Προδιαγεγραμμένη πορεία ιδιωτικοποίησης ακολούθησε χρόνια τώρα η «Ολυμπιακή Αεροπορία». Για την ολοκλήρωση του εγκλήματος, φρόντισαν με τις πολιτικές που εφάρμοσαν, επί σειρά ετών, τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και της Νέας Δημοκρατίας. Υπηρετώντας και οι δύο εταίροι του δικομματισμού τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις πολιτικές επιλογές που συνδιαμορφώνουν στις Βρυξέλλες και που απαιτούν την άλωση και του νευραλγικού τομέα των αερομεταφορών από το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο.

Ετσι, μπορεί η κυβέρνηση να ανακοίνωσε και επίσημα χτες τον «ενταφιασμό» της ΟΑ, όμως η απόφαση ήταν προειλημμένη και μεθοδικά σχεδιασμένη, τουλάχιστον από τις αρχές της 10ετίας του 1990. Γεγονός που φαίνεται και από το πλήθος επιθέσεων που δέχτηκε από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη και των δύο κομμάτων, όπως του Κων. Μητσοτάκη που ως πρωθυπουργός δήλωνε ότι «η Ελλάδα μπορεί να ζήσει και χωρίς την "Ολυμπιακή"» ή του Θ. Πάγκαλου (ως υπουργού Μεταφορών - Επικοινωνιών) που υποστήριζε πως «είναι τρελός όποιος πετά με την ΟΑ»!

Επί της ουσίας τώρα, στόχος της τελεσίδικης κυβερνητικής απόφασης - να βάλει «λουκέτο» στην ΟΑ και στη θέση της να ιδρύσει μια μικρή αεροπορική εταιρία - εξακολουθεί να είναι η ικανοποίηση των απαιτήσεων των «επενδυτών» και η παράδοση της περιουσίας του ομίλου εταιριών της ΟΑ σε ιδιώτες. Επακόλουθα της πολιτικής ιδιωτικοποίησης της ΟΑ είναι:

Πρώτον, η ιδιωτικοποίηση της ΟΑ θα έχει αντίκτυπο στην ασφάλεια των πτήσεων, στις τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων, καθώς και στην αεροπορική σύνδεση περιοχών, κυρίως ακριτικών, οι οποίες με καθαρά επιχειρηματικά κριτήρια, κρίνονται «ασύμφορες». Κοντολογίς, το ξεπούλημα της ΟΑ, που αναμφίβολα εξυπηρετεί το ιδιωτικό κεφάλαιο, θα έχει άμεσες αρνητικές συνέπειες: Για τους εργαζόμενους, που θα μειωθούν δραστικά και όσοι παραμείνουν στην εργασία τους, θα εργάζονται σε καθεστώς «σκληρής εκμετάλλευσης». Για την ασφάλεια των πτήσεων και το κόστος των αερομεταφορών. Για το επιβατικό κοινό, που θα κληθεί να χρυσοπληρώνει αεροπορικές υπηρεσίες, τις οποίες θα καθορίζει ο ιδιώτης, με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος και όχι βέβαια τις ανάγκες του ελληνικού λαού.

Δεύτερον, η χειροτέρευση της θέσης σε όλα τα επίπεδα (ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, οικονομικό), όσων τελικά εργαστούν στη νέα εταιρία, η οποία «θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικές αρχές, με αμοιβές και εργασιακούς όρους της αγοράς και ιδιώτη μάνατζερ». Παράλληλα, χιλιάδες εργαζόμενοι θα μείνουν μετέωροι, όπως συμβαίνει σε κάθε ιδιωτικοποίηση. Αλλωστε, οι αρχικές πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις περί «προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων» και «κανένας μα κανένας δε θα μείνει στο δρόμο», άρχισαν ήδη να ανασκευάζονται. Τώρα, στην κυβέρνηση κάνουν λόγο για εργαζόμενους που θα ενταχθούν στον ΟΑΕΔ, για εργαζόμενους (εποχικούς) τους οποίους «η πολιτεία δεν οφείλει να τους κάνει μόνιμους υπαλλήλους του Δημοσίου». Στρώνουν δηλαδή το έδαφος για τις επερχόμενες απολύσεις εργαζομένων.

Το ξεπούλημα της ΟΑ δεν είναι μονόδρομος. Μονόδρομος είναι η Δημόσια Ολυμπιακή ενταγμένη σε ενιαίο φορέα μεταφορών, που θα λειτουργεί σε όφελος του λαού που προϋποθέτει όχι οικονομία των επιχειρηματιών αλλά λαϊκή οικονομία. Αυτό, βέβαια, σημαίνει και πάλη για τη λαϊκή εξουσία, όπου τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία.