Οι ψυχικοί κανόνες που διέπουν τον πελάτη του καλοκαιριού ανεβάζουν στα ύψη τα κέρδη των γραφείων ταξιδίων. Η αναζήτηση της ευτυχίας είναι ακριβό χόμπι, ιδίως όταν διαρκεί μόνο για είκοσι μέρες.

Τον πελάτη της ευτυχίας παραλαμβάνει στο λιμάνι του Πειραιά η Τζοκόντα των γουρουνιών ο γνωστός εφοπλιστής και τον οδηγεί στο στάβλο του, που έχει σχήμα καραβιού. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει στο στάβλο. Διάσπαρτα ανθρώπινα μέλη προσπαθούν όσο μπορούν να μην αγγίζουν τίποτα από τη διάχυτη βρώμα, ενώ επιδίδονται ταυτόχρονα σ' έναν αγώνα (ανάλογα με τις ζώνες καράτε που διαθέτει ο καθένας) για ένα κάθισμα.

Ο πελάτης επιζητά τη λησμονιά όσο οτιδήποτε άλλο. Δε θέλει τίποτα να του θυμίζει τον αληθινό του εαυτό, έστω κι αν τον αποχωρίζεται για είκοσι μέρες. Η ψευδαίσθηση που τον ακολουθεί κατά πόδας ανταποκρίνεται στην επιθυμία του και προς ώρας όλα ξεχνιούνται και στη θέση του προσώπου εμφανίζεται η μάσκα της ευτυχίας.

Ο πελάτης στην άκρη της παραλίας δεν επιτρέπει στα μάτια του να ανοίγουν στα λεγόμενα «βαριά» βιβλία. Προτιμά έναν ελαφρύ Κοέλιο, που τον διαβάζει με λοξές ματιές, όπως ακριβώς πρέπει να διαβάζει ο πελάτης που έχει πάντα δίκιο.

Ο πελάτης συναντά και άλλους ευτυχισμένους πελάτες και διαπιστώνει με φρίκη πόσο τους μοιάζει. Συμμετέχει κι αυτός σε μια ατέλειωτη σειρά με ανθρώπινα καρτούν, με κοινό χαρακτηριστικό τους την ίδια μάσκα. Εχουν περάσει όμως οι πρώτες μέρες και κοιτώντας με αγωνία την κλεψύδρα της ευτυχίας, προσποιείται ότι δε βλέπει τη φρίκη της ομοιότητας και περιμένει μαζί με τους άλλους πελάτες μήπως και προκύψει κανένα θαύμα που θα ανατρέψει τη ζωή τους.

Κάθε πελάτης έχει τον άγιό του, τον «ακέφαλο» Γιάννη, κατά κόσμον Κεφαλογιάννη. Ο άγιος αυτός με στολή υπουργού Ναυτιλίας περιφέρεται και κοιτάει τα καράβια των πελατών. Χάρη στον πελάτη της ευτυχίας υπάρχει ο άγιος της ναυτιλίας. Η συνεργασία τους είναι άψογη, το 'να χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τον εφοπλιστή, ο οποίος ως γνωστόν δεν έχει τον άγιό του.

Το τέλος του πελάτη της ευτυχίας έρχεται από εκείνον που δε λογάριασε, τον ξενοδόχο, που στην περίπτωσή μας είναι η φύση όταν κλείνει τον κύκλο της. Το καλοκαίρι αποσύρεται παρασύροντας τον πελάτη της ευτυχίας, που ξαφνιασμένος δεν μπορεί να καταλάβει πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος. Μαραμένος, αφήνει τη μάσκα του στην άμμο και ακολουθεί τον αιώνιο ρόλο του, αυτόν του ψώνιου των δέκα ημερών, που δε συγκλόνισαν φυσικά τον κόσμο!