Γεννήθηκε στο Νιοχώρι της Ανω Ερύσσου Κεφαλονιάς, το 1904. Πριν τελειώσει το τετρατάξιο Δημοτικό του χωριού του, αρχίζει στην Αθήνα τη βιοπάλη. Στο νυχτερινό σχολειό για άπορα παιδιά του συλλόγου «Παρνασσός» τελειώνει την Πέμπτη Δημοτικού. Αυτή ήταν όλη κι όλη η μόρφωσή του. Μα, η κατοπινή αυτομόρφωση μεγάλη. Κυνήγι του μεροκάματου και διάβασμα, όλη η ζωή του. Τσάκισε. 34χρονος χάθηκε από τη φυματίωση ο σημαντικός... άσημος της ελληνικής πεζογραφίας, Γιώργος Δενδρινός. 24χρονος συμμετέχει στους διαγωνισμούς διηγήματος του περιοδικού «Φαντάζιο» (βραβεύτηκε από αυτό) και του «Παρνασσού». Το 1930 διηγήματά του δημοσίευσε το σπουδαίο περιοδικό του σοσιαλιστή τότε Κωστή Μπαστιά, «Ελληνικά Γράμματα». Το 1933 εκδίδει τη συλλογή διηγημάτων «Ο άνθρωπος που τα δεχόταν όλα». Το 1937 τη σατιρική κοινωνική νουβέλα του «Ο Μαμμούθ» και το διήγημα «Ειρήνη υμίν», προλογισμένα από τον Γιώργο Κοτζιούλα, ο οποίος υπογράμμιζε: «Αμα θα 'ρθει ο καιρός να καταρτίσουν το μαρτυρολόγιο της ελληνικής λογοτεχνίας - που θα αρχίζει με τα ονόματα ενός Παπαδιαμάντη, ενός Βιζυηνού, ενός Κρυστάλλη και θα τελειώνει με παραδείγματα, ελπίζω των ημερών μας - είμαι βέβαιος πως εκεί θα βρεθεί κάποια θέση και για τον Γιώργο Δενδρινό». Το 1939, χάρη στον Κοτζιούλα, οι εκδόσεις «Νεολληνική Λογοτεχνία» εκδίδουν πολλά έργα του (διηγήματα και ποιήματα). Καθώς οι καιροί σκληραίνουν, το ταξικότατο έργο του «ξεχνιέται». Το 1981, οι - αφιερωμένες στα σκοπίμως παραγκωνισμένα λογοτεχνικά μας «κειμήλια» - εκδόσεις «Κείμενα», του αξέχαστου Φίλιππου Βλάχου, αναδημοσιεύουν την πρώτη διηγηματική συλλογή του.

Τιμώντας τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γ. Δενδρινού, ο Σύλλογος Φίλων Αρχείου και Μουσείου Γιώργου Δενδρινού και Νιοχωριτών Συγγραφέων «Ο Φλωριάς», πρόσφατα κυκλοφόρησε έναν τόμο, με πρόλογο του συγγραφέα Βαγγέλη Σακκάτου (συγχωριανού και φίλου του Δενδρινού), που εκτός από τον «Μαμμούθ», περιλαμβάνει και το ανέκδοτο, αλληγορικό έργο «Ιχώρ», μια «χιουμοριστική νουβέλα, με υπόθεση πραγματικοφανταστική», όπως το χαρακτήριζε ο Δενδρινός, απολύτως αλληγορική, καθώς η λέξη Ιχώρ σημαίνει πυώδες - σάπιο αίμα. (Ο τόμος είναι ανάτυπο έκδοσης του 1993, «Δελφίνι»). Συστήνουμε στους αναγνώστες να διαβάσουν τις νουβέλες αυτού του σαρκαστή ρεαλιστή, σημειώνοντας τη δική του άποψη γι' αυτές: «Προτιμώ, από τεχνική άποψη, τον "Μαμμούθ". Μα το "Ιχώρ" το αγαπώ περισσότερο γιατί ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία μου. Σαρκάζει και κλαίει. Μαστιγώνει και σπαράζει. Αγαπώ αυτό το δύσμορφο που βγάζει τη γλώσσα του και βαράει στον κόσμο πετριές».