«"Αφιέρωμα στον Μπ. Μπρεχτ" με τους "Μελωδία Ανυπακοής"», έλεγε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, στη Θεατρική Σκηνή 1, το βράδυ του Σαββάτου. Η αγάπη, ο θαυμασμός, η πίστη μας στη διαχρονικής και επίκαιρης αξίας δημιουργία του Μπρεχτ, ήταν το πρώτο κίνητρο για να παρακολουθήσουμε τη συγκεκριμένη εκδήλωση. Δεύτερο κίνητρο η περιέργειά μας τι - απ' όσα σπουδαία έγραψε ο Μπρεχτ - θα περιλάμβανε αυτό το «αφιέρωμα». Προφανώς, η λέξη «μελωδία» στην επωνυμία του συγκροτήματος σήμαινε κάτι μουσικό (εξάλλου ο Μπρεχτ έγραψε και τη μουσική κάποιων τραγουδιών του). Τρίτο κίνητρο η - πολύ εύστοχη και εύγλωττη νοηματικά - επωνυμία του συγκροτήματος.

Πήγαμε, λοιπόν, και δε χάσαμε. Αποζημιωθήκαμε, χαρήκαμε, απολαύσαμε μια εξαιρετικής καλλιτεχνικής ποιότητας, πρωτόβουλη δημιουργία από αληθινούς «εραστές» της τέχνης: την καθηγήτρια ξένων γλωσσών Σύλβια Καπερνάρου, έναν πολύ καλό πιανίστα και τρεις ακόμα νέους μουσικούς. Από μικρή η καλλίφωνη Σ. Καπερνάρου ασχολείται με τη μουσική και επί χρόνια με το εντελώς ιδιαίτερων, δυσκολότατων ερμηνευτικών απαιτήσεων μπρεχτικό τραγούδι. Ακόμη μεγαλύτερων ερμηνευτικών απαιτήσεων είναι τα τραγούδια που έγραψε - εν είδη αποστασιοποιητικών σχολίων - σε θεατρικά του έργα. Ετσι εξηγείται η πολύ όμορφη, και πολύ κοντινή ερμηνεία της Σ. Καπερνάρου με την ερμηνεία που ζητούσε ο Μπρεχτ από τους ηθοποιούς για τα τραγούδια στα θεατρικά του έργα. Δικαίως, λοιπόν, με θερμά χειροκροτήματα και «μπράβο», οι ακροατές επιβράβευσαν την ερμηνεία της σε τραγούδια από τα «ανυπάκουα»... έργα του Μπρεχτ «Χάπι- εντ», «Οπερα της πεντάρας», «Η πτώση του Μαχαγκόνι», «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ».