Συμπληρώνονται 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Στις 30 του Απρίλη ο Σοβιετικός στρατιώτης έστησε τη σημαία της νίκης πάνω στο κάστρο της συντριμμένης Γερμανίας, το Ράιχσταγκ. Στις 8 του Μάη στο προάστιο του Βερολίνου Κάρλχορστ οι αντιπρόσωποι της Γερμανίας υπέγραψαν την πράξη για την πλήρη και άνευ όρων συνθηκολόγηση. Στην Ευρώπη και στους λαούς της ήρθε η ειρήνη. Από τότε όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη που επιθυμούσαν την ειρήνη στη Γη γιορτάζουν την 9η του Μάη ως μέρα συντριβής της χιτλερικής Γερμανίας, ως μέρα σωτηρίας της ανθρωπότητας και του πολιτισμού από τη φασιστική σκλαβιά. Δυστυχώς, με την επικράτηση της «νέας τάξης πραγμάτων» και την καταστροφή της Σοβιετικής Ενωσης και των σοσιαλιστικών χωρών της Ευρώπης η μέρα αυτή γιορτάζεται ως μέρα της Ευρώπης.

Η νίκη στοίχισε πολύ ακριβά στο σοβιετικό λαό: 20 εκατ. σκοτώθηκαν, 25 εκατ. έμειναν άστεγοι, η χώρα έχασε το 30% του εθνικού της πλούτου.

Ο πόλεμος που εξαπολύθηκε στη Σοβιετική Ενωση από το γερμανικό φασισμό ήταν η πιο μεγάλη ένοπλη επίθεση του ιμπεριαλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό.

Η επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας ενάντια στην πρώτη χώρα του σοσιαλισμού, τον Ιούνη του 1941, προετοιμάστηκε από ολόκληρη την παγκόσμια αντίδραση και απέβλεπε στην κατάργηση του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, στο μοίρασμα των εδαφών, στην υποδούλωση των λαών. Ο φίρερ των Γερμανών φασιστών, Α. Χίτλερ, το Φλεβάρη του 1935 δήλωσε: «Κύριο καθήκον της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και έγνοια της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξόντωση του μπολσεβικισμού».

Οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και της Αμερικής πρόσφεραν απλόχερη βοήθεια στα γερμανικά μονοπώλια για την αναγέννηση της στρατιωτικο-οικονομικής βάσης της επίθεσης, για την προετοιμασία της ναζιστικής Γερμανίας προς τον πόλεμο.

Για την προετοιμασία προς πόλεμο η δύναμη της Βέρμαχτ αυξήθηκε από 105.000 άνδρες σε 3.775.000, δηλαδή κατά 35 φορές, η δε πολεμική της παραγωγή αυξήθηκε κατά 22 φορές κι αυτό χάρη στα δάνεια που πήρε από ΗΠΑ και Αγγλία, που βασικά πήγαιναν στην ανάπτυξη της στρατιωτικής της ισχύος.

Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της πολιτικής της φασιστικής Γερμανίας φάνηκε και με το «αντικομμουνιστικό σύμφωνο» του 1936 και τη συγκρότηση του στρατιωτικο-πολιτικού συνασπισμού Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας. Μετά απ' αυτό άρχισαν να ανάβουν εστίες πολέμου στην Ευρώπη και στην Ασία.

Σ' αυτό συντέλεσε και η πολιτική ενίσχυσης του Χίτλερ από τις κυβερνήσεις των Αγγλίας, Γαλλίας και ΗΠΑ με κορύφωμα τη συνωμοσία του Μονάχου και την υπογραφή στις 29 του Σεπτέμβρη 1938 από τις κυβερνήσεις των Γερμανίας, Ιταλίας, Αγγλίας και Γαλλίας συμφωνίας, με την οποία η Τσεχοσλοβακία διαμελίστηκε και σύντομα καταλήφθηκε από τη χιτλερική Γερμανία.

Μοναδική χώρα που εφάρμοσε συνεπή πολιτική ειρήνης ήταν η Σοβιετική Ενωση, η οποία έκανε σειρά προτάσεων για τη δημιουργία συστήματος συλλογικής ασφάλειας.

Η υπογραφή της συμφωνίας του Μονάχου ανάμεσα σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, σήμαινε τη δημιουργία ενιαίου αντισοβιετικού συνασπισμού των ιμπεριαλιστικών κρατών. Μα παρ' όλα αυτά η ΕΣΣΔ συνέχιζε να παλεύει για τη δημιουργία συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη. Δυστυχώς όλες οι προσπάθειες της ΕΣΣΔ συναντούσαν την επίμονη αντίθεση των ιμπεριαλιστών πολιτικών, που απέβλεπαν να στρέψουν τον Χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ, γιατί κινητήρια δύναμή τους ήταν ο αντισοβιετισμός και όχι η κατοχύρωση της ειρήνης στην Ευρώπη.

Η θέση αυτής της πολιτικής των δυτικών φάνηκε ξεκάθαρα κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων Αγγλίας-Γαλλίας-Σοβιετικής Ενωσης, στη Μόσχα το 1939, όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αρνήθηκαν το σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη που πρότεινε η Σοβιετική Ενωση. Μάλιστα, η κυβέρνηση της Αγγλίας άρχισε μυστικές επαφές με τους ναζί, για να πετύχει συμφωνία για το μοίρασμα του κόσμου σε βάρος της ΕΣΣΔ. Ετσι, η πολιτική της «μη επέμβασης» και της ενθάρρυνσης του επιδρομέα επέτρεψε στο γερμανικό φασισμό να καταλάβει στρατηγικές θέσεις, άνοιξε το δρόμο προς τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη δημιουργηθείσα περίπλοκη κατάσταση, μπροστά στη σοβιετική κυβέρνηση έμπαινε το καθήκον να μην επιτρέψει τη διεθνή απομόνωση της χώρας, τη δημιουργία ενιαίου αντισοβιετικού μετώπου. Απ' αυτές τις θέσεις ξεκινούσε η Σοβιετική Ενωση, όταν αποφάσισε να δεχτεί τις επανειλημμένες προτάσεις της Γερμανίας να συνάψει μαζί της σύμφωνο μη επίθεσης, το 1939, για δεκαετή περίοδο. Ηταν ένα υποχρεωτικό βήμα προκειμένου η ΕΣΣΔ να κερδίσει όσο χρόνο μπορούσε.

Αργότερα και ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης ορισμένοι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι, επιχειρώντας να άρουν την ευθύνη από τα ιμπεριαλιστικά κράτη για την ώθηση της Γερμανίας προς πόλεμο, φροντίζουν να παρουσιάσουν την υπόθεση έτσι σαν το σύμφωνο με τη Γερμανία να ήταν αιτία του πολέμου, αποσιωπώντας όλα τα γεγονότα που προηγήθηκαν μαζί και το σύμφωνο του Μονάχου, με απώτερο σκοπό να κρύψουν την αλήθεια. Το σύμφωνο του 1939 δε στρεφόταν εναντίον των συμφερόντων κανενός κράτους. Η ΕΣΣΔ υπέγραψε το σύμφωνο με τη Γερμανία μόνο αφού εξαντλήθηκαν όλες οι δυνατότητες δημιουργίας συστήματος συλλογικής ασφάλειας. Αυτό το σύμφωνο κατάφερε σοβαρό πλήγμα στα αντισοβιετικά σχέδια των κυρίαρχων κύκλων της Δύσης, διασπάστηκε ο ενιαίος αντισοβιετικός συνασπισμός των ιμπεριαλιστικών χωρών που είχε δημιουργηθεί με τη συμφωνία του Μονάχου. Η ΕΣΣΔ προσωρινά απομάκρυνε την άμεση πολεμική απειλή χρησιμοποιώντας αυτή την περίοδο για το δυνάμωμα της άμυνάς της.

Η αντισοβιετική πολιτική των κυρίαρχων κύκλων των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων συνέχιζε να κυριαρχεί στις ενέργειές τους και όταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε πραγματικότητα. Αλλωστε, αυτό φάνηκε κι από τη στάση τους απέναντι στην Πολωνία, ενώ είχαν υποσχεθεί σ' αυτήν βοήθεια στην περίπτωση επίθεσης της Γερμανίας, μια και είχαν οι αγγλογαλλικές δυνάμεις υπεροχή στο δυτικό μέτωπο ενάντια στη Γερμανία. Κι όμως, αυτοί θυσίασαν την Πολωνία συνειδητά όπως και την Τσεχοσλοβακία και έτσι ο χιτλερικός στρατός μπόρεσε να φτάσει εγγύτατα στα σύνορα με την ΕΣΣΔ.

Συνέχιση της συναλλαγής υπήρξε την περίοδο Σεπτέμβρη 1939 και τον Απρίλη 1940, όπου οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αγγλίας και της Γαλλίας έμειναν άπραγες και τούτο διότι προσπαθούσαν να συμφωνήσουν με τη Γερμανία ώστε να τη στρέψουν ενάντια στην ΕΣΣΔ με σκοπό να τη συντρίψουν με τη βοήθειά της.

Ομως, παρά τους υπολογισμούς τους η πορεία του πολέμου πήρε άλλη κατεύθυνση. Η ναζιστική Γερμανία, πριν χτυπήσει την ΕΣΣΔ, επιτέθηκε ενάντια σε Γαλλία και Αγγλία, ενάντια στις χώρες αυτές, που βοήθησαν να δημιουργηθεί μια μεγάλη στρατιωτική μηχανή, με απώτερο σκοπό να ρίξουν τον Χίτλερ ενάντια στη χώρα των Σοβιέτ.

Στις 10 του Μάη 1940 οι Γερμανοί χτύπησαν στο δυτικό μέτωπο. Στις 14 του Ιούνη μπήκαν στο Παρίσι. Η Γαλλία ηττήθηκε. Το αγγλικό εκστρατευτικό σώμα με μεγάλες απώλειες κατόρθωσε να διαπεραιωθεί στην Αγγλία. Σε διάστημα ενός χρόνου η Γερμανία και οι δορυφόροι της κατέκτησαν όλο το ηπειρωτικό τμήμα της Δυτικής Ευρώπης. Τα ιταλογερμανικά στρατεύματα εισέδυσαν στη Βόρεια Αφρική.

Κίνδυνος απειλούσε τώρα και την Αγγλία. Την έσωσε η προετοιμασία επίθεσης του Χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Ετσι, η αντισοβιετική πολιτική των δυτικών ιμπεριαλιστικών κύκλων όχι μόνο χρεοκόπησε, αλλά έγινε αιτία μιας τραγωδίας για τους λαούς τους.

Στις 22 του Ιούνη 1941, η χιτλερική Γερμανία επιτέθηκε ύπουλα ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Ο λαός της μεγάλης χώρας σύσσωμος ξεσηκώθηκε ενάντια στους επιδρομείς σ' ένα Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο - παράγοντας της μετατροπής του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου σε απελευθερωτικό αγώνα των σκλαβωμένων λαών. Στο σοβιετο-γερμανικό μέτωπο διεξήχθησαν σκληρότατες μάχες. Το ανατολικό μέτωπο έγινε το κύριο μέτωπο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ενάντια στην ΕΣΣΔ η Γερμανία και οι σύμμαχοί της έριξαν τη βασική μάζα των δυνάμεών τους, όπως 190 μεραρχίες και 4 αεροπορικούς στόλους, 5,5 εκατ. αξιωματικούς και στρατιώτες, πάνω από 47.000 πυροβόλα και όλμους, περίπου 4,3 χιλιάδες τανκς και πυροβόλα εφόδου, περίπου 5.000 μαχητικά αεροπλάνα, πάνω από 190 μαχητικά πλοία. Ο επιδρομέας είχε διπλάσια αριθμητική υπεροχή και υπεροχή στον εξοπλισμό με νέου τύπου τανκς και αεροπλάνα. Οι χιτλερικοί χρησιμοποίησαν ολόκληρο το βιομηχανικό δυναμικό και των κατακτημένων απ' αυτούς χωρών.

Στην πορεία του πολέμου η γερμανοφασιστική διοίκηση, βλέποντας ότι οι σύμμαχοι της ΕΣΣΔ για πολύ καιρό δε διεξήγαγαν δραστικές επιχειρήσεις στα άλλα μέτωπα, έστελνε στο ανατολικό μέτωπο νέες ενισχύσεις, πράγμα που οδήγησε προσωρινά να έχουν στρατιωτικές επιτυχίες στην αρχή της επίθεσής τους και να κατακτήσουν ευρύτατες περιοχές της ΕΣΣΔ. Ωστόσο, ο λαός αυτής της χώρας και οι Ενοπλες Δυνάμεις του άντεξαν, σταμάτησαν την πίεση του επιδρομέα και τελικά του κατάφεραν συντριπτική ήττα.

Για την αντιμετώπιση του αντιπάλου και τη συντριβή του στην πορεία του πολέμου η ισχύς του σοβιετικού στρατού αυξανόταν. Ενώ τον Ιούνη 1941 είχε 2,9 εκατ. άνδρες, αργότερα έφτασε τα 6,7 εκατ. Και στις δυο πλευρές του μετώπου από τη θάλασσα του Μπάρεντς έως τη Μαύρη Θάλασσα υπήρχαν 8 έως 12,8 εκατ. άνδρες, 163 χιλιάδες πυροβόλα και όλμοι, 20 χιλιάδες τανκς και αυτοκινούμενα πυροβόλα, 18,8 χιλιάδες αεροπλάνα.

Στην ιστορική μάχη της Μόσχας τα σοβιετικά στρατεύματα συνέτριψαν και απώθησαν από την πόλη τα υπολείμματα μιας στρατιάς ενός εκατομμυρίου χιτλερικών. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα των χιτλερικών στρατευμάτων.

Θρίαμβος της δύναμης και της ισχύος των σοβιετικών στρατευμάτων υπήρξε η μάχη του Στάλινγκραντ, όπου ο φασιστικός συνασπισμός έχασε σ' αυτή περίπου 1,5 εκατ. αξιωματικούς και στρατιώτες - το ένα τέταρτο των μάχιμων δυνάμεών του, που μάχονταν στο σοβιετογερμανικό μέτωπο. Η μάχη του Στάλινγκραντ αποτέλεσε στροφή στην πορεία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου του σοβιετικού λαού και όλου του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Αποτυχία είχε και η νέα μεγάλη επίθεση των χιτλερικών τον Ιούλη του 1943 στην περιοχή Κουρσκ. Εδώ, ο αντίπαλος είχε χάσει περίπου 500.000 στρατιώτες, 1.500 τανκς, 3.700 αεροπλάνα, 3.000 πυροβόλα και όλμους. Η Γερμανία ύστερα απ' αυτές τις μάχες δεν μπορούσε πια να αναπληρώσει τις απώλειές της. Αλλαξε ο συσχετισμός δυνάμεων υπέρ της αντιχιτλερικής συμμαχίας (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία).

Το 1944 οι χιτλερικοί εκδιώχτηκαν από την ΕΣΣΔ και οι πολεμικές επιχειρήσεις διεξάγονταν έξω από τα σύνορά της. Αρχισε η απελευθερωτική εκστρατεία του Κόκκινου Στρατού, που άμεσα βοήθησε τους λαούς της Ευρώπης στον αγώνα ενάντια στη φασιστική σκλαβιά και τελείωσε με τη συντριβή του χιτλερικού στρατού.

Από τις 22 του Ιούνη 1941 έως τις 9 του Μάη 1945 το σοβιετο-γερμανικό μέτωπο ήταν το αποφασιστικό μέτωπο του πολέμου από την άποψη του αριθμού των δυνάμεων που απασχόλησε, της διάρκειας και της σκληρότητας του αγώνα και των αποτελεσμάτων. Ακριβώς σ' αυτό το μέτωπο ήταν συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο τμήμα των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας και των δορυφόρων της - Φινλανδίας, Ρουμανίας, Ιταλίας και Ουγγαρίας.

Το σοβιετο-γερμανικό ήταν και το πιο ενεργό μέτωπο. Σ' αυτό έως τα μέσα του 1944 βρίσκονταν έως 201 μεραρχίες της Γερμανίας και από 37 έως 72 μεραρχίες των δορυφόρων της. Πριν το άνοιγμα του 2ου μετώπου στην Ευρώπη (Ιούνης 1944) ενάντια στα αγγλο-αμερικανικά στρατεύματα δρούσαν από 2 έως 19 μεραρχίες, ενώ στη Βόρεια Αφρική και Σικελία η Βέρμαχτ είχε έως το φθινόπωρο του 1943 από 2 έως 8 μεραρχίες.

Η συμβολή της ΕΣΣΔ στη Νίκη καθορίζεται από το γεγονός ότι πάνω από τα 73% των συνολικών απωλειών του γερμανικού στρατού υπήρξαν στις μάχες και επιχειρήσεις με το σοβιετικό στρατό. Οι απώλειες σε προσωπικό που είχε η Βέρμαχτ στο σοβιετο - γερμανικό μέτωπο, ήταν 4 φορές περισσότερες απ' ό,τι στο Δυτικοευρωπαϊκό και στο Μεσογειακό θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων μαζί και από την άποψη των νεκρών και τραυματιών έξι φορές περισσότερες.

Ετσι, η ΕΣΣΔ σήκωσε το κύριο βάρος του πολέμου. Στο σοβιετο-γερμανικό μέτωπο συντρίφτηκαν οι κύριες δυνάμεις της φασιστικής Γερμανίας και των δορυφόρων της: 607 μεραρχ., 77.000 αεροπλάνα, 105.000 πυροβόλα, 48.000 τανκς. Το ίδιο διάστημα τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα στη Β. Αμερική, στην Ιταλία και στη Δυτ. Ευρώπη εξόντωσαν και αιχμαλώτισαν 176 μεραρχ. Στον πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ενωση η φασιστική Γερμανία έχασε 10.000.000 άνδρες από τα 13,6 εκατ. που έχασε αυτή σε όλα τα μέτωπα του Παγκόσμιου Πολέμου. Οι σοβιετικές Ενοπλες Δυνάμεις όχι μόνο υπεράσπισαν την πατρίδα τους, αλλά εκπλήρωσαν και το διεθνιστικό τους χρέος - βοήθησαν τους λαούς να απελευθερωθούν από τη φασιστική τυραννία.

Στην Ευρώπη, ο σοβιετικός στρατός απελευθέρωσε, πλήρως είτε μερικώς, 11 χώρες με πληθυσμό 113.000.000, 507 πόλεις. Η νίκη που επιτεύχτηκε στις μάχες για την απελευθέρωση των λαών των ξένων χωρών από το φασισμό στοίχισε ακριβά. Οι απώλειες του σοβιετικού στρατού στις μάχες αυτές ήταν πάνω από 3.000.000 άνδρες. Ετσι, για την απελευθέρωση της Πολωνίας έπεσαν πάνω από 600.000 Σοβιετικοί στρατιώτες, της Τσεχοσλοβακίας 140.000, της Ουγγαρίας πάνω από 140.000, της Ρουμανίας 69.000, της Αυστρίας 26.000, της Γιουγκοσλαβίας περίπου 8.000. Στο έδαφος της Γερμανίας στην επιχείρηση για την κατάληψη του Βερολίνου έπεσαν πάνω από 102.000 άνδρες.

Υπό την επίδραση των νικών των σοβιετικών δυνάμεων και με τη βοήθεια της ΕΣΣΔ στις κατεχόμενες χώρες αναπτύχθηκε ισχυρό κίνημα Αντίστασης, με δύναμη πάνω από 2,2 εκατ. άτομα.

Ο ελληνικός λαός τέσσερα χρόνια, έκανε με πείσμα, ηρωισμό και αυτοθυσία αγώνα ενάντια στους γερμανο - ιταλο - βουλγάρους φασίστες κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Παρά τη σκληρή τρομοκρατία και την προδοσία της ντόπιας αστικής τάξης, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στη χώρα μας πήρε πλατιά έκταση. Γιοι και θυγατέρες της πατρίδας μας αγωνίστηκαν, πρόσφεραν τη ζωή τους για τη λευτεριά του τόπου μας που λέγεται Ελλάδα. Με την προέλαση του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του λαού μας αναπτύχθηκε, ο ΕΛΑΣ πέρασε στη γενική του επίθεση και τέλη του Οκτώβρη 1944 όλη σχεδόν η ηπειρωτική Ελλάδα απελευθερώθηκε.

Στο βωμό της λευτεριάς, πολλοί πατριώτες μας έπεσαν για τη νίκη. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, οι φασίστες κατακτητές και οι Ελληνες κουίσλινγκς εκτέλεσαν 70.000, έκαψαν στα κρεματόρια και οδήγησαν στα κάτεργα 105.000 άτομα. Κατά το διάστημα του πολέμου, η Ελλάδα έχασε 520.000 άτομα, δηλαδή το 7% του πληθυσμού της χώρας. Ο περήφανος λαός μας, όπως συνέβη πάντα στην ιστορία του, δεν υποτάχθηκε στους βάρβαρους κατακτητές.

Στις μέρες μας, μια σειρά από ακριβοπληρωμένους κονδυλοφόρους της «νέας τάξης» πραγμάτων προβάλλουν την άποψη ότι η ήττα των χιτλερικών οφείλεται στην απόβαση στη Νορμανδία από τις δυτικές δυνάμεις, αποσιωπώντας τον πρωταρχικό ρόλο της ΕΣΣΔ. Η αλήθεια είναι πως αυτό το δεύτερο μέτωπο άνοιξε μόνο μετά τη ριζική στροφή στην πορεία του πολέμου, με την αποφασιστική συμβολή της ΕΣΣΔ στο ανατολικό μέτωπο, και τις αποφασιστικές νίκες του Σοβιετικού Στρατού.

Δυστυχώς, μετά τη λήξη του πολέμου και ιδιαίτερα με τη διάλυση της ΕΣΣΔ λένε και προπαγανδίζουν, ότι τη ραχοκοκαλιά του φασισμού δεν την έσπασαν οι μάχες της Μόσχας, του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ, αλλά τα γεγονότα στη Νορμανδία, στον Ειρηνικό Ωκεανό και στη Βόρεια Αφρική. Η ιστορική αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική, είναι με το μέρος της ΕΣΣΔ. Πώς τελείωσε η νίκη των Αγγλων στη Βόρεια Αφρική στο Ελ Αλαμέιν; Ο Χίτλερ έχασε 55.000 άνδρες, ενώ στη μάχη τον ίδιο χρόνο στο Στάλινγκραντ η Βέρμαχτ έχασε 1.500.000 άνδρες. Δυστυχώς για τους διαστρεβλωτές της αλήθειας, αυτή είναι η πραγματικότητα των γεγονότων.

Κύριος δημιουργός της Νίκης στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο ήταν ο σοβιετικός λαός που πραγματοποίησε ένα πατριωτικό και διεθνιστικό κατόρθωμα, ίσαμε το οποίο δεν ήξερε η ιστορία. Η Νίκη αυτή είχε βαθιά νομοτελειακό χαρακτήρα, έδειξε πειστικά τη ζωτικότητα του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. Υπήρξε θρίαμβος της ηθικοπολιτικής ενότητας της σοβιετικής κοινωνίας, της φιλίας των λαών της ΕΣΣΔ.

Εκδήλωση της αγάπης των Σοβιετικών ανθρώπων προς την Πατρίδα τους και το μίσος προς τους φασίστες ήταν οι πολυάριθμες πράξεις αυτοθυσίας για τη Νίκη. Γύρω στους 300 στρατιώτες διαφόρων εθνοτήτων έκλεισαν με το σώμα τους τις πολεμίστρες των εχθρικών πολυβόλων. Πάνω από 350 φορές κατηύθυναν το καιόμενο αεροπλάνο τους πάνω σε εχθρικές συγκεντρώσεις οι Σοβιετικοί αεροπόροι, πραγματοποίησαν εμβολές, που δίκαια ονομάστηκαν όπλο των γενναίων.

Ηρωικά δρούσαν στα μετόπισθεν του εχθρού οι παρτιζάνοι και οι παράνομοι. Στα τέλη του 1943 υπήρχαν πάνω από ένα εκατομμύριο ένοπλοι παρτιζάνοι που με τις δραστήριες επιχειρήσεις τους στα μετόπισθεν του εχθρού έδιναν σοβαρή βοήθεια στα σοβιετικά στρατεύματα. Περίπου το 10% των γερμανο-φασιστικών μεραρχιών απασχολούσαν οι παρτιζάνοι. Το παρτιζάνικο κίνημα υπήρξε σπουδαίος στρατιωτικο-πολιτικός παράγοντας, που συνετέλεσε στη γενική νίκη των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Στη βάση του ηρωισμού και της αυτοθυσίας των Σοβιετικών μαχητών βρισκόταν η υψηλή πολιτική κατανόηση των δίκαιων σκοπών του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, το μίσος κατά των κατακτητών που μετέτρεψαν την κατεχόμενη γη τους σε στίβο μαζικής άγριας εξόντωσης του ειρηνικού πληθυσμού, ληστείας και καταστροφής του εθνικού πλούτου και όχι οι επινοήσεις των Δυτικών ιστορικών για δήθεν «ψυχολογική στενότητα» των Σοβιετικών ανθρώπων που δήθεν φέρνονταν αδιάφορα προς τη ζωή και το θάνατο. Αυτοί οι ισχυρισμοί τους δεν έχουν τίποτα το κοινό με την πραγματικότητα.

Οι Σοβιετικοί μαχητές υπήρξαν ασύγκριτα ανώτεροι απ' ό,τι οι φασίστες επιδρομείς. Οι στρατιώτες και οι αξ/κοί της Βέρμαχ ήταν καλά, βέβαια, εκπαιδευμένοι από στρατιωτική άποψη. Αλλά στερημένοι ευγενικών, δίκαιων σκοπών. Γι' αυτό και δεν μπορούσαν να έχουν και δεν είχαν υψηλές ηθικο - μαχητικές ιδιότητες και έτσι ο μύθος για το «ακατανίκητο» διαλύθηκε σαν σκόνη.

Στα χρόνια του πολέμου, επιβεβαιώθηκε η ζωτικότητα και η υπεροχή της σχεδιασμένης σοσιαλιστικής οικονομίας. Στις δύσκολες συνθήκες του πολέμου είχε επιτευχθεί η οικονομική νίκη πάνω στον εχθρό. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το μέτωπο και τα μετόπισθεν της χώρας ήταν ένα ενιαίο πολεμικό στρατόπεδο. Τα μετόπισθεν εξασφάλιζαν το μέτωπο με όλα τα απαραίτητα.

Μέσα στα χρόνια του πολέμου η σοβιετική βιομηχανία παρήγαγε 194,1 χιλ. πολεμικά αεροπλάνα, 120,8 χιλ. τανκς, χιλιάδες πολυβόλα και όλμους. Οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις στα τέλη του πολέμου ξεπερνούσαν τον εχθρό στο έμψυχο υλικό πάνω από δύο φορές, στα τανκς, στα αυτοκινούμενα πυροβόλα και στους όλμους κατά 3 και πάνω φορές και στα πολεμικά αεροπλάνα σχεδόν κατά 8 φορές. Και εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί ότι ο Σοβιετικός Στρατός συνέτριψε το φασισμό όχι με ξένο αλλά με πρώτης τάξης σοβιετικό οπλισμό. Οι αγγλο-αμερικανικές προμήθειες αποτελούσαν μόνο το 4% της συνολικής παραγωγής της ΕΣΣΔ.

Στα χρόνια του πολέμου, στη μνήμη του λαού, θα διατηρηθεί για πάντα η μορφή της Σοβιετικής γυναίκας πατριώτισσας, πολεμίστριας, εργαζόμενης στρατιωτίνας μητέρας, που έγινε παράδειγμα ηρωισμού για τις γυναίκες των κατεχόμενων χωρών από τους φασίστες επιδρομείς.

Οι Σοβιετικές γυναίκες πολεμίστριες υπήρξαν ατρόμητες αεροπορίνες και νοσοκόμες της ζωής των πρόσω. Στον πόλεμο συμμετείχαν 800 χιλ. γυναίκες και στην εθνική οικονομία αποτελούσαν το 53 - 76%.

Εμπνευστής και οργανωτής της νίκης του σοβιετικού λαού και των Ενόπλων Δυνάμεών του υπήρξε το ΚΚΣΕ, το οποίο σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες κινητοποίησε το λαό στον ιερό πόλεμο εναντίον των κατακτητών.

Η νίκη της ΕΣΣΔ, παρά τη διάλυσή της, θα εμπνέει και θα ασκεί βαθύτατη επίδραση στους λαούς και στην παραπέρα πορεία της παγκόσμιας κοινωνικής ανάπτυξης, γιατί ο τροχός της Ιστορίας δε γυρίζει πίσω όσα εμπόδια κι αν συναντήσει.

Στις μέρες μας, μετά την καταστροφή της ΕΣΣΔ, το βασίλειο της εκμετάλλευσης επέστρεψε με άγριες διαθέσεις, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ντόπιων και ξένων πρωτεργατών της αντεπανάστασης να το εξωραΐσουν, να αλλάξουν τις λέξεις και τη σημασία τους, να βαφτίσουν το πισωγύρισμα της Ιστορίας «άλμα προς τα μπρος». Σ' αυτή τη «νέα Ρωσία», το 20 - 30% του πληθυσμού ζει με πολλές στερήσεις. Σύμφωνα με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 13 Μάρτη, μεγάλο ποσοστό των Ρώσων επιθυμούσε την επιστροφή στη Σοβιετική Ενωση, το 2001, με το 45% να θεωρεί ότι το σοβιετικό καθεστώς ήταν καλύτερο από το σημερινό και το 43% να δηλώνει το 2003 ότι θα επιθυμούσε μια νέα επανάσταση των Μπολσεβίκων. Το 80% των Ρώσων χαρακτηρίζει εγκληματικές τις ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων που κάποτε τους ανήκαν, ενώ είναι γενικευμένη η ανυποληψία για τη λεγόμενη «δημοκρατική επανάσταση» που συντελέστηκε το 1991.

Αυτά και άλλα καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις των Δυτικών. Οι ίδιοι που λοιδόρησαν την Επανάσταση και τα επιτεύγματά της, αντιλαμβάνονται σήμερα πως το μέγεθος της λήθης είναι αναντίστοιχο με το μελάνι που έχυσαν γράφοντας λίβελους για τη Σοβιετική Ενωση. Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία των Ρώσων. Κι αν κατάφεραν να εξαπατήσουν τους λαούς της Σοβιετικής Ενωσης δεν μπόρεσαν να κοιμίσουν τη συνείδηση εκατομμυρίων εργατών του κόσμου, που, αργά ή γρήγορα, θα γυρίσουν τον τροχό της Ιστορίας στην τροχιά της και η μέρα της 9ης του Μάη θα γιορτάζεται από τους λαούς ως γιορτή της Νίκης των προοδευτικών δυνάμεων του κόσμου και όχι ως μέρα όπως την ονόμασαν της Ευρώπης μια χούφτα του κεφαλαίου και του πολέμου.