«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Μόνο ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μόνος, ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν' αγγίξουμε ο ένας τον άλλο, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σαν μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου» - Κάρολος Κουν.

Μετά το θάνατο του Κ. Κουν, οι θεατρικοί του κληρονόμοι προσπάθησαν, με επιτυχία τις περισσότερες φορές, να μην ξεφύγουν από τους στόχους του Θεάτρου Τέχνης, που δεν πρέπει να είναι κατώτεροι της παράδοσής του. Ο αιφνίδιος θάνατος του Μίμη Κουγιουμτζή και η αποχώρηση της Ρένης Πιττακή, τα κατά καιρούς προβλήματα υγείας του Γιώργου Λαζάνη, έφεραν κάποιες δυσκολίες στο Θέατρο Τέχνης. Οσοι έμειναν, με «πρωταγωνιστή» τον Γιώργο Λαζάνη, παλεύουν όλα αυτά τα χρόνια να αντιπαρέλθουν τα οικονομικά κυρίως προβλήματα, τα οποία είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Το γεγονός ότι προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα θεατρικό τοπίο εμπορικής προτεραιότητας και προχειρότητας, χωρίς εκπτώσεις σε βασικές αρχές και αξίες, είναι ένας από τους βασικούς λόγους. Αν και κάποιοι θεωρούν ότι άλλη μια αιτία είναι κάποιες από τις επιλογές τους. Κι έτσι να είναι όλοι έχουν το δικαίωμα και σε κάποιο λάθος και σε μια αποτυχία. Η ιστορικότητα όμως του θεάτρου αυτού επιβάλλει τη φροντίδα και των ανθρώπων που το υπηρετούν αλλά και τη μέριμνα της πολιτείας που κωφεύει.

Οι άνθρωποι του Θεάτρου Τέχνης, με πίστη και αισιοδοξία, με αυτοθυσία και ρίσκο, προσπαθούν, φέτος, για μια νέα αρχή, που θα στηρίζεται και θα σέβεται το παρελθόν, αφουγκραζόμενοι τις νέες ανάγκες. Αυτός είναι ο στόχος. Με την ανάληψη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Θεάτρου Τέχνης από τον Διαγόρα Χρονόπουλο και μετά από πρόσκληση προς παλιούς μαθητές του Θεάτρου Τέχνης, αλλά και νέους καλλιτέχνες, «συγγενείς» αισθητικά, καταρτίστηκε ένα πλούσιο ρεπερτόριο με παραγωγές του «Τέχνης», συμπαραγωγές και φιλοξενίες.

Σ' αυτήν την προσπάθεια πρέπει να βοηθήσουν όλοι, από τους πρωτεργάτες της προσπάθειας, μέχρι και τους θεατρόφιλους που πηγαίνοντας στις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης συμβάλλουν κι αυτοί. Βέβαια, η προσπάθεια είναι τεράστια και απαιτείται η ανάλογη αρωγή. Μια αρωγή, που οφείλει πρώτα απ' όλους η πολιτεία. Το ΥΠΠΟ όμως έχει ξεχάσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στον πολιτισμό μας.

Μέλη του ΔΣ του «Τέχνης» απευθύνθηκαν στον υφυπουργό Πολιτισμού, Π. Τατούλη, για να το στηρίξει οικονομικά προκειμένου να φύγουν τα παλιά χρέη. Τους είπε ότι είχε ενημερωθεί ο πρωθυπουργός και υπουργός Πολιτισμού, Κ. Καραμανλής, και ότι έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ενθουσιάστηκαν που ο πρωθυπουργός ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει, να στηρίξει το Θέατρο Τέχνης. Πήγε, λοιπόν, μία επιτροπή από το Διοικητικό Συμβούλιο στο γραφείο του υφυπουργού. Του είπαν ότι τα χρέη είναι αυτά και ότι θέλουν μια στήριξη για να ξεκινήσει μία καινούρια περίοδος για το Θέατρο Τέχνης. Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα υπέγραφε την πρώτη από τις τρεις δόσεις χρημάτων που θα εξοφλούσαν τα παλιά χρέη, τα οποία τότε ήταν 500.000 ευρώ. Τα μείωσε ο ίδιος εκείνη την ώρα στις 450.000 και είπε: «Από 150.000 και αύριο υπογράφω την πρώτη δόση». Εως αυτή τη στιγμή δεν έχει υπογράψει και αυτό το περιστατικό συνέβη τον περασμένο Νοέμβρη. Από τότε έστειλαν 2-3 επιστολές να του το υπενθυμίσουν αλλά δεν απάντησε ποτέ.

Από τότε μέχρι σήμερα, το Θέατρο Τέχνης κατάφερε να μηδενίσει το χρέος στο IKA και να περιορίσει στα 320.000 περίπου ευρώ τις προηγούμενες οφειλές σε συνεργάτες και προμηθευτές. Αισιοδοξούν ότι θα μειωθούν κι άλλο οι οφειλές και παράλληλα θα τα καταφέρουν στο νέο ρεπερτόριο το οποίο έχει πολλές οικονομικές απαιτήσεις. Κι αυτό καθώς αναμένουν την εκταμίευση των 140.000 ευρώ της περσινής επιχορήγησης, την είσπραξη εισιτηρίων από δήμους όπου παρουσίασαν το καλοκαίρι τις «Εκκλησιάζουσες».

Καθώς, όμως, το Θέατρο Τέχνης εξάντλησε όλες τις προσπάθειες και με τις δύο κυβερνήσεις, παρά τις αλλεπάλληλες υποσχέσεις και επειδή δεν επιτρέπεται κανένας υπουργός να εμπαίζει την ιστορία του Θεάτρου Τέχνης και προσωπικότητες όπως ο Γιώργος Λαζάνης, και στην προσπάθειά τους να ορθοποδήσει το «Τέχνης» υποχρεώνονται να στηριχτούν σε ιδιωτικά κεφάλαια με τη μορφή της χορηγίας. Οσο κι αν ο Διαγόρας Χρονόπουλος διαβεβαίωσε ότι δε θα δεχτούν παρεμβάσεις όσον αφορά στο ρεπερτόριο ή τους συνεργάτες από τους χορηγούς, ο προβληματισμός εξακολουθεί να υφίσταται και μάλιστα εντόνως. Φαίνεται ότι το Θέατρο Τέχνης, παρά την κρίση, εξακολουθεί να ασκεί έλξη για επίδοξους χορηγούς, την ίδια στιγμή που η πολιτεία αδιαφορεί.

Στη νέα αρχή, πάντως, του Θεάτρου Τέχνης, που επιχειρείται με την ανάληψη της καλλιτεχνικής διεύθυνσής του από τον Διαγόρα Χρονόπουλο, κλήθηκαν να συμβάλουν δέκα σκηνοθέτες, μεταξύ τους και μαθητές του Θεάτρου Τέχνης, παλιοί, νεότεροι και δόκιμοι της νεαρότερης γενιάς, με τη συμβολή πρωταγωνιστών. Στο «Υπόγειο» (Πεσμαζόγλου 5): Φιλοξενία 2 επιτυχημένων παραστάσεων της προηγούμενης περιόδου: «DESTINY» του Ακη Δήμου, σε σκηνοθεσία Ελλης Παπακωνσταντίνου. Παίζουν: Παναγιώτα Βλαντή, Στέλλα Κρούσκα (13/10 - για 3 βδομάδες). «Μαρλέν» της Παμ Γκεμς, σε σκηνοθεσία του Ρουμάνου Ρασβάν Μουζιλού, με τη Δήμητρα Χατούπη (10/11 - για 3 βδομάδες). Συμπαραγωγή με το θίασο «Νέος Λόγος»: «ΡΙΓΟΣ - SHIVER» του Ντέκλαν Χιουζ, άπαιχτο έργο στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή. Παίζουν: Παναγιώτα Βλαντή, Στέλλα Κρούσκα, Νίκος Νίκας (1/12).

Παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης: «POLONEZ» του Nikolai Kolyada, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη. Παίζουν: Κάτια Γέρου, Σμαράγδα Σμυρναίου, Γιάννης Ροζάκης, κ.ά. (26/1). «Ο Λιόντας» - Ενα ταξίδι σε ήχους, τραγούδια, μουσικές παλιών επαγγελμάτων (αφηγηματική μουσικολογική έρευνα της Νάνσυς Τουμπακάρη, για παιδιά και εφήβους), σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη (15/1). «Σάρκα μία», μικρές ιστορίες με κοινό άξονα το όνειρο ή ...τον εφιάλτη του γάμου, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη (6/2, κάθε Δευτέρα και Τρίτη).

Στη Φρυνίχου 14, Πλάκα: Παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης: «Το βαρελάκι με το μέλι» του Λεβ Ουστίνοφ (για παιδιά), σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη (30/10). «Ο φιλάργυρος» του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Εύης Γαβριηλίδη. Παίζουν: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μαριάνθη Σοντάκη, Χριστίνα Κουτσουδάκη, κ.ά. (3/11). «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τ. Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Παίζουν: Μαρία Πρωτόπαππα, Λένα Κιτσοπούλου, Μούζο Ζίφλα, Χρήστος Σαπουντζής (2/2). «Απόψε η μουσική», 2 μονόπρακτα του Ακη Δήμου, σε σκηνοθεσία Θόδωρου Γράμψα (27/4).

Επίσης, θα φιλοξενηθούν μια θεατροποιημένη παράσταση - ρεσιτάλ της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, με αφετηρία τα πρώτα της ακούσματα στη Σοβιετική Ενωση και πορεία στο παγκόσμιο τραγούδι (21/11-20/12, κάθε Δευτέρα - Τρίτη). Η Δήμητρα Χατούπη στο μονόπρακτο του Ζαν Κοκτό «Ανθρώπινη φωνή» και 12 συνθέτες, σε στίχους Αγαθής Δημητρούκα, γράφουν από ένα τραγούδι για τη μυθολογία εξαίσιων γυναικείων φωνών. Ερμηνεύει η Μαρία Φαραντούρη (Μάρτης 2006). Τέλος, συμπαραγωγή με το θίασο «Πετάει» «Υπηρέτης δυο αφεντάδων» του Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη (9/1).