Σίγουρο είναι το Εργατικό Κόμμα κέρδισε έστω και οριακά τις «ιρακινές» εκλογές της 5ης Μάη, που έλαβαν χώρα στη... Βρετανία. Νίκη που χαρακτηρίστηκε ιστορική, καθώς είναι η πρώτη φορά που το Εργατικό Κόμμα κατορθώνει να επιτύχει τρεις συναπτές νίκες. Ο Τόνι Μπλερ μπορεί να νιώθει υπερήφανος, καθώς μπορεί πια να περιλάβει στο βιογραφικό του ότι ισοφάρισε το ρεκόρ της Μάργκαρετ Θάτσερ, της «σιδηράς κυρίας» της Βρετανίας και προτύπου του, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει.

Η νίκη όμως του καλύτερου «συντηρητικού» πρωθυπουργού της Βρετανίας, όπως τον έχει περιγράψει επιτυχώς ο «Εκόνομιστ», είναι πύρρειος. Η ψαλιδισμένη αυτοδυναμία στο Κοινοβούλιο και τα εκ των οικείων βέλη, που εμφανίστηκαν απειλητικά την επομένη των εκλογών, δε θα του επιτρέψουν να ολοκληρώσει τη θητεία του. Και πιθανώς όχι να αποχωρήσει οικειοθελώς, όπως ο ίδιος θα ήθελε, αλλά να εξαναγκαστεί.

Το πολιτικό σκηνικό της επόμενης μέρας στη Γηραιά Αλβιόνα ρευστό. Οι Συντηρητικοί, παρά τα μικρά κέρδη, εξακολουθούν να είναι «μισητοί», ενώ η μεταβίβαση της εξουσίας στους Εργατικούς θα είναι επώδυνη. Η απουσία ταξικής πολιτικής δύναμης δεδομένη. Εξελίξεις κυοφορούνται για τον... εκσυγχρονισμό του συστήματος. Αραγε η εξαρχής παρουσίαση της δεδομένης νίκης του Μπλερ, που συνοδευόταν από την «εκτίμηση» ότι οι Βρετανοί δεν «ασχολούνται» με τον πόλεμο, και διαψεύστηκε παταγωδώς, ήταν απλώς η δημιουργία των συνθηκών για τη «μετάβαση» της εξουσίας;