Πριν εξήντα χρόνια η κόκκινη σημαία της καρδιάς μας, η ματωμένη από το αίμα των σκοτωμένων του Σικάγο υψωνόταν στο κέντρο του Βερολίνου, πολύ κοντά στο οχυρό υπόγειο του Ράιχσταγκ, όπου τελείωνε τον εγκληματικό βίο του, ο μισότρελος του ναζισμού.

Η κόκκινη σημαία της καρδιάς μας με το συμβολισμό της εργατιάς και της αγροτιάς, με το σφυρί και το δρεπάνι. Αυτή τη σημαία και αυτά τα σύμβολα που μας ζητούν οι «ανανεωτές» να τα εγκαταλείψουμε, μαζί με τον Μαρξ, τον Ενγκελς, τον Λένιν, τις ηρωικές στρατιές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Κόκκινου Στρατού. Να ξεχάσουμε τα τριάντα εκατομμύρια νεκρούς ήρωες της μεγάλης χώρας.

Να ξεχάσουμε - μαζί - και τους δικούς μας αγώνες της ΕΑΜικής Εθνικής μας Αντίστασης, να ξεχάσουμε το ΚΚΕ που προσδιόρισε, μέσα από τις φυλακές και τις εξορίες - ακόμη - το νόημα του δικού μας εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Και τους δικούς μας νεκρούς. Και την παρακαταθήκη τους να συνεχίσομε σε μια διαλεκτική συνέχεια του χτες και του σήμερα, καθώς το νέο θεριό του ιμπεριαλισμού κλιμακώνει σαν τη Λερναία Υδρα, την πολυκέφαλη επίθεση κατά των λαών του κόσμου.

Και αυτή τη στιγμή της Ιστορίας, στα 60 χρόνια από τότε, το θεριό αυτό της παγκοσμιοποιημένης αταξίας και της εθνικής αναξιότητας, προχωρεί σε μια μεθοδευμένη αντικομμουνιστική υστερία.

Αυτήν τη σημαία της καρδιάς δεν την αφήνουμε να πέσει κάτω γιατί θα είμαι σημαιοφόρος και παραστάτης με τους συντρόφους που θα «στοιχηθούμε» μαζί.