Στη Φλώρινα διαδηλώναμε, όταν ήρθε το μαντάτο |
Την ώρα που άφηνε την τελευταία του πνοή ο σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης, κομμουνιστές από την Ελλάδα, την Αλβανία και την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας βρισκόμασταν στη Φλώρινα, στον ομαδικό τάφο 700 μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού, σε μια εκδήλωση τιμής και μνήμης, υπόσχεσης, να μην αφήσουμε τους φονιάδες να αλλάξουν ούτε μια γραμμή από την Ιστορία των λαών.
Ετσι όρθιους, με σηκωμένες τις γροθιές, μας βρήκε το άγγελμα για το θάνατο του Καπετάνιου και όρθιοι τον αποχαιρετήσαμε τις επόμενες μέρες.
Κι όλο να 'ρχονται από παντού... |
Και κάθε αγωνιστής, ο κάθε εργάτης, ο κάθε νέος, που περνούσε για τον ύστατο φόρο τιμής, ενώθηκε σ' ένα κόκκινο ποτάμι στην τελετή του αποχαιρετισμού, στην πολιτική κηδεία του σύντροφου Χαρίλαου. Χωρίς καμπάνες, γιατί αυτός που πέρναγε ανάμεσά τους δεν ήταν «ένα τραγούδι που τέλειωσε». Διαδήλωση κανονική κάναμε, με τα συνθήματα, τις σημαίες και τα τραγούδια μας. Διαδήλωση για τον Χαρίλαο και για το Κόμμα. «Κάπα Κάπα Ε, το Κόμμα σου λαέ». Το Κόμμα των ηρώων του λαού τίμησε ένα από τα πιο άξια παιδιά του, από αυτά που δε λυγίσανε «ούτε σε εξορίες, ούτε σε φυλακές».
Φρουρά άπαντες! |
Και για όποιον λάθεψε και πίστεψε πως ήταν τούτη η συγκέντρωση μια σύναξη συναισθημάτων, φρόντισαν οι ίδιοι οι κομμουνιστές να το ξεκαθαρίσουν: Κάτι χιλιάδες άνθρωποι δεν ξυπνούν τυχαία ένα πρωί να πάρουν τα βουνά. Κάτι χιλιάδες άνθρωποι δεν περπατούν χιλιόμετρα να φτάσουν στο στόχο, γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Κάτι χιλιάδες άνθρωποι δε στέκονται προσοχή ακριβώς στο σημείο που η διάταξη μάχης προβλέπει, επειδή έτσι έτυχε. Κάτι χιλιάδες άνθρωποι δεν αφήνουν τη βολή τους για να είναι εκεί που πρέπει όταν πρέπει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας «παρουσίαζε όπλα» το μεσημέρι της Πέμπτης. Με την οργάνωση που αρμόζει, με την εφαρμογή της απόφασης απόλυτα, με τη συνειδητή πειθαρχία, που ενώνει και κάνει αποτελεσματικούς όσους έχουν ήδη κάνει δική τους υπόθεση την εκπλήρωση του στόχου.
Ωσπου να φτάσουμε κάτω, ο Καπετάνιος είχε ξεπεζέψει... |
Ησύχασε, σύντροφε! Δε θα αφήσουμε στιγμή να περάσει χωρίς να κάνουμε το χρέος. Το πιο σημαντικό: Την οργάνωση των εργατών, το χτίσιμο του λαϊκού μετώπου, την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Κι εκεί, δίπλα σου, στον Αηλιά, και σ' όλη την Ελλάδα. Ο λαός δε θ' αφήσει κάτω το σφυρί και το δρεπάνι, η εργατιά θα ενωθεί και θα νικήσει, η γη θα γίνει κόκκινη από ζωή!
Ορκο σ' όσους έπεσαν, κόντρα στους προσκυνημένους, εμείς συνεχίζουμε!
...κι ένα ποτάμι κόκκινο που τον σήκωσε στα χέρια... |
...ώσπου έγινε διαδήλωση... |
...για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό από το Κόμμα και μιαν ανάληψη ευθύνης από τη νέα φρουρά |
...κι ύστερα ξανά το δρόμο για το βουνό... |
...ως το στερνό λημέρι, στην κορφή του Αηλιά |