Το πρώτο σοβαρό ατύχημα καταγράφτηκε το 1978 στις ΗΠΑ μετά από πυρηνική τήξη του αντιδραστήρα στο σταθμό Θρι Μάιλ Αϊλαντ. Παρά τη συστηματική προσπάθεια που έγινε για να αποσιωπηθεί, μαθεύτηκε, χωρίς όμως να γίνει εφικτό να πληροφορηθούμε όλη την αλήθεια. Στην ίδια χώρα στις 4 Αυγούστου του 1984 σημειώνεται νέο ατύχημα στο σταθμό Browns Ferry. Δεκατρείς εργάτες εκτίθενται σε σοβαρές δόσεις ραδιενέργειας. Η μεγαλύτερη μέχρι τα σήμερα καταστροφή σημειώθηκε στις 26 Απρίλη του 1986 στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας για την οποία έχουμε αναφερθεί αναλυτικά σε παλιότερο σημείωμα. Την ίδια χρονιά οχτώ μέρες μετά, υπήρξε διαρροή από τον πυρηνικό σταθμό Hamm Uentrop στη Γερμανία. Το Σεπτέμβρη του 1988 ραδιενεργά αέρια διαφεύγουν από το σταθμό Τοκαχάμα της Ιαπωνίας και το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς πιάνει φωτιά ο πυρηνικός σταθμός Βανδέλος της Ισπανίας. Το 1990 σημειώνονται δυο ατυχήματα. Στον Καναδά (P oint Lepreau) και στο σταθμό Superphinix στη Γαλλία που τελικά κλείνει. Την επόμενη χρονιά παρατηρείται διαφυγή ραδιενεργού ατμού στο Μπάρσεμπεκ της Σουηδίας. Το 1996 καταγράφεται απώλεια ψυκτικού στο σταθμό Pickering του Καναδά και κλείνουν τέσσερις αντιδραστήρες. Η Ιαπωνία έχει την τιμητική της τις χρονιές 1997 και 1999. Την πρώτη φορά σημειώνεται έκρηξη και πυρκαγιά στο σταθμό επεξεργασίας πυρηνικών καυσίμων στο Τοκάι Μούρα. Και τη δεύτερη, διαρροή στον ίδιο σταθμό με αποτέλεσμα να προσβληθούν δεκάδες εργαζόμενοι.
Σήμερα βρίσκονται σε λειτουργία 436 πυρηνικοί σταθμοί συνολικής ισχύος 357.718 MW (e). Αντίστοιχα είναι υπό κατασκευή 38 αντιδραστήρες συνολικής ισχύος 31.718 μεγαβάτ. Στην πρώτη δεκάδα του πυρηνικού οπλoστασίου ανήκουν οι ΗΠΑ με 104 εργοστάσια, η Γαλλία με 59, η Ιαπωνία με 53, η Βρετανία με 35, η Ρωσία με 29, η Γερμανία με 20, η Ουκρανία και η Κορέα με 16, ο Καναδάς με 14, η Ινδία και η Σουηδία με 11. Μια ανάλυση των στοιχείων αποδεικνύει ότι η πολυδιαφημιζόμενη πράσινη Ευρώπη κατέχει πάνω από το 33% των πυρηνικών σταθμών σε παγκόσμιο επίπεδο. Ενα δεύτερο στοιχείο που πρέπει να σημειωθεί είναι η μεγάλη διασπορά των πυρηνικών μονάδων. Τριάντα δύο χώρες είναι προς το παρόν κάτοχοι πυρηνικών κι έπεται συνέχεια. Κανείς δεν ξέρει πώς και πότε μπορούν να ξεσπάσουν συγκρούσεις μεταξύ κατόχων πυρηνικών. Ολοι είδαμε με τρόμο τα περσινά γεγονότα μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν που και οι δυο είναι κάτοχοι πυρηνικών. Οσο για τις χώρες με τη μεγαλύτερη εξάρτηση από τον πυρηνικό ηλεκτρισμό είναι: Η Γαλλία με 75%, η Λιθουανία με 73%, το Βέλγιο με 57,7%, η Βουλγαρία, η Σλοβακία και η Σουηδία με 47%, η Ουκρανία και η Κορέα με 43%, η Ουγγαρία με 38% και η Αρμενία με 36%.
Το 1971 η στρατιωτική χούντα υπέγραψε συμφωνία με τους Αγγλους για την κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου, δίνοντας σαν αντάλλαγμα 40.000 τόνους καπνού. Η λειτουργία του σχεδιαζόταν για το 1974, χρόνος ρεκόρ για μια τέτοια μονάδα, που αποδεικνύει τη γελοιότητα αυτών που κράτησαν στο γύψο, υπό την κηδεμονία των Αμερικάνων, εφτά χρόνια τη χώρα μας. Το σχέδιο ευτυχώς ναυάγησε μια και δεν ενδιαφέρθηκαν οι αγγλικές καπνοβιομηχανίες. Στη συνέχεια έγιναν κρούσεις προς τη Σοβιετική Ενωση, χωρίς όμως ανταπόκριση. Το 1972 η Ελληνική Επιτροπή Πυρηνικής Ενέργειας ανακοίνωσε ότι το 1990 η Ελλάδα θα έχει πυρηνικό σταθμό ισχύος 4.200 μεγαβάτ. Το 1976 ανακοινώνεται ότι στην Κάρυστο θα κατασκευαστεί πυρηνική μονάδα με χρόνο λειτουργίας το 1986. Το ισχυρό αντιπυρηνικό κίνημα που αναπτύχθηκε, ματαίωσε τα σχέδια. Ακολουθούν φήμες για μονάδα στην Κρήτη που σταματούν αμέσως μετά το Τσέρνομπιλ. Είναι αλήθεια ότι πολλοί θερμοκέφαλοι της γαλαζοπράσινης συμπαράταξης στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους βλέπουν πυρηνικά και στην Ελλάδα και περιμένουν το σωστό timing. Οψόμεθα!