Νόρμα Αλεάντρο, Γκιγιέρμο Τολέδο και Μαριάν Αγκιλέρα

Η μικρότερη κόρη μιας μικροαστικής ισπανικής οικογένειας φέρνει τον φίλο της, και μελλοντικό άντρα της, στο σπίτι των γονιών της, για να γνωριστούν. Η συγκεκριμένη οικογένεια είναι η οικογένεια της «διπλανής πόρτας», μιας οποιασδήποτε νοτιοευρωπαϊκής χώρας (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία). Μια οικογένεια, που είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο! Τα μέλη της, μπλεγμένα στο καθημερινό μαγκανοπήγαδο, στην προσωπική επιβίωση, θύματα των προσωπικών εγωισμών και του κοινωνικού ανταγωνισμού, δεν έχουν καθαρό μυαλό, για να χειριστούν τη ζωή τους. Η επικοινωνία, σε όλα τα σκέλη της, είναι πέρα από προβληματική.

Η ταινία, όμως, δε σταματάει εδώ. Προσθέτει ένα, ακόμα, «δραματικό» στοιχείο. Ενα, ακόμα, «δυσεπίλυτο» πρόβλημα. Η συγκεκριμένη, έτσι και αλλιώς προβληματική, μικροαστική οικογένεια, είναι εβραϊκής καταγωγής και ο υποψήφιος γαμπρός Παλαιστίνιος! Το μικροαστικό «χάος» της μικροαστικής οικογένειας, με την άφιξη του γαμπρού-εχθρού, όπως αντιλαμβάνεστε, παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Στα «δύσκολα» και «άλυτα» καθημερινά μικροπροβλήματα, που ταλανίζουν την οικογένεια, προστίθεται το «χάος» της πολιτικής αντιπαράθεσης, το χάος δυο διαφορετικών πολιτισμών. Αβάσταχτος όγκος!

Η παραπάνω ιστορία θα μπορούσε να αποτελέσει το υλικό για μια άκρως δραματική ταινία. Οπως, επίσης, και το υλικό για μια άκρως πολιτική ταινία. Το ζευγάρι των σκηνοθετών (και συν-σεναριογράφων) Τερέζα ντε Πελέγκρι και Ντόμινικ Χαράρι (ζευγάρι και στη ζωή), χωρίς να παραβλέψουν τις παραπάνω παρατηρήσεις, ηθελημένα αποφόρτισαν το θέμα τους. Ελαχιστοποίησαν και «αλάφρωσαν» τα ζητήματα. Διάλεξαν σκόπιμα την κωμωδία σαν μέσο για να εκφραστούν. Και με αυτό το καταλυτικό μέσον, που σου επιτρέπει να πεις σοβαρά πράγματα χωρίς αναγκαστικά να προκαλείς αρνητικές αντιδράσεις, πλησίασαν το καυτό «πρόβλημα» και παρέσυραν τον θεατή στη λογική τους. Η οποία λέει: Κάντε διάλογο και όχι πόλεμο!

Η κωμωδία, λειτουργώντας σαν ηρεμιστικό, αποδυνάμωσε τα «πάθη» και επέτρεψε στους ήρωες, αλλά και στους θεατές, να δουν το πρόβλημα με καθαρότερο μάτι. Ακόμα και οι θεατές, που θα διαφωνήσουν με την «ειρηνόφιλη» άποψη των δημιουργών, θα συμφωνήσουν πως, πράγματι, το «χάος» παραμένει χάος ή και διευρύνεται ακόμα περισσότερο, γιατί οι άνθρωποι (μιλάμε για τους απλούς ανθρώπους, πάντα, και όχι για τα πάσης φύσεως συμφέροντα) δεν «κουβεντιάζουν». Δε χρησιμοποιούν τον διάλογο, για την κατανόηση και την επίλυση των διαφορών τους.

Φυσικά, ο διάλογος δεν είναι πανάκεια, που γιατρεύει όλες τις αρρώστιες. Είναι, όμως, ένα μέσον, που μπορεί να διευκολύνει τον άνθρωπο. Και με αυτή την παραδοχή κρίνουμε, τελικά, θετική την ταινία. Η οποία διαθέτει θαυμάσιους ηθοποιούς. Πολύ έξυπνο ντεκουπάζ (κινηματογραφική αφήγηση) και λειτουργικό μοντάζ (σωστή, στρωτή και γρήγορη συρραφή των πλάνων).

Παίζουν: Νόρμα Αλεάντρο, Γκιγιέρμο Τολέδο, Μαρία Μπότο, Μαριάν Αγκιλέρα, κ.ά.