού. Η ίδια παρατήρηση ισχύει και για τους «πεφωτισμένους» της ΝΔ (σ.σ. έτσι αποκαλούν κάποιους οι γνωστοί υμνογράφοι των ταμπλόιντ).

Στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται και ο έτερος πυλώνας της ...δημοκρατίας. Η δικαιοσύνη. Ξαφνικά οι Λαλάκηδες του Τύπου ανακάλυψαν ότι κάτι δεν πάει καλά και σ' αυτή την περίπτωση. Δικαστικοί που τα πιάνουν, άλλοι που βγάζουν από τον Κορυδαλλό εμπόρους ναρκωτικών, άλλοι που με μεσάζοντες κληρικούς δικάζουν κατά το δοκούν και φυσικά με το ...αζημίωτο. Ε, και; Ποιοι νομιμοποίησαν τη χούντα; Οι περιπτεράδες και οι θυρωροί; Αλλά για να μην παρελθοντολογούμε, ας θέσουμε ορισμένα ερωτήματα. Ποιοι βγάζουν παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες των εργαζομένων; Ποιοι σέρνουν στα δικαστήρια τους ναυτεργάτες και τους οικοδόμους όταν διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς; Ποιοι καταδικάζουν τους νεολαίους όταν διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο. Ποιοι υπηρετούν την τρομολαγνία; Ποιοι νομιμοποιούν τα αυθαίρετα των επιχειρηματιών πάνω στις ακρογιαλιές και εντός των δασών; Ποιοι δίνουν το πράσινο φως στην καταστροφή βιότοπων και αποκλείουν την πόλη από τη θάλασσα στο όνομα της μεγάλης (ολυμπιακής) ιδέας; Ποιοι φυλακίζουν φτωχοδιάβολους και φουκαράδες που δεν πλήρωσαν το ΙΚΑ και έχουν έξω κάποιους που χρωστούν στο Ιδρυμα δισεκατομμύρια; (Σ.σ. ο κατάλογος είναι ενδεικτικός). Ως αντίλογος θα μπορούσε να ακουστεί αν υπάρχουν ή όχι έντιμοι. Σαφώς και υπάρχουν και είναι πάρα πολλοί. Αλλά το παιχνίδι παίζεται με συγκεκριμένους κανόνες. Οπότε... Σε δημοφιλές τηλεοπτικό σίριαλ ο πρωταγωνιστής κάνει λόγο για «τάξη και ηθική». Μόνο που αυτά τα δυο αφορούν (ή πρέπει να αφορούν) τους εργαζόμενους κι όχι την κυρίαρχη τάξη και τους στυλοβάτες της.

Στο πανηγύρι και η «Τέταρτη Εξουσία». Με τις περιβόητες λίστες των τριπλοθεσιτών του δημοσίου, τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (!) που άρμεγαν τεράστια ποσά από το υπουργείο Εξωτερικών (σ.σ. αλήθεια θα μάθουμε επακριβώς ποιοι και πόσα πήραν από το συγκεκριμένο υπουργείο και κυρίως το έργο που παρήγαν; Ερωτήσεις έχουν γίνει, αλλά απαντήσεις δε δίνονται...) και τις εταιρίες παροχής υπηρεσιών (σ.σ. που κυρίως πρόβαλαν συγκεκριμένους πολιτικούς - πελάτες από τα έντυπα που έγραφαν και τα κανάλια που συνεργάζονταν). Γνωστά πράγματα στο σινάφι. Ο χώρος μικρός και όλοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Από τη μια πλευρά η μεγάλη μάζα των νέων κυρίως δημοσιογράφων με τις εξευτελιστικές αποδοχές και τις αποδείξεις παροχής. Από την άλλη πλευρά ένας εσμός ατόμων που αυτοτιτλοφορούνται ως δημοσιογράφοι με αστρονομικές αμοιβές και δυο τρεις θεσούλες στο δημόσιο ως επιβράβευση του θεάρεστου έργου τους. Υπερασπιστές της εκάστοτε εξουσίας και μέσα σ' όλα τα κόλπα. Υμνολογούν, γλείφουν, αποκρύπτουν ό,τι δεν είναι επωφελές για το σύστημα, κατασκευάζουν ειδήσεις, παραπλανούν την κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα, εντέχνως βγάζουν - την αποξηραμένη τους από την έκκριση απίστευτων ποσοτήτων σιέλου - γλώσσα για τα κακώς κείμενα με εισαγγελικό ύφος φέροντας το μανδύα της ηθικής. Η αποθέωση της σιχαμάρας. Χαμαιλέοντες με γραβάτα, που κατά τα λοιπά προασπίζονται την κάθαρση, η οποία βεβαίως δεν αφορά τους ίδιους.

Αλλά ας τελειώνουμε με όλα αυτά, γιατί αρκετά έχει τραβήξει η βαλίτσα. Καμία κάθαρση δεν μπορεί να επιτευχθεί και πολύ περισσότερο αυτοκάθαρση. Αυτά που παρακολουθούμε είναι προϊόντα του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο τα παράγει και τα αναπαράγει. Μόνο φτιασιδώματα μπορούν να γίνουν, αλλά η ουσία θα παραμείνει η ίδια μέχρι και πάλι οι αρχάγγελοι της κάθαρσης να τα ξαναανακαλύψουν και να ξαναβγάλουν τις ρομφαίες τους, απειλώντας δικαίους και αδίκους. Το εν λόγω καπιταλιστικό σύστημα είναι εκμεταλλευτικό, άρα οι «πυλώνες» θα λειτουργούν εντός του συγκεκριμένου πλαισίου. Είναι μονόδρομος. Τελεία και παύλα. Καλά τα παραμύθια (όπως λ.χ. αυτό με την κάθαρση), για μικρούς και μεγάλους, αλλά παρέχουν τέρψιν μικρής διάρκειας. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν τέλος, μετά από το οποίο επανερχόμαστε στην πραγματικότητα της αληθινής ζωής. Μόνη ελπίδα η ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος με στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Ολα τ' άλλα είναι ιστορίες για αγρίους. Συγνώμη για τηλεθεατές...