Πριν από πολλά χρόνια, δε θυμάμαι ακριβώς πόσα, αλλά πρέπει να είναι πολλά, (κι αυτό είναι το κακό μ' εμάς τους μεγάλους, αυτά που θυμόμαστε να έχουν συμβεί πριν από πολλά χρόνια) τα εγκαίνια της ΔΕΘ ήτανε γιορτή. Εμείς τα παιδιά περιμέναμε τα πυροτεχνήματα κρατώντας στα ιδρωμένα μας χέρια ένα μεγάλο, δεόντως σοροπιασμένο «ροξ», και αγορασμένο, ύστερα, βέβαια από πολύωρη γκρίνια, μια και η αγορά δύο «ροξ», ένα για μένα και ένα για τον αδερφό μου το Νίκο, σήμαινε έκτακτη οικογενειακή δαπάνη, από το λαχταριστό περίπτερο του Φλόκα, όπου σωροί τα κουρκουμπίνια και οι τουλούμπες προκαλούσαν εξοργιστικά την ασκόπως περιφερόμενη εκθεσιακή νεολαία. Οσο για τους μεγάλους, αυτοί συνωθούνταν στα περίπτερα του «Φιξ», όπου η μαύρη μπίρα, ειδική πώληση μόνο κατά τη διάρκεια της ΔΕΘ, έρεε άφθονη μέσα στα απαστράπτοντα ποτήρια της ξενοιασιάς και της ...άγνοιας. ...Ητανε, βλέπετε, μια εποχή που κανείς δεν ήξερε τι θα πει «ανταγωνισμός» και δημόσιο έλλειμμα, ούτε είχαμε ιδέα για την «ήπια προσαρμογή» του κυρίου Κώστα Καραμανλή, που ή δε θα είχε γεννηθεί, εκείνη την αξέχαστη εποχή, ή μόλις θα είχε περπατήσει και δε θα περνούσε από το μυαλό του πως κάποτε θα γινόταν πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένων και των βιομηχάνων! Δεν αποκλείεται, μάλιστα, κι αυτός, όπως κι εγώ, να γκρίνιαζε για να του αγοράσουν ένα δεόντως σοροπιασμένο «ροξ». Θα γκρίνιαζε, βέβαια, όχι γιατί δεν υπήρχε η σχετική εγκεκριμένη δαπάνη, αλλά για να μη λερώσει το απαστράπτον παιδικό κοστουμάκι του.

Και το βράδυ «έπεφταν» τα πυροτεχνήματα. Ο Λευκός Πύργος έπαιρνε φωτιά. Ο Θερμαϊκός κόλπος αντανακλούσε τον ανέμελο ουρανό της αθωότητας και της άγνοιας. Και από το Επταπύργιο κατρακυλούσαν μελαγχολικές οι πενιές του Τσιτσάνη «Πάμε βόλτα στην ακρόπολη στη Βάρνα κι από κει στα κούτσουρα του Δαλαμάγκα», έλεγαν. Ούτε οι πρωθυπουργικοί λόγοι, ούτε οι δηλώσεις των παρατρεχάμενών του είχαν θέση στη ζωή μας. Πορευόμασταν «μοιραίοι» και ανήξεροι για τα μεγάλα δράματα που μας περίμεναν στα στενοσόκακα της Ιστορίας. Και έτσι, πότε με τα δεόντως σοροπιασμένα «ροξ» και πότε με τη μαύρη μπίρα και τον αγέννητο ή μόλις περπατήσαντα Κώστα Καραμανλή, πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε στο 2005. Τώρα πια τα «ροξ» δεν αποτελούν σπαραξικάρδια ατραξιόν, ούτε η μαύρη μπίρα είναι σπάνια, μια και την έχουν επιτυχώς αντικαταστήσει οι ομόλογές της Μακ Φάρλαντ, Λα Τράπε, Γκίνες κ.ά.

Και ο Κώστας Καραμανλής, πρωθυπουργός πια όλων των Ελλήνων, μηδέ των βιομηχάνων εξαιρουμένων, έχει ξεχάσει για τα καλά πως κι αυτός κάποτε γκρίνιαζε για να του αγοράσουν το αγαπημένο του γλειφιτζούρι, όχι, βέβαια, γιατί δεν του αρέσουν, προφανώς, τα γλυκά, αλλά γιατί τώρα στην ενδιαφέρουσα και πολυάσχολη ζωή του τον ευχαριστούν άλλα, το ίδιο γευστικά και δεόντως σοροπιασμένα. Ενα από αυτά είναι ο Ανταγωνισμός. Γεμάτες από αυτόν όλες του οι τσέπες και όλα του τα τραπέζια. Σε κάθε του φράση, σε κάθε του απάντηση είτε με τη μορφή της απειλής είτε με εκείνη της υπόσχεσης. Η γεωργία, ανταγωνιστική, η Παιδεία ανταγωνιστική, οι λαϊκές μας αγορές ανταγωνιστικές. Κι όμως οι φωνές και τα συνθήματα, οι σηκωμένες γροθιές και τα οργισμένα πανό, αποκαλύπτουν πως μόνο στη φτώχεια είμαστε ανταγωνιστικοί και πρώτοι. Αυτό ήτανε το πολιτικό μήνυμα της 70^ής ΔΕΘ. Τα πυροτεχνήματα δεν τα πρόσεξε κανείς. Ο Θερμαϊκός είναι γεμάτος θλιβερά απόβλητα. Οσο για τις πενιές του Τσιτσάνη, έχουν σωπάσει κι αυτές από καιρό!