Στις 28 Δεκέμβρη του 1998 ψηφίστηκε ο νόμος 2671, που αποτελεί το εργαλείο για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στον ΟΣΕ κι άνοιξε το δρόμο για τη συρρίκνωση του σιδηροδρομικού δικτύου και το ξεπούλημα των κερδοφόρων τμημάτων του Οργανισμού σε ιδιώτες. Οι καταστροφικές αυτές αλλαγές δε θα προχωρούσαν αν υπήρχε συνδικαλιστική ηγεσία για να συντονίζει τον αγώνα των σιδηροδρομικών και των εργαζομένων στις άλλες ΔΕΚΟ, κατά της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Δυστυχώς για τους σιδηροδρομικούς, οι τύχες τους έχουν παραδοθεί σε συνδικαλιστές που «θεοποιούν» τη συναίνεση και τον «κοινωνικό διάλογο», προωθούν το συμβιβασμό, τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια.

Οι συνέπειες και οι επιπτώσεις από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής δεν αφορούν μόνο στους εργαζόμενους του ΟΣΕ και των άλλων ΔΕΚΟ, αλλά στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ θ' αυξήσει τις τιμές των εισιτηρίων και τα κόμιστρα μεταφοράς των εμπορευμάτων, μ' αποτέλεσμα ένα κατ' εξοχήν λαϊκό μέσο μεταφοράς όπως ο σιδηρόδρομος, να καταστεί ασύμφορο για τους έχοντες μικρό βαλάντιο Ελληνες. Οι ιδιώτες δε θα ενδιαφέρονται για την ασφάλεια των επιβατών - σε μια χώρα που ο σιδηρόδρομος αποτελεί ασφαλή «όαση» μετακίνησης στη «ζούγκλα» της ασφάλτου, όπου θρηνούμε χιλιάδες θύματα από τροχαία δυστυχήματα, κάθε χρόνο - αφού μοναδικό μέλημά τους θα είναι πώς θ' αυξήσουν τα κέρδη τους. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι όπου ιδιωτικοποιήθηκαν οι σιδηρόδρομοι αυξήθηκαν τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα.

Οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ δεν έχουν άλλη επιλογή παρά μόνο ν' ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα, μαζί με τους συναδέλφους τους των άλλων ΔΕΚΟ, για την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ που προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Και σ' αυτό το δρόμο πρέπει να πορευτούν, παραμερίζοντας και τα εμπόδια που θέτουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.