Ούτε τσικίτα, ούτε μπανάνα | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ούτε τσικίτα, ούτε μπανάνα

Το φέρετρο ήταν κλειστό. Μια απλή άσπρη κάσα, στολισμένη με λουλούδια. Μια εικόνα του Αγίου Ισίδωρου με δύο κεριά αναμμένα κρεμόταν στον τοίχο. Μια χοντρή, ντυμένη στα μπλε, στεκόταν κάτω απ' το φως των κεριών με ένα κόκκινο προσευχητάρι στα χέρια. Σταμάτησαν τα ταμπούρλα κι η γυναίκα άρχισε να ψάλλει:

Οι πύλες του ουρανού κλειστές θεόκλειστες

οι πύλες των δακρύων ανοιχτές

Και οι πιστοί αποκρίνονταν:

Φαρμάκι αβάσταχτο για κείνον η δική της πίκρα...

Από το διπλανό δωμάτιο που χωριζόταν με μια κουρτίνα, ακούστηκε το κλάμα ενός νεαρού κοριτσιού. Γύρισα να κοιτάξω και συνέβη κάτι εντελώς απίστευτο. Είχε μπει μέσα η κόρη της νεκρής και, μόλις με είδε, έτρεξε προς το μέρος μου. Σωριάστηκε στο πάτωμα και αρπάχτηκε από τα πόδια μου. Οταν ο Αγκουστίν προσπάθησε να την τραβήξει, πάτησε τις τσιρίδες. Είπα στον Αγκουστίν να την αφήσει, αλλά εκείνη συνέχισε να ουρλιάζει. Δε σταμάτησε, μέχρι που την πήρα αγκαλιά. Η γυναίκα έκλεισε το προσευχητάρι και ξανάρχισαν τα ταμπούρλα. Το κορίτσι νέκρωσε σχεδόν, μέχρι που αποκοιμήθηκε. Πού και πού άνοιγε τα μάτια και χαμογέλαγε.

Δεν κατάφερα να την κάνω να ξεκολλήσει από πάνω μου όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα, μετά την κηδεία, ο παπάς με πήρε παράμερα και μου είπε ότι και ο πατέρας της χάθηκε με τον ίδιο τρόπο. Είχε μείνει πια ολομόναχο στον κόσμο και εάν μπορούσα να την πείσω να αφήσει τη δουλιά στη φυτεία μπανάνας στην Τσιναντέγκα.

Καθίσαμε σε κάτι πέτρες, ακουμπώντας σε έναν τοίχο που περιστοίχιζε έναν παραμελημένο κήπο. Το στόμα της ακίνητο, παραμορφωμένο, και στα μάτια της μια ανείπωτη, πρωτόγονη ενοχή. «Πρέπει να το καταλάβεις, να το χωνέψεις. Οι γονείς σου πέθαναν εξαιτίας του θανατηφόρου παρασιτοκτόνου "Νεμαγκόν". Αυτό που ραντίζουν τις μπανάνες, για να εξαφανιστεί αυτό το μικροσκοπικό σκουλήκι που αλλοιώνει την όψη της μπανάνας. Οι γονείς σου δεν ήταν οι μόνοι που είχαν μολυνθεί. 466 Νικαραγουανοί έχουν χάσει τη ζωή τους, περισσότεροι από 22.000 έχουν μολυνθεί».

Τα λόγια μου πέρασαν μέσα από τον τοίχο και αιωρούνταν ανάμεσά μας, ανάμεσα στα χέρια και τα πόδια μας. Ορισμένα κατόρθωσαν να περάσουν απ' τα αυτιά της και να μπουν στο κεφάλι της. Το ένιωθα ότι είναι σκέτο μαρτύριο. Δε λύγισα από τον πόνο της.

«Πρέπει να φύγεις. Το "Νεμαγκόν" προκαλεί σοβαρές βλάβες στο ενδοκρινολογικό σύστημα. Το 67% όσων δουλεύουν σε φυτείες μπανάνας στη Νικαράγουα για την Τσικίτα, στην Ντόουλ, στην Ντελ Μόντε έχουν μείνει στείροι. Το φάρμακο μπορεί να είναι απαγορευμένο από το 1979, εντούτοις η Ντάου Κέμικαλς έχει στείλει παράγωγα σε όλες τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής, της Καραϊβικής και τις Φιλιππίνες. Πρέπει να φύγεις. Εάν δεν είσαι στείρα ήδη, θα γίνεις και μετά θα πεθάνεις»...

Τελικά, αφέθηκε να την πείσω. Φύγαμε. Από τον Αγκουστίν άκουσα διάφορα. Αλλοι έλεγαν ότι είμαι καλός άνθρωπος. Αλλοι υποψιάζονταν λιγότερο ευγενή κίνητρα. Οι περισσότεροι φοβούνταν. Το ήξεραν ότι δε θα σταματούσα. Και η δουλιά στις φυτείες ήταν η μόνη τους ελπίδα.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ