Ισχύουν οι διαδικασίες του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης μεταξύ δύο χωρών, όταν από τα δικαστήρια της μιας έχει κριθεί αντισυνταγματικό; Στο ερώτημα αυτό καλείται να απαντήσει ο Αρειος Πάγος, με αφορμή υπόθεση Ελληνα εστιάτορα, που καταζητείται από τις γερμανικές αρχές για φοροδιαφυγή.

Συγκεκριμένα, στο Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου συζητήθηκε αίτηση των γερμανικών αρχών για εκτέλεση ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης σε βάρος Ελληνα εστιάτορα, ο οποίος ζητείται να εκδοθεί στη Γερμανία, καθώς φέρεται κατηγορούμενος για φοροδιαφυγή που έγινε στην περιφέρεια του Καϊζερσλάουτερν την περίοδο 1992-1997 με υποβολή ψευδών φορολογικών δηλώσεων, ζημιώνοντας το γερμανικό δημόσιο κατά 1.000.0000 μάρκα.

Οι δικηγόροι του υποστήριξαν στα ελληνικά δικαστήρια ότι ο πελάτης τους δεν μπορεί να εκδοθεί στη Γερμανία και αυτό γιατί πρόσφατα το συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας έκρινε αντισυνταγματικό το γερμανικό νόμο για το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, με το αιτιολογικό ότι το σύνταγμα της Γερμανίας απαγορεύει ρητά την έκδοση Γερμανών υπηκόων σε άλλη χώρα.

Το Εφετείο είχε απορρίψει τους ισχυρισμούς του Ελληνα εστιάτορα και η υπόθεση έφτασε μέχρι τον Αρειο Πάγο, όπου με την εισήγησή του ο αντεισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου Β. Μαρκής ουσιαστικά ζητά την αναίρεση της εφετειακής απόφασης με το σκεπτικό ότι δεν μπορεί να γίνει η έκδοση του προσώπου στη Γερμανία αφού δεν πρέπει να ισχύει πλέον εκεί το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και συνεπώς δεν μπορεί να λειτουργήσει η αρχή της αμοιβαιότητας που ισχύει πάντοτε στις εκδόσεις, εφόσον θα ζητούνταν αντίστοιχα στο μέλλον και από τις ελληνικές αρχές η έκδοση ενός Γερμανού πολίτη.