Την 27ετή του πείρα σαν δημοσιογράφος επικαλέστηκε προχτές ο υπουργός Εργασίας, Π. Παναγιωτόπουλος, για να πείσει τους συναδέλφους ότι συμπάσχει στην ταλαιπωρία που υπέστησαν από την απόφαση κυβέρνησης - ΓΣΕΕ να πραγματοποιήσουν στα μουλωχτά τη μεταξύ τους συνάντηση, στα πλαίσια του «κοινωνικού διαλόγου» για το Εργασιακό. Επιχείρησε μάλιστα να δικαιολογηθεί επικαλούμενος κάποια έκτακτη υποχρέωση που τον ανάγκασε αιφνιδίως να επισπεύσει τη συνάντηση και να καθυστερήσει έτσι η ενημέρωση των δημοσιογράφων, που την πληροφορήθηκαν από σπόντα.

Δεν ξέρουμε αν ο Π. Παναγιωτόπουλος στην 27ετή δημοσιογραφική του καριέρα πειθόταν και αναπαρήγαγε με τέτοια ευκολία την όποια φαιδρή δικαιολογία ξεστόμιζαν οι εκάστοτε υπουργοί. Αν και η ανέλιξή του στον υπουργικό θώκο, μας δίνει κάθε δικαίωμα να το υποθέσουμε. Πρέπει ωστόσο κάποιος να πει στο «συνάδελφο» υπουργό - επειδή φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δε συμπεριλαμβάνεται στα προσωπικά του επαγγελματικά βιώματα - ότι για να είσαι δημοσιογράφος δεν είναι ανάγκη να είσαι σώνει και καλά χαϊβάνι. Και πως η πρόκληση στη νοημοσύνη των πρώην συναδέλφων έχει και όρια. Και επειδή συχνά πυκνά χρησιμοποιεί τον όρο «συνάδελφε» για να απευθυνθεί στους δημοσιογράφους του εργατικού ρεπορτάζ, καλό θα ήταν να ξεκινήσει κάποια στιγμή και τις «συναδελφικές» τακτικές ενημερώσεις, όπως οφείλει, όχι μόνο απέναντι στον Τύπο, αλλά κυρίως απέναντι στον ελληνικό λαό...