Μια σειρά δηλώσεων, με πρώτη αυτή του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, «ήρθε» χτες μετά τη Σύνοδο, με αφορμή δημοσίευμα που αναφέρεται σε οδηγία του Συμβουλίου της ΕΕ για το θέμα της αντικατάστασης του μαθήματος των θρησκευτικών (σ.σ. κατήχηση στη μεταφυσική) στα σχολεία από το μάθημα της θρησκειολογίας (σ.σ. γνώση της ιστορίας των θρησκειών). Μια οδηγία που από τη μία πλευρά δεν είναι - όπως λέγεται - δεσμευτική, από την άλλη όμως «επιτάσσει» απαντήσεις. Ετσι, ο αρχιεπίσκοπος δήλωσε ότι δε συμφωνεί καθόλου. Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος Τύπου της Συνόδου της Ιεραρχίας, μητροπολίτης Σπάρτης και Μονεμβασίας, Ευστάθιος, υπεραμύνθηκε της διδασκαλίας απ' τη στιγμή, που, όπως είπε, έτσι όπως διδάσκεται σήμερα δε δημιουργεί φανατισμό.

Τι ισχύει σήμερα; Να σημειωθεί ότι στο Σύνταγμα της χώρας μας στο άρθρο 1, παράγραφος 2, περιλαμβάνεται η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης που υποτίθεται ότι, σε σχέση με το άρθρο 13, κατοχυρώνει τη θρησκευτική ελευθερία. Το μάθημα των θρησκευτικών επίσης εντάσσεται στο αναλυτικό πρόγραμμα και τη δομή του σχολείου, σε μία διαδικασία δηλαδή ελεγχόμενη από το κράτος. Ακριβώς εδώ αποδεικνύεται ακόμη μια φορά η σύμφυση του κράτους και της εκκλησίας.

Το αστικό κράτος αξιοποιεί την εκκλησία για να εδραιώσει και μέσω της θρησκείας, και στη δεδομένη περίπτωση των θρησκευτικών, την ιδεολογική του κυριαρχία. Πώς γίνεται αυτό; Μέσα από τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία διαμορφώνει, για παράδειγμα, ορισμένες παραστάσεις στα παιδιά χρήσιμες γι' αυτήν, όπως η αναχρονιστική μεταφυσική αντίληψη για τη ζωή, η μοιρολατρία, η αποδοχή και διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης, η ανταμοιβή σε μια άλλη ζωή, η αναγωγή των δεινών της σημερινής κοινωνίας σε μια... μεταθανάτια δικαίωση. Να σημειώσουμε βέβαια ότι όλα αυτά δεν αφορούν μόνο το μάθημα των θρησκευτικών.

Από την άλλη πλευρά, η άρνηση της εκκλησίας να δεχτεί το μάθημα της θρησκειολογίας, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία την παράδοση ή ότι το μάθημα των θρησκευτικών δε δημιουργεί φανατισμούς, δείχνει στην ουσία την αντίθεσή της στο διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας. Και από την άλλη, την ταύτισή της με τον κρατικό κνούτο, αφού εξισώνει τον εαυτό της (θρησκεία) με τον κρατικό καταναγκασμό, δείχνοντας όχι μόνο την ανάγκη να διατηρήσει την κοσμική επιρροή της, αλλά και την αδυναμία της να απαντήσει στα σύγχρονα προβλήματα των νέων.