Καμιά θεωρία δεν μπορεί να σταθεί μόνο στη λογική της, όσο ορθή κι αν είναι αυτή. Σε κάθε περίπτωση χρειάζονται τα «ευρήματα», για να ισχύσουν οι προτάσεις μιας θεωρίας, και να αποκτήσει τον επιστημονικό της χαρακτήρα. Ετσι και η θεωρία για την παλαιότητα του Ανθρώπου στηρίζεται στα παλαιοανθρωπολογικά ευρήματα. Στα χιλιάδες απολιθωμένα κόκαλα που αποδίδονται σε ανθρώπινους σκελετούς και που η ηλικία τους μετράει εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα, λοιπόν, από τους ειδικούς επιστήμονες, θεωρείται ως το παλιότερο απολίθωμα που πρέπει να ανήκε σε ανθρωποειδές, σε ένα ον, δηλαδή, που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό ως ο κοινός απόγονος του Ανθρώπου και του Χιμπαντζή ή ως ο «πρώτος» άνθρωπος πάνω στη γη, αυτό που βρέθηκε το 2000 στο Τσαντ της Κεντρικής Αφρικής. Είναι ένα κρανίο, σχεδόν ολόκληρο, κομμάτια από μια κάτω γνάθο και μερικά δόντια. Εχει χρονολογηθεί ανάμεσα στα 6 και 7 εκατομμύρια χρόνια. Το μυαλό του δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 350 κυβικά εκατοστά, είναι αμφίβολο αν περπατούσε στα δυο του τα πόδια και είναι γνωστός με το ψευδώνυμο Τουρμάι και το επιστημονικό όνομα Σαχελάνθρωπος από το Τσαντ (Saxelanthropus Tsdensis). Το εύρημα του Τσαντ, βέβαια, δεν έλεγε και την τελευταία λέξη στη σχετική έρευνα, αποτελούσε ωστόσο μια ένδειξη το πόσο παλιά θα μπορούσε να πάει ακόμα το χρονικό όριο αναζήτησης της Μεγάλης Αρχής και να δώσει ένα άλλο περιεχόμενο στην έρευνα του Ανθρώπου. Να δώσει ακόμα ένα συγκεκριμένο νόημα στη γοητευτική ιστορία της Εξέλιξης που δεν είναι μόνο ένα σύνολο φυσικών γεγονότων, αλλά την ίδια στιγμή ένα σύνολο οδυνηρών φάσεων της σύγκρουσης του Ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, αλλά και με την ίδια του την ύπαρξη.

Και εννοώ εκείνη τη σύγκρουση που τότε, τα χρόνια εκείνα του «προαιώνιου» Τσαντ, όταν, δηλαδή, ο Τουρμάι έσερνε τα αμφίβολα, μοναχικά του βήματα στα χώματα της Κεντρικής Αφρικής, προέκυπτε από τη συνειδητοποίηση της φυσικής αλλαγής. Από την εξέλιξη των στοιχείων εκείνων που συνιστούσαν το «θαύμα» της ίδιας της Ζωής. Οσο περνούσαν, όμως, οι αιώνες και ο Ανθρωπος πατούσε γερά στο δυο του τα πόδια, έφτιαχνε εργαλεία, ξεχώριζε τον πόνο από την ηδονή, το θάνατο από τη γέννηση, τη λάσπη από τη φωτιά, αυτή η Σύγκρουση έπαιρνε άλλο περιεχόμενο και άλλη σημασία όχι μόνο για τον ίδιο και για όλη την κοινότητα μέσα στην οποία ζούσε. Κι αυτό το άλλο «περιεχόμενο» ή άλλη «σημασία» είναι η Ιστορία. Ετσι, μπορούμε να πούμε πως στην Αρχή ο Ανθρωπος παράγεται και προκύπτει από τη λειτουργία και τη δεδομένη νομοτέλεια των νόμων της φύσης, ανεξάρτητα από τα χρονικά όρια αυτής της «παραγωγής» και της «λειτουργίας» που την προκαλούσε, από ένα σημείο και πέρα, κι αυτό μπορούμε πια να το ορίζουμε με ακρίβεια, ο Ανθρωπος γίνεται ο ίδιος παραγωγός της ίδιας του της ύπαρξης και των αντικειμενικών συνθηκών, στο πλαίσιο των οποίων αυτή η «ύπαρξη» επιβιώνει «κατασκευάζοντας».

Κι αυτή ακριβώς η «αλλαγή», που, κατά την άποψή μου είναι η δραματική στιγμή της μεγάλης Αρχής, θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως στιγμή της Δημιουργίας. Για ένα και μόνο λόγο, γιατί ο Ανθρωπος έχει πια τη δύναμη να παρέμβει και να αλλάξει τον κόσμο, μέσα στον οποίο αυτός δημιουργήθηκε. Θέλω να πω μ' αυτό, και έτσι να τελειώσω τα σημειώματά μου αυτά, πως οι Δημιουργιστές εξακολουθούν να πιστεύουν στον Osher και στη θεωρία του, οι Δαρβινιστές προσπαθούν να τελειοποιήσουν τη θεωρία της Εξέλιξης, οι παλαιοανθρωπολόγοι μαζεύουν ακούραστα τα απολιθώματα των πρώτων ανθρώπων. Εμείς ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον Κόσμο. Αυτό είναι και το νόημα της Νέας Σύγκρουσης!!