Η μάχη που έδιναν από το 1998 οι εργαζόμενοι στην κρατική βιομηχανία χάρτου και κυτταρίνης, της SEKA, έφθασε, φέτος, στην κορύφωσή της. Η αντίστασή τους, όπως τονίζουν τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς στην Τουρκία που συσπειρώθηκαν γύρω τους, υπήρξε παραδειγματική.

Οι 734 εργαζόμενοι του κρατικού εργοστασίου, μπροστά στις προσπάθειες ξεπουλήματος ή κλεισίματός του, από την κυβέρνηση του ΑΚ υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αυτή τη φορά, υπό τις πιέσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έκαναν ό,τι μπορούσαν. Κλείστηκαν στο εργοστάσιο από τα τέλη Γενάρη, καταλαμβάνοντάς το, μένοντας εκεί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους μέρα και νύχτα. Το εργοστάσιο δεν είναι απλώς μια σημαντική βιομηχανική μονάδα: Βρίσκεται πάνω σε υπερπολύτιμη γη.

Η SEKA, που ιδρύθηκε το 1936, και ήταν το πρώτο εργοστάσιο χαρτιού της Τουρκίας, είχε αρχικά δυνατότητα παραγωγής 10.000 τόνων το χρόνο. Το 1980, έφθασε τη δυνατότητα παραγωγής 150.000 τόνων το χρόνο. Κι όμως, από το 1980 και για 25 χρόνια, δεν έγινε καμία επένδυση στο εργοστάσιο - διαδοχικές κυβερνήσεις προσπάθησαν, υπό την πίεση του ιδιωτικού τομέα, είτε να το πουλήσουν, είτε να το κλείσουν. Από το 1995, 6 από τα 10 βιομηχανικά του κεντρικά μηχανήματα πουλήθηκαν και το εργοστάσιο επιχειρήθηκε να συρρικνωθεί.

Μια κρατική επιχείρηση που θα μπορούσε να γίνει κερδοφόρα με μικρές σχετικά επενδύσεις υπέστη αποεπενδύσεις - ενώ οι προσπάθειες να κλείσει συνεχίζονταν, με την εντονότερη αυτή του 1998. Οι εργαζόμενοι όμως το πάλεψαν τότε, όπως το πάλεψαν και φέτος. Ενώ, ακόμη και με μόνο τα τέσσερα μηχανήματά του, εργάζονταν με ρυθμούς που εξασφάλιζαν 73.100 τόνους χαρτιού το χρόνο!..

Το Φλεβάρη, οι τουρκικές αρχές έχασαν την υπομονή τους έναντι των εργαζομένων - ποτέ δε φημίζονταν γι' αυτήν, ούτως ή άλλως. Ειδικές δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν στους εργαζόμενους, και από τη μανία τους δε γλίτωσαν ούτε οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Υπήρξαν δεκάδες συλλήψεις και πολλοί τραυματισμοί, πριν η αστυνομία αναγκαστεί να υποχωρήσει μπροστά σε χιλιάδες κατοίκους της περιοχής που δημιούργησαν ανθρώπινη ασπίδα γύρω από τους εργαζόμενους. Αλλά αντί να τους τρομοκρατήσει, η επίθεση ατσάλωσε τους εργαζόμενους κι άλλο, ενώ δημιούργησε ένα μεγάλο ρεύμα διαδηλώσεων αλληλεγγύης σε ευρύτατες λαϊκές μάζες. Κινητοποιήσεις, έτσι, υπήρξαν σε επιχειρήσεις του δημόσιου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα (στην επιχείρηση καπνού TEKEL, στην «Telekom», στην πετρελαϊκή «Petkim», στον αερομεταφορέα THY), οι εργαζόμενοι στις οποίες είχαν ένα λόγο παραπάνω να συμπαρασταθούν στους εργαζόμενους της SEKA -γνωρίζουν πολύ καλά ότι ίσως βρεθούν, πολύ σύντομα, στην ίδια θέση. Πέραν αυτών, όμως, η υπόθεση της SEKA συνήγειρε στο σύνολό της την τουρκική εργατική τάξη, ακόμη και στρώματα, όπως είναι οι αγρότες στην Ανατολία, που δεν έχουν παράδοση συμμετοχής σε κινητοποιήσεις άλλων ομάδων εργαζομένων.

Η συνεπής αντίσταση των εργαζομένων στη SEKA εξανάγκασε, παρατηρεί το Κόμμα Εργασίας (EMEP), ακόμα και την ηγεσία των συνδικάτων, που συνήθως τηρούν στάση Πόντιου Πιλάτου, να πάρει θέση, εξαναγκασμένη από τα γεγονότα. Η κυβέρνηση αρχικά υποχώρησε, πηγαίνοντας «πίσω» την ημερομηνία μέχρι την οποία ήθελε να «τελειώνει», να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ξεπουλήματος ή κλεισίματος, και να παρατείνει την προθεσμία έως τις 17 του Μάρτη. Οι κυβερνητικές απειλές δε λειτούργησαν.

Αδυνατώντας να λύσει το πρόβλημα, η κυβέρνηση Ερντογάν κατέφυγε σε ένα τέχνασμα για να άρει το αδιέξοδο: Πέρασε την ευθύνη για το εργοστάσιο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στόχος είναι να «σπάσει» η αντίσταση - και να αναλάβει την ευθύνη του κλεισίματος η πόλη του Κοτσαέλι. Οι εργαζόμενοι, μετά από μια μακρά και σκληρή μάχη, ψήφισαν υπέρ, αν και τουλάχιστον 60 εξ αυτών αντιτάχθηκαν. Εξ ονόματος αυτών, ένας μίλησε στην πρόσφατη συγκέντρωση του ΚΚ Τουρκίας.

Πέρα από το αν και το πώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα χειριστεί το εργοστάσιο - κάτι που ακόμη δεν έχει καταλήξει -, ο σκληρός αγώνας που έδωσαν οι εργαζόμενοι παρ' όλη τη βάρβαρη καταστολή και τις διώξεις, αποτελεί ένδειξη μιας μαχητικότητας που η Τουρκία είχε χρόνια να δει...