Σε έναν από τους σημαντικότερους Ελληνες φωτογράφους, τον Δημήτρη Λέτσιο, είναι αφιερωμένη η έκθεση που διοργανώνει το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και φιλοξενεί το νέο κτίριο του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138). Η έκθεση, που θα διαρκέσει έως τις 30 του Οκτώβρη, πρωτοπαρουσιάστηκε το φετινό καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη και περιλαμβάνει 140 φωτογραφίες, ψηφιακές εκτυπώσεις από τα πρωτότυπα αρνητικά, τα οποία βρίσκονται στην κατοχή του φωτογράφου.

Στα εξήντα χρόνια της ενασχόλησής του με τη φωτογραφία, ο Δ. Λέτσιος κατέγραψε το ελληνικό τοπίο, το λαϊκό πολιτισμό, τον απλό άνθρωπο της υπαίθρου και τον καθημερινό μόχθο του. Το αρχείο του, 40.000 περίπου φωτογραφίες, αποτελεί μια πολύτιμη καλλιτεχνική, ιστορική, κοινωνική και λαογραφική παρακαταθήκη. Ξεκινά από τα τέλη του μεσοπολέμου και επεκτείνεται σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Παρότι οι φωτογραφίες του διατρέχουν την ελληνική επικράτεια, μεγάλο μέρος του έργου του, εστιάζεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Θεσσαλία.

Γεννημένος το 1910 στην Ανακασιά, ένα χωριό λίγο έξω από το Βόλο, ο Δ. Λέτσιος παράτησε μικρός το σχολείο και άρχισε να ασχολείται με το αρτοποιείο του πατέρα του. Ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1934 με μια φτηνή μηχανή και σταδιακά διέθεσε όλο τον ελεύθερο χρόνο του, σ' αυτή του την αγάπη. Στην Κατοχή οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ Βόλου και βγήκε στο βουνό στην περιοχή του Πηλίου. Μετά τα Δεκεμβριανά οδηγήθηκε στη φυλακή και την εξορία.

Οπως αναφέρει ο επιμελητής της έκθεσης, Ηρακλής Παπαϊωάννου, «το έργο του άρχισε να αναγνωρίζεται κυρίως μεταπολιτευτικά, όπως και αυτό των Μπαλάφα, Τλούπα, Μελετζή, που αποτελούσαν άτυπη ομάδα με αρκετές κοινές καλλιτεχνικές αρχές. Στην τετρανδρία αυτή χρεώνεται σε ικανό βαθμό το μεγαλύτερο ίσως έργο, της μεταπολεμικής τουλάχιστον ελληνικής φωτογραφίας: η βαθιά προσέγγιση του λαϊκού, δημώδους πολιτισμού της υπαίθρου, μέσα από μια αυθεντική βιωματικότητα».

Ο Δ. Λέτσιος δε βιοποριζόταν από τη φωτογραφία. Ετσι, δώριζε γενναιόδωρα φωτογραφίες στους πρωταγωνιστές των εικόνων του, τιμώντας τους τόπους και τους ανθρώπους που στάθηκαν στο δρόμο του. «Ενδεικτικό στοιχείο της αντίληψης αυτής που είχε για το έργο του» σημειώνει ο Η. Παπαϊωάννου «είναι ότι δεχόταν με χαρά να το παρουσιάσει σε μικρές κοινότητες. Δε φωτογράφιζε δηλαδή τον απλό άνθρωπο της υπαίθρου προορίζοντας το έργο αυτό μόνο για το αστικό κοινό του Βόλου ή άλλων πόλεων, όπου ενδεχομένως η φωτογραφία εκτιμόνταν περισσότερο, αλλά έβρισκε ευχαρίστηση να μοιράζεται τις φωτογραφίες του με τους ίδιους απλούς ανθρώπους που εμφανίζονταν σ' αυτές, ενώ και στις ίδιες τις κοινότητες χάριζε ενότητες του έργου του, θεωρώντας πως αποτελούν κομμάτι ιστορίας και ματιά στον καθρέφτη αυτογνωσίας».

Στα μεταπολεμικά χρόνια, σε πείσμα της θεαματικής στροφής που συντελέστηκε προς το θαλασσινό τοπίο και το Αιγαίο, ο Δ. Λέτσιος επιμένει να φωτογραφίζει τη «γυναίκα της γης», τον περιθωριοποιημένο θεσσαλικό κάμπο, την ιστορία της Κάρλας...

Κατά τον Γιάννη Μουγογιάννη, το έργο του διακρίνεται σε τρεις άτυπες χρονικές ενότητες. Η πρώτη κυριαρχείται από το τοπίο. Η δεύτερη υποδέχεται τον άνθρωπο, ως «υποκείμενο της ιστορικής πραγματικότητας». Η τρίτη υποκλίνεται στο χρώμα. Ωστόσο, η κάθε φάση δεν ακυρώνει τις προηγούμενες, αλλά προστίθεται σε αυτές ως διεύρυνση της προβληματικής του. Ο κύριος όγκος του έργου του έγινε με τετράγωνα ασπρόμαυρα αρνητικά, ενώ χρησιμοποιούσε πάντα το διαθέσιμο φυσικό φως. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, ο Δ. Λέτσιος δε σκηνοθετούσε τις λήψεις του, παραμένοντας «οξυδερκής παρατηρητής και περιπατητής, που ανακάλυπτε συχνά τον κόσμο ως διαρκή ή στιγμιαία σκηνογραφία».