Λέγεται ότι πλειστάκις στην πολιτική η εξωτερική εμφάνιση προσπαθεί να καλύψει την εσωτερική της πραγματικότητα. Αυτός ο διαπιστωμένος κανόνας δεν μπορεί να ειπωθεί για την εμφάνιση του Ελληνα πρωθυπουργού στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ. Ο κ. Κ. Καραμανλής υπήρξε τόσο συνεπής στις ανοιχτές προθέσεις της κυβερνητικής του πολιτικής ώστε δικαίως να διεκδικεί... βραβείο ειλικρίνειας. Αυτό τουλάχιστον ας αναγνωριστεί στον πρώην πρόεδρο της Νεοδημοκρατικής Κίνησης Ειρήνης, ΚΙΠΑΕΑ. Ηταν τόσο θερμή η εμφάνιση, οι λόγοι και οι προθέσεις της εξωτερικής πολιτικής του Ελληνα πρωθυπουργού ώστε να δίνεται η εντύπωση επιστροφής του χρόνου στην αλήστου μνήμης δεκαετία του 1950 σε σύγχρονες συνθήκες. Εάν όμως εκείνη η πολιτική του «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας» είχε μια λογική συνάφεια ως απότοκος του εμφυλίου πολέμου, ερωτάται ποια είναι η σημερινή συνάφεια.

Οι ευρωλάγνοι, ως συνήθως, θα πουν τα στερεότυπα περί της ανάγκης ανεξαρτησίας της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ και άλλες παρόμοιες κοινοτοπίες. Δε θα πουν γιατί το εκάστοτε οικονομικό, πολιτικό και στρατηγικό Διευθυντήριο των Βρυξελλών πεισματικά ευθυγραμμίζεται με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ στα κύρια ζητήματα. Δε θα πουν για την ανάγκη διάλυσης του στρατοκρατικού συνασπισμού του ΝΑΤΟ. Γι' αυτούς η ανάγκη διάλυσης των στρατιωτικών συνασπισμών έληξε με τη μονομερή διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Απ' αυτή την άποψη η ανοιχτή και χωρίς φιοριτούρες προσαρμογή του κ. Κώστα Καραμανλή στην πολιτική των ΗΠΑ κι ενώπιον του Προέδρου τους Τζορτζ Μπους - Τζούνιορ υπήρξε τουλάχιστον ειλικρινής.

Συμπερασματικά, το όλο «στήσιμο» της εμφάνισης του κ. Κ. Καραμανλή έδειξε την ανοιχτή και χωρίς όρους υποταγή της ελληνικής κυβέρνησης και μαζί της Ελλάδας στα κελεύσματα των ΗΠΑ. Αυτό που μένει μπροστά είναι το ακριβές περιεχόμενο εφαρμογής της δηλωμένης υποταγής των νέων καιρών. Τα προβλήματα είναι συγκεκριμένα: Οι επιδιώξεις αποκλειστικού ελέγχου του Αιγαίου από τις ΗΠΑ μέσω της ελληνο-τουρκικής συγκυριαρχίας. Η ΝΑΤΟική λύση του Κυπριακού με τη μεταβολή της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας σε ΝΑΤΟική. Η μεταβολή των συνόρων στα Βαλκάνια με αρχή το Κοσσυφοπέδιο. Η διατήρηση της ΠΓΔΜ σε φιτίλι αποσταθεροποίησης, όπως και της Αλβανίας. Το οξύτατο ζήτημα της άμεσης στρατιωτικής συμμετοχής της Ελλάδας στο Ιράκ και όπου αλλού. Ολα αυτά κι άλλα είναι στην πρώτη γραμμή των αμερικανοΝΑΤΟικών απαιτήσεων. Γι' αυτό απαιτήθηκε, ως φαίνεται, από τον Ελληνα πρωθυπουργό ανοιχτή επιστροφή στο καθεστώς των ελληνο-αμερικανικών σχέσεων της δεκαετίας του 1950 με τη μορφή των σύγχρονων δεδομένων.