Επομένως, το σύνθημα είναι σκόπιμα διατυπωμένο έτσι, που να καλλιεργεί συγχύσεις, αυταπάτες στην εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, ως προς τους στόχους και τις επιδιώξεις του ΠΑΣΟΚ σαν αξιωματική αντιπολίτευση, προς τέρψιν βεβαίως των μεγαλοεπιχειρηματιών, του κεφαλαίου. Αλλωστε και μόνο η κριτική περί απραξίας και ακυβερνησίας την ώρα που η ΝΔ ξεκίνησε την κυβερνητική της δράση με δυο νόμους, το λεγόμενο αναπτυξιακό και το φορολογικό, όπου ο μεν πρώτος δίνει απλόχερα επιδοτήσεις για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, ο δε δεύτερος φοροαπαλλάσσει δραστικά τα κέρδη, φτάνει για να γίνουν φανεροί οι σκοποί της κριτικής του ΠΑΣΟΚ. Γιατί, αφενός δεν είπε κουβέντα για το βαθιά αντιλαϊκό περιεχόμενο αυτών των νόμων, αφού είναι απολύτως σύμφωνο το ΠΑΣΟΚ και τους επικροτεί, γιατί ενισχύουν το κεφάλαιο. Αλλά η κριτική στην κυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ εστιαζόταν στην ανάγκη να προχωρήσουν γοργά και εντατικά οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις, στο Ασφαλιστικό, στην παραπέρα εμπορευματοποίηση της Εκπαίδευσης, των υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας και όχι μόνον, προκειμένου να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη για το κεφάλαιο. Ετσι αυξάνονται οι ευνοϊκές συνθήκες για «επενδυτικό κλίμα». Αυτή ήταν η ουσία της «αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ. Να δώσει η κυβέρνηση πιο γοργά αυτά που θέλουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Γι' αυτό και όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, με αφορμή τη διαβόητη απογραφή και την υπόθεση του «βασικού μετόχου», που ήταν η αφορμή για να οργανωθεί η δήθεν «ευρωπαϊκή εκστρατεία κατά της Ελλάδας», το ΠΑΣΟΚ έκανε κριτική στην κυβέρνηση ότι και τα δυο αυτά ζητήματα κάνουν ζημιά στην οικονομία και, πάντως, δε δημιουργούν επενδυτικό κλίμα.

Αλλά δεν πρόφτασε η κυβέρνηση να ανακοινώσει τη συνέχεια των αντιδραστικών μέτρων του «αναθεωρημένου προγράμματός της» και το ΠΑΣΟΚ, διά μέσου του προέδρου της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλου, έστρωσε το δρόμο για νέα αντεργατικά μέτρα, θέτοντας ζήτημα κοινωνικής ασφάλισης και συντάξεων (προφανώς ο Χρ. Πολυζωγόπουλος σε συνεννόηση και καθοδηγούμενος από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ). Η κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη, ζήτησε - όπως δήλωσε ο υπουργός Οικονομίας - τη σύγκληση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, για να ξεκινήσει «πολιτικός διάλογος» για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπου την πρώτη θέση θα έχουν τα θέματα των εργασιακών σχέσεων και το ασφαλιστικό.

Βεβαίως, παραπλανητική ήταν και η δήθεν κριτική για αντιλαϊκή φορολογία, μετά την ανακοίνωση των πρώτων κυβερνητικών μέτρων για τη μείωση του ελλείμματος. Ομως αυτή η κριτική έχει και άλλον ένα στόχο: Να συγκαλυφτούν τα «έργα και ημέρες» των δικών του κυβερνήσεων, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των λαϊκών δυνάμεων.

Αλλωστε το ΠΑΣΟΚ άσκησε με συνέπεια νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και πολιτική προσαρμογής στους νέους στόχους των ιμπεριαλιστικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ).

Αυτή ακριβώς η πολιτική του ως κυβέρνηση, σήμερα του γεννά δυσκολίες στο ρόλο του ως αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν είναι μόνο η φθορά που έχει σαν κόμμα της αστικής εξουσίας. Το διαπερνά κρίση ιδεολογίας και στρατηγικής.

Η στρατηγική του είναι αστική νεοφιλελεύθερη, με την έννοια ότι υιοθετεί την ανάγκη του κεφαλαίου για «απελευθέρωση» των αγορών εντός της ΕΕ, για άρση της εγχώριας προστασίας στο κρατικό μονοπώλιο - για «ολική κατάργηση του κρατισμού» μίλησε πρόσφατα ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης («Εθνος Κυριακής» 10/4/2005) - και γενικότερα στην εγχώρια βιομηχανική παραγωγή και επομένως περιορισμού τόσο της άμεσης κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, όσο και της γενικευμένης κοινωνικής πολιτικής.

Σταδιακά, προσαρμόζοντας τις ιδεολογικές και πολιτικές του θέσεις, εγκατέλειψε το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας», όπως το ονόμαζε η παλιά σοσιαλδημοκρατία, και υιοθέτησε την ανάγκη προσαρμογής του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους στα νέα δεδομένα που δημιουργεί η ευρωενωσιακή αγορά, και η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Υιοθέτησε ως θέση και κυβερνητική πολιτική, τη γραμμή της προσαρμογής της κρατικής ρύθμισης στη διακρατική ρύθμιση, δηλαδή προσάρμοσε τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις στις ευρωενωσιακές πολιτικές, προς όφελος των διευρωπαϊκών συγχωνεύσεων και εξαγορών και την ενίσχυση των επιχειρήσεων της ευρωενωσιακής αγοράς. Το ΠΑΣΟΚ στερείται δυνατότητας να προβάλει στρατηγικές διαφορές σε σχέση με τη ΝΔ. Αυτοχαρακτηρίζεται σαν κόμμα πατριωτικό, δημοκρατικό, σοσιαλιστικό, οριοθετώντας τεχνητές διαχωριστικές γραμμές, «κατηγορώντας» τη ΝΔ σαν «λαϊκίστικη Δεξιά».

Επιχειρεί να διαφοροποιήσει τη δική του οικονομική πολιτική από εκείνη της ΝΔ, ως προς το δήθεν «κοινωνικό περιεχόμενό» της. Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν την πολιτική του μέσα από τα ντοκουμέντα του συνεδρίου του.

Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι: «Με ορόσημο το 1989 και την κατάρρευση των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού", μια νέα εποχή ξεκίνησε για την Ευρώπη και τον κόσμο. Μια εποχή που τη σφραγίζουν οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης... Το γκρέμισμα του τείχους στο Βερολίνο κατέλυσε το ιστορικό σχίσμα που σημάδεψε τη μεταπολεμική Ευρώπη, έδωσε το έναυσμα για την επιτάχυνση των διαδικασιών της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της κίνησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς την Ανατολή. Ολοι γνωρίζουμε πια ότι στον κόσμο του ανταγωνισμού η συμμετοχή ή μη, στα οφέλη της ανάπτυξης και του παραγόμενου πλούτου, αποτελεί το μεγάλο στοίχημα».

Καλεί σε κοινή πορεία πλουτοκρατία και εργαζόμενους «για μια Ελλάδα που βρίσκεται σταθερά στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων και αποτελεί βασικό πόλο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Στο κείμενο των Πολιτικών Θέσεων το «νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο» προσδιορίζει πως η «ισχυρή» καπιταλιστική Ελλάδα στη «νέα εποχή» δίνει τη μάχη για την «ευρωπαϊκή ενοποίηση» και την «παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση», με στόχο «τη διαρκή ισχυροποίηση της χώρας στα κέντρα των αποφάσεων σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο», για μια «Ευρωπαϊκή Ενωση που διαμορφώνεται ως αυτόνομος, ισχυρός, προοδευτικός πόλος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και ως δύναμη ειρήνης, συνεργασίας, ανάπτυξης και ασφάλειας στο σύγχρονο κόσμο».

Το ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ της ταχύτερης «θεσμικής και δημοκρατικής ολοκλήρωσης μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης» και υπέρ της «συνεχούς διεύρυνσης της Ενωσης, διασφαλίζοντας παράλληλα την εμβάθυνση μέσα από διαδικασίες πραγματικής σύγκλισης».

Υποστηρίζει «μια Ευρώπη με το δικό της Σύνταγμα και αυτοτελή διεθνή παρουσία, τη δική της άμυνα και ασφάλεια, τη δική της εξωτερική πολιτική, σε ένα πολυκεντρικό διεθνές σύστημα».

Αυτή η γραμμή, η οποία αποτυπώνει τα ζωτικά συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων στο έδαφος της ΕΕ, ταυτίζεται με τις παρακάτω θέσεις του «Κυβερνητικού Προγράμματος» της ΝΔ:«Στόχος μας είναι η δημιουργία μιας Ευρώπης ασφάλειας και ευημερίας για όλους. Μια ισχυρή και αξιόπιστη Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας αποτελεί βασική προτεραιότητα της ευρωπαϊκής μας πολιτικής. Η συμπερίληψη μιας ουσιαστικής ρήτρας αλληλεγγύης και αμοιβαίας συνδρομής στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα θα ενισχύσει τη θέση της Ελλάδας μέσα στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας και άμυνας. Είναι σαφές για εμάς ότι ισχυρή Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας δεν είναι ανταγωνιστική και παράγοντας εξασθένισης των διατλαντικών δεσμών, αλλά συμπληρωματική προσπάθεια που ενισχύει τη σταθερότητα και την ειρήνη σε διεθνή κλίμακα».

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να αμβλύνει τις αντιλαϊκές συνέπειες του «σχεδίου» για την Ελλάδα, αναγνωρίζοντας πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα: «Οι νέες συνθήκες μάς απειλούν και ταυτόχρονα μας ευνοούν. Η παγκοσμιοποίηση, η ενοποίηση των αγορών, η διάχυτη και προσιτή γνώση αφήνουν μεγάλα περιθώρια μιας νέας οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Η ανασυγκρότηση των δυνάμεων του τόπου πρέπει να χρησιμοποιήσει τα ισχυρά πλεονεκτήματα που παρέχει η νέα ιστορική και γεωπολιτική συγκυρία. Η προσπάθειά μας πρέπει να είναι καθολική και συντονισμένη σε όλα τα επίπεδα, από την παραγωγή και τη διανομή των αγαθών, μέχρι την κατανομή του παραγόμενου πλούτου και τους θεσμούς της κοινωνικής οργάνωσης».

Ως προς τη δημοκρατία είναι χαρακτηριστική η θέση του περί «δημοκρατικής διακυβέρνησης», που τη βλέπει να προωθείται μέσω και της ενίσχυσης της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και της Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ και την ισότιμη συνεργασία με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ: «Επιδιώκουμε να αποκτήσει το ΝΑΤΟ μία φυσιογνωμία που διευκολύνει την πολιτική χειραφέτηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την ισότιμη συνεργασία με τις ΗΠΑ».

Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να βλέπει θετικά, ως «έναυσμα για επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης», τις αλλαγές με ορόσημο το 1989. Με το «νέο σχέδιο» για τη χώρα υπόσχεται αφενός την ταχύτερη υλοποίηση στρατηγικών επιλογών της ΕΕ, αφετέρου την ταχύτερη και αναβαθμισμένη αναπροσαρμογή του ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στην ΕΕ και γενικότερα στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Η θέση του για την αξιοποίηση των διεργασιών προς όφελος της ισχυροποίησης της Ελλάδας είναι καπιταλιστική, κοσμοπολίτικη, μια σύγχρονη εκδήλωση του «μεγαλοϊδεατισμού». Εξω από τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Ο χαρακτηρισμός της ΕΕ ως δύναμη ειρήνης, διαψεύδεται από τις επεμβατικές πολεμικές ενέργειές της, αυτοδύναμη ή στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Είναι φανερό ότι δεν αμφισβητείται ο ιμπεριαλιστικός και επιθετικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ, αλλά ο συσχετισμός σε αυτό.

Η θέση υπέρ μιας «ομοσπονδιακής Ευρώπης» υποβαθμίζει τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών - μελών της, την περαιτέρω όξυνση της οικονομικής ανισομετρίας με τη διεύρυνση της Ενωσης.

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να εγκλωβίσει το λαό στο μονόδρομο της ΕΕ και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, βαφτίζοντας ως «νέο πολιτισμό» την υποταγή των εργαζομένων στα σχέδια του κεφαλαίου για πιο ενεργητικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.

Αποκρύπτεται, ότι η θεσμική ενίσχυση της Ενωσης σημαίνει πρώτα απ' όλα ενίσχυση των διακρατικών μηχανισμών καταστολής σε βάρος εργατικών και λαϊκών δυνάμεων. Σημαίνει ακόμη μεγαλύτερες απώλειες της ανταγωνιστικότητας για τις μικρές επιχειρήσεις της ελληνικής οικονομίας, για σημαντικούς παραγωγικούς κλάδους της, γεγονός που συμβάλλει στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.

Η περαιτέρω οικονομική και θεσμική ενίσχυση της Ενωσης έχει ως στόχο την ισχυροποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων της ΕΕ, στον ανταγωνισμό τους με εκείνες των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, στην απόκτηση μεγαλύτερου μεριδίου στις αγορές της Ρωσίας, της Κίνας και της Ινδίας και μάλιστα στην προοπτική ανταγωνιστικής απειλής από αυτές.

Η «σοσιαλδημοκρατική απάντηση» για οικονομική - πολιτική - στρατιωτική ενοποίηση της ΕΕ, με φόντο τη δημοκρατική διακυβέρνηση στα πλαίσια της «σοσιαλδημοκρατικά ρυθμιζόμενης παγκόσμιας αγοράς» και της «παγκόσμιας δημοκρατικής διακυβέρνησης» είναι αποπροσανατολιστική. Σε τίποτα δε διαφοροποιείται από τα ιμπεριαλιστικά ιδεολογήματα και το νεοφιλελευθερισμό.

Ο «νέος πατριωτισμός και διεθνισμός» αποτελούν πλευρές της ιδεολογίας του «κοσμοπολιτισμού».

Είναι μεγάλες κουβέντες για να εξωραΐσουν στα μάτια και στο μυαλό των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, τις ταξικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις της ΕΕ, των ΗΠΑ και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Δε διαφέρουν ουσιαστικά από τις θέσεις της ΝΔ.