Ο πρόεδρος του ΣΥΝ στην ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στο Παρίσι, πρόβαλε την «απαίτηση για μια Ευρώπη αυτόνομη απαλλαγμένη από την κηδεμονία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, δύναμη ειρήνης και εκδημοκρατισμού της διεθνούς κοινότητας». Τι σημαίνει αυτή η τοποθέτηση; Μπορεί η ΕΕ να γίνει δύναμη ειρήνης;

Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ άποψη της ηγεσίας του ΣΥΝ έχει την αφετηρία της στο γεγονός ότι η ΕΕ δεν είναι ιμπεριαλιστικό κέντρο, αλλά μια Ενωση κρατών η οποία αναγκαστικά, και επειδή κάποια κράτη -μέλη της και από τα ισχυρά, συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ, αναγκάζονται να υποτάσσονται στις ΗΠΑ. Αυτή τους η εκτίμηση είναι αναγκαία για τη στήριξη της πολιτικής τους υπέρ της ΕΕ και της πολιτικής της ενοποίησης. Για παράδειγμα στο προγραμματικό τους συνέδριο απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία πρόταση -τροπολογία συνέδρων που έλεγε: «Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι η πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως προωθείται από τις συντηρητικές αλλά και τις σοσιαλδημοκρατικές και πράσινες κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν έχει προοδευτική κατεύθυνση, αλλά συνιστά προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου καπιταλιστικού πόλου...».

Η συγκεκριμένη «απαίτηση» που προβάλλει η ηγεσία του ΣΥΝ αποτελεί το θεμέλιο της πολιτικής του που θεωρεί ότι μέσω της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ θα έρθουν καλύτερες μέρες για το λαό, απορρίπτοντας έτσι το γεγονός ότι η ΕΕ συναπαρτίζεται από καπιταλιστικά κράτη, ότι η ενοποίησή της την ενισχύει ως ιμπεριαλιστικό κέντρο, ότι δεν είναι υποταγμένη στις ΗΠΑ αλλά συμμετέχει από κοινού με τις ΗΠΑ στις κάθε είδους επεμβάσεις και πολέμους κατά των λαών.

ΑΛΛΑ ΑΣ ΔΟΥΜΕ τι προτείνει για την «απαλλαγή της ΕΕ από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ» σύμφωνα με τις αποφάσεις του προγραμματικού του συνεδρίου.

Στις «αυτοκρατορικές» όπως τις λένε επιδιώξεις των ΗΠΑ αντιπαραθέτουν μια πολιτικά Ενωμένη Ευρώπη, με κοινό νόμισμα, εξωτερική πολιτική, «αμυντική δομή εκτός ΝΑΤΟ και δυνατότητα παρέμβασης σε όλον τον κόσμο». Δηλαδή, δράση στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει δυνατότητα παρέμβασης σε όλο τον κόσμο όταν κυριαρχούν ο ιμπεριαλισμός, οι αντιθέσεις και οι πόλεμοι; Αυτή την πολιτική σχετικά με την ενοποίηση φιλοδοξεί να την κάνει υπόθεση του λαϊκού κινήματος. Να τι αναφέρεται στην απόφαση του συνεδρίου του. «Είναι βέβαιο πως αν δεν υπάρξει καθοριστική λαϊκή συνεισφορά στην υπόθεση αυτής της ολοκλήρωσης, η έκβασή της θα παραμείνει πλήρως δέσμια των μεγάλων συμφερόντων». Κι ενώ κάνει αυτήν την εκτίμηση, δε θέτει στόχο την αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά την ενίσχυσή της μέσω της πολιτικοστρατιωτικής της ενοποίησης για δράση σ' όλο τον κόσμο.

ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ακυρώνει και την όποια φραστική αντίθεση στον πόλεμο και αντικειμενικά σημαίνει υποταγή του λαϊκού κινήματος στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση. Συμβάλλει στη συγκάλυψη του ταξικού χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αντικειμενικά ακυρώνει τη δυνατότητα, το συμφέρον και καθήκον των λαών να αγωνίζονται στο εθνικό πεδίο σε συνδυασμό με την κοινή τους δράση, και να αξιοποιούν τις δυνατότητες που παρουσιάζονται σε κάθε χώρα, (δεν παρουσιάζονται πάντα ταυτόχρονα σ' όλες τις χώρες), για ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης με στόχο τη λαϊκή εξουσία.