Ενάμιση χρόνο μετά το σβήσιμο των προβολέων και των έντονων συζητήσεων και αντιδράσεων που προκάλεσε ένα γεγονός μέτριας έως μικρής εικαστικής σημασίας, η έκθεση «OUTLOOK» έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά όχι για το κακότεχνο, το ανόητα τεράστιο, το πρόχειρο, το τάχα έξυπνο, το δήθεν κριτικό, το φλύαρο και το ανούσιο περιεχόμενό της. Οχι για το ρόλο της τέχνης και των εμπόρων της, ως βασικής μορφής χειραγώγησης του λαού. Οχι για τα δισεκατομμύρια, με τα οποία πληρώθηκαν τα «γούστα» των ισχυρών κυκλωμάτων και των εμπόρων έργων τέχνης. Αλλά για την παραπομπή του καλλιτεχνικού διευθυντή της έκθεσης, στο Α' Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών. Ο Χρήστος Ιωακειμίδης δικάζεται σήμερα, γιατί συμπεριέλαβε στην έκθεση «τον άσεμνο και κατάπτυστο», σύμφωνα με το κατηγορητήριο, πίνακα «Πότισέ με» του Βέλγου καλλιτέχνη Thierry de Cordier. Το συγκεκριμένο έργο θεωρήθηκε «προσβολή του χριστιανικού σταυρού» και αποσύρθηκε, κατά τη διάρκεια της έκθεσης, με απόφαση του τότε υπουργού Πολιτισμού, Ευάγ. Βενιζέλου.

Κανένας λογικός άνθρωπος σήμερα δε δέχεται την επιστροφή στο σκοταδισμό της λογοκρισίας. Ούτε μπορεί να συμφωνεί με μια - ολοφάνερα καιροσκοπική - κυβερνητική επιβολή λογοκρισίας, μόνο και μόνο γιατί άσκησαν πιέσεις κάποιοι φανατικοί. Ο περιορισμός της ελευθερίας της τέχνης και της επιστήμης, αλλά και η λογοκρισία ήταν ανέκαθεν τα μέσα με τα οποία αντιδρούσαν ιδεολογικά και θρησκευτικά δόγματα, που είναι αντίθετα με την ανάπτυξη της κριτικής και της γνώσης.

Ομως, δεν μπορούμε να μη σταθούμε και στην άλλη όψη του νομίσματος: Την αυθαίρετη, και εκτός θεσμών, λειτουργία αυτών που διαχειρίζονται τα πολιτιστικά πράγματα και ασκούν εξουσία. Μια εξουσία που υπηρετεί οικονομικά συμφέροντα και υποτάσσεται, ως προς τη διακίνηση και προβολή, στους μηχανισμούς της αγοράς. Ιδιαίτερα σήμερα οι δημιουργοί, αλλά και ο λαός, που πληρώνει οφείλουν να προβληματιστούν: Τι είναι, τελικά, τέχνη; Σε ποιους, σε πόσους και προς ποια κατεύθυνση παρέχεται η δυνατότητα και η ελευθερία, να δημιουργήσουν; Ως πότε, τελικά, θα συντηρούνται όλοι αυτοί οι μηχανισμοί που έχουν οδηγήσει στην αποξένωση του εικαστικού έργου από το φυσικό του αποδέκτη, το λαό;