Την ίδια στιγμή που στην Ευρώπη η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο, η Ισπανία και η Σουηδία είναι οι σημαιοφόροι των πυρηνικών, πολλές είναι οι χώρες που δεν επέτρεψαν την ίδρυση πυρηνικών μονάδων στα εδάφη τους και άλλες που είχαν και τους έβαλαν λουκέτο. Στην Αυστρία το 1978 ήταν έτοιμο να λειτουργήσει ένα εργοστάσιο στο Τζβέντεντορφ. Ομως ένα δημοψήφισμα το Νοέμβρη αυτής της χρονιάς τους έκοψε τα φτερά. Να προσθέσουμε ότι την ίδια περίοδο το πολιτικό κλίμα ήταν βαρύ, μια και η κατασκευάστρια εταιρία είχε κατηγορηθεί ότι δωροδόκησε τα πολιτικά κόμματα με 60 εκατ. δολάρια! Τα σχέδια ματαιώθηκαν με νόμο, κάτω από την πίεση του αντιπυρηνικού κινήματος. Το 1976 προβλεπόταν στη Δανία η λειτουργία 5 πυρηνικών εργοστασίων, ένα όνειρο που δεν υλοποιήθηκε ποτέ, μια και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι πάνω από το 80% του πληθυσμού ήταν αντίθετο σε κάτι τέτοιο, αλλά και το κίνημα εναντίωσης στα σχέδια αυτά ήταν μαζικό και δυναμικό. Στην Ιταλία οι τέσσερις πυρηνικοί σταθμοί που υπήρχαν έκλεισαν μετά το ατύχημα στο Τσερνομπίλ και ακυρώθηκε η κατασκευή άλλων οχτώ που είχαν προγραμματιστεί. Η πετρελαϊκή κρίση του 1973 ήταν η αφορμή να ξεκινήσουν πυρηνικά σχέδια στην Ιρλανδία, μια ιδέα που άντεξε πολύ λίγο χρόνο, μια και οι αντιδράσεις που υπήρξαν ήταν τέτοιες που δεν άφηναν κανένα περιθώριο στους κυβερνώντες να κάνουν κανένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή. Το Λουξεμβούργο ετοιμαζόταν να κατασκευάσει έναν αντιδραστήρα ισχύος 1.300 μεγαβάτ. Η κατασκευή ματαιώθηκε μετά το ατύχημα στο Χάρισμπουργκ των ΗΠΑ το 1979. Στη Νορβηγία τα σχέδια για την κατασκευή πυρηνικού σταθμού ξεκίνησαν το 1973 και σταμάτησαν το 1986, μετά από σφοδρές συγκρούσεις με τη νεολαία και το φεμινιστικό κίνημα. Το 1971 η χούντα της Πορτογαλίας φιλοδοξούσε να καλύπτει το 2000 το 70% των ενεργειακών της αναγκών από πυρηνικά εργοστάσια. Το 1995 τα σχέδια σταμάτησαν άδοξα κάτω από τις συνεχείς αναβολές και τις αντιδράσεις των πολιτών. Κι αν αυτά συμβαίνουν στις χώρες τις Ευρωπαϊκής Ενωσης υπάρχουν και άλλες χώρες που έχουν να δείξουν παρόμοια συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά που σε όλως ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις υπαγορεύτηκε κάτω από την πίεση του αντιπυρηνικού κινήματος. Το 1972 οι Αυστραλοί προγραμμάτιζαν κι αυτοί πυρηνικούς σταθμούς ισχύος 21.000 μεγαβάτ που θα λειτουργούσαν μέχρι το 2000. Ομως τίποτα δεν έγινε. Το σκηνικό όμως μπορεί να αλλάξει, ανάλογα με το τι θα πράξουν στην Ινδονησία, όπως υποστηρίζεται από αξιωματούχους της χώρας. Ο Φιντέλ Κάστρο το 1992 σταμάτησε επ' αόριστο την κατασκευή δυο σταθμών στην Κούβα. Τέλος να σημειώσουμε τη μη λειτουργία σταθμού στις Φιλιππίνες που κατασκευάστηκε και ήταν έτοιμος να λειτουργήσει το 1985. Κι εδώ καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι κινητοποιήσεις των κατοίκων, από τις χρυσές σελίδες του αντιπυρηνικού κινήματος.