Επέτειος ίδρυσης του ΚΚΕ σήμερα. Το Κόμμα μας, το κόμμα της εργατικής τάξης, έφτασε στα 87 χρόνια ζωής και πρωτοπόρας δράσης. Ογδόντα εφτά ολόκληρα χρόνια σε δρόμους δύσβατους, μα ωραίους και αληθινούς για το λαό μας, για τις ελπίδες και τους πόθους του να ξημερώσουν οι πιο όμορφες μέρες του που δεν έζησε ακόμη, στη δική του, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. Εκεί όπου η δουλιά δε θα είναι εξαναγκασμός, αλλά ελευθερία, γιατί δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και, πάνω απ' όλα, ο καθένας θα ζει για να δημιουργεί για όλους και όλοι για τον ένα.

Το κόμμα μας, «τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής», ήταν ώριμος καρπός της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, της εξέλιξης του καπιταλισμού. Ενσάρκωσε τη συνένωση της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του κομμουνισμού με το εργατικό κίνημα. Η εμφάνισή του σηματοδότησε την ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Πολλοί ήταν εκείνοι που προφήτεψαν το χαμό και την εξαφάνισή του, και άλλοι προσδοκούν και επιδιώκουν το θάνατό του. Στην ιστορική του διαδρομή αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τη λυσσαλέα επίθεση της αστικής τάξης και των κομμάτων της ως ο υπ' αριθμόν ένας εχθρός τους, και δε λαθεύουν. Γνωρίζουν πως ο τροχός της Ιστορίας κινείται, παρά τα ζιγκ ζαγκ και τα πισωγυρίσματα, προς την κατάργηση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Αλλωστε, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις του συστήματός τους δεν μπορούν να βρουν λύση στο πλαίσιό του. Η κοινωνική παραγωγή απαιτεί κοινωνική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, αλλά αυτή σκοντάφτει στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Επομένως, πρέπει να κοινωνικοποιηθούν και τα μέσα παραγωγής. Και αυτό είναι έργο των λαϊκών μαζών με ηγέτη την εργατική τάξη και καθοδηγητή το κόμμα της. Γι' αυτό και αποτελεί τον εχθρό του κεφαλαίου.

Αλλά και οι κάθε λογής οπορτουνιστικές δυνάμεις, ως άσπονδοι «φίλοι του λαού», έχουν στο στόχαστρό τους το κόμμα της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη του αγώνα για την ανατροπή του σάπιου και ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος. Υποσχόμενες εφήμερες ουτοπίες περί αρμονικής συνύπαρξης κερδών και ανθρώπων, όπου οι άνθρωποι θα 'ναι πάνω απ' αυτά, καταδικάζουν «τους κολασμένους της Γης» σε συμβιβασμό και υποταγή στον «καπιταλιστικό παράδεισο», προς δόξαν των αστών, ευνουχίζοντας την ταξική πάλη και τον πολιτικό αγώνα για την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.

Μάταια, όμως, πασχίζουν. Η ιστορία του ΚΚΕ ρίζωσε εκεί που τα όπλα της αδίστακτης εξουσίας των αστών βρίσκουν την ασπίδα του νεκροθάφτη τους. Το φάντασμα του κομμουνισμού θα πλανιέται στα κεφάλια τους, ώσπου η δύναμη της αντίστασης και της αντοχής των προλεταρίων και των συμμάχων τους θα γίνει χτύπημα αντεπίθεσης για την κατάργησή τους.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, η ενσάρκωση της όσμωσης της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του σοσιαλισμού με το εργατικό κίνημα. Δημιουργήθηκε ως ιστορική αναγκαιότητα, να αποκτήσει η εργατική τάξη το δικό της κόμμα, που θα καθοδηγήσει τον αγώνα για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής, δηλαδή την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής. Είναι η μόνη τάξη που μπορεί να το επιτύχει, ακριβώς επειδή δεν έχει καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής. Και προαπαιτούμενο, προκειμένου να εκπληρώσει αυτήν την αποστολή, ήταν η δημιουργία του «Κόμματος Νέου Τύπου».

Τη θεωρία για το Κόμμα Νέου Τύπου επεξεργάστηκε ολοκληρωμένα ο Β. Ι. Λένιν. Αναπτύσσοντας και πλουτίζοντας τις θεμελιακές ιδέες του Κ. Μαρξ και του Φ. Ενγκελς για το προλεταριακό κόμμα, ο Β. Ι. Λένιν, για πρώτη φορά στην ιστορία του μαρξισμού, δημιούργησε μιαν αρμονική και ολοκληρωμένη διδασκαλία για το Κομμουνιστικό Κόμμα - το Κόμμα Νέου Τύπου, το οποίο χαρακτηρίζεται σαν κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Η λενινιστική θεωρία για το κόμμα αποτελεί μιαν ενότητα θεωρητικών, πολιτικών και οργανωτικών αρχών, που είναι νομοτέλειες της ανάπτυξής του σαν κόμματος της επαναστατικής δράσης, σαν καθοδηγητικής δύναμης της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης. Μια από τις κύριες νομοτέλειες της δράσης του λενινιστικού κόμματος είναι να υιοθετεί ως θεωρητική βάση του την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. Η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, σαν επαναστατική ιδεολογία της εργατικής τάξης, εμφανίστηκε και αναπτύσσεται σε σκληρή ανειρήνευτη πάλη ενάντια στην αστική ιδεολογία. Χαρακτηρίζοντας τις τρεις βασικές μορφές της πάλης του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του - την οικονομική, την πολιτική και την ιδεολογική - ο Β. Ι. Λένιν υπογράμμιζε ότι ο ιδεολογικός αγώνας κατά της αστικής τάξης είναι ο πιο μακρόχρονος και πολύπλοκος. Τη νίκη σ' αυτήν την πάλη το προλεταριάτο μπορεί να την κερδίσει μόνο με τον όρο ότι θα παραμείνει πάντα συνεπές στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και θα ξεσκεπάζει αδιάκοπα ακόμα και τις πιο μικρές εκδηλώσεις της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα, κάθε λογής προσπάθειες διαστρέβλωσης και αναθεώρησής της, έχοντας ανοιχτό μέτωπο στον οπορτουνισμό.

Στις σύγχρονες συνθήκες έρχεται και επανέρχεται, τόσο από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, όσο και από τις οπορτουνιστικές, με μεγάλη ένταση, η επίθεση στο χαρακτήρα του Κόμματος Νέου Τύπου με «βολές κατά ριπάς» στην κοσμοθεωρία του, στις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του, αλλά και στη στρατηγική του. Το Κόμμα βάλλεται σ' αυτά που αποτελούν τα θεμέλιά του. Δεν είναι καινούριο ζήτημα. Βρέθηκε στο επίκεντρο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης από το 1903, όταν στο κόμμα του Λένιν έγινε οξύτατη διαπάλη σχετικά με τις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του Κόμματος, με επίκεντρο το «τι κόμμα χρειάζεται το προλεταριάτο», προκειμένου να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή. Στην ουσία, οι οπορτουνιστικές δυνάμεις αρνούνταν τον επαναστατικό δρόμο για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, με προϋπόθεση την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη. Δηλαδή, αρνούνταν το σοσιαλισμό, την επαναστατική στρατηγική, υποκλινόμενοι στις μεταρρυθμίσεις, γεγονός που αποδείχτηκε σ' όλη την επαναστατική πορεία του ρωσικού εργατικού κινήματος, από τη στάση και την τακτική των μενσεβίκων, αλλά και αυτών που έστεκαν ανάμεσα στους οπορτουνιστές και τους επαναστάτες με επικεφαλής το Λένιν, τους «κεντριστές», έως την Οχτωβριανή Επανάσταση, αλλά και μετά την επικράτησή της.

Οι σύγχρονες οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ, αρνούνται την ταξική πάλη, αντιπαραθέτουν στην αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης για το σοσιαλισμό, τις μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση, δήθεν, της θέσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, στο πλαίσιο του «εφικτού κόσμου». Με πλαίσιο στόχων και πολιτικής διαχείρισης του συστήματος, αφού όχι μόνο δε θεωρούν την αναγκαιότητα της κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας ως όρο για τη λαϊκή ευημερία, αλλά δεν αμφισβητούν καν την ύπαρξή της. Απ' αυτήν τη σκοπιά, αντιπαραθέτουν στο εργατικό κίνημα τα δήθεν «νέα κινήματα» ως υποκείμενα μετασχηματισμών, κάνουν πολεμική στο ΚΚΕ, στη στρατηγική του και την πολιτική των συμμαχιών του, που θεμέλιό της είναι οι κοινωνικές συμμαχίες, αντιπαραθέτοντας σ' αυτές την πολιτική συνεργασία με βάση το πρόβλημα. Με στόχο, τάχα, τη βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στη «λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού», αυτή είναι η στρατηγική του οπορτουνισμού, καλλιεργώντας αυταπάτες για «εύκολες» πολιτικές διεξόδους διαχείρισης του καπιταλισμού. Που αντικειμενικά παρεμποδίζουν την ωρίμανση της συνείδησης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ως προς την πολιτική διέξοδο προς όφελός τους, τη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία. Απ' αυτήν τη σκοπιά, η πολεμική των οπορτουνιστών έχει ως αιχμή του δόρατός της το ΚΚΕ. Αυτόν το σκοπό υπηρετεί η λογική της ενότητας στο πρόβλημα, όταν την ίδια ώρα οι δυνάμεις του οπορτουνισμού στρατηγικά συμφωνούν με την Ευρωπαϊκή Ενωση, αντιπαραθέτουν στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις μια πιο δίκαιη διαχείριση.

Η ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα, προκειμένου να αναπτύσσεται αποτελεσματικά η ταξική πάλη, να δημιουργούνται οι όροι αλλαγής του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία, δηλαδή οι όροι και οι προϋποθέσεις για τη συγκέντρωση των δυνάμεων της επανάστασης, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Βασικό ζήτημα που τέθηκε από το 17ο Συνέδριο του Κόμματος, προκειμένου η δράση μας να γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική, είναι η ικανότητα να δουλεύουμε στην εργατική τάξη και τη νεολαία, με τη στρατηγική μας, να δρούμε σωστά από την άποψη της τακτικής στην κάθε στιγμή της ανάπτυξης της ταξικής πάλης, έτσι που η τακτική να υπηρετεί τη στρατηγική.

«Η πολιτική μας πρόταση ως πρόταση δράσης μπορεί να βοηθήσει να μεταπλαστεί το ρεύμα διαμαρτυρίας και η αμφισβήτηση που υπάρχει σε ώριμη πολιτική συνείδηση. Η πολιτικοποίηση είναι αναπόσπαστα δεμένη με το πρόβλημα "ανάπτυξη από ποιον και για ποιον". Αρα, συνδέεται άμεσα με τη διεκδίκηση αλλαγής στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας.

Να κατανοείται όλο και πιο πολύ από το λαό, στο έδαφος της πάλης για τα προβλήματα, ότι οι πολιτικές επιλογές όλων των κομμάτων δεν είναι τυχαίες, ούτε υποκειμενικές. Καθορίζονται από τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούν και εκπροσωπούν, από τη στάση τους απέναντι στα συμφέροντα των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Σε τελευταία ανάλυση, καθορίζονται από τη στάση τους στη ρίζα αυτής της αντίθεσης, που δεν είναι άλλη από την αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας...

Χρειάζεται σήμερα, μέλη και στελέχη, όλο το Κόμμα, ως συλλογική οντότητα, να κατακτήσει τη διαλεκτική σκέψη ερμηνείας των εξελίξεων και των προοπτικών, να αφομοιώσει τη διαλεκτική σχέση οικονομίας και πολιτικής στο επίπεδο του κινήματος, στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας.

Για να ανέβει το επίπεδο της λαϊκής πάλης και συσπείρωσης, για να ξεκινήσουν σημαντικές αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης, ο βασικός κρίκος είναι το θέμα πώς κατανοείται η φύση, ο χαρακτήρας και το κίνητρο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, σε συνθήκες που γίνεται πιο ενεργός η συμμετοχή της χώρας στη στρατηγική του ιμπεριαλισμού. Πώς συγκεκριμένα εκφράζονται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα, συνυπολογίζοντας και τη θέση της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, θέση ενδιάμεση, εξαρτημένη.

Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ έχει πολλές πτυχές, δείκτες, ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί γενικά και αφηρημένα, αλλά παίρνοντας υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες και τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχουν. Παίρνοντας υπόψη και τη συγκεκριμένη φάση που βρίσκεται το εργατικό κίνημα, το γενικότερο λαϊκό κίνημα, που βρίσκεται η πολιτική συμμαχιών. Η ισχυροποίηση του Κόμματος επηρεάζεται επίσης και από τις διεθνείς εξελίξεις και τους συσχετισμούς, από το επίπεδο και τη στάθμη του παγκόσμιου εργατικού και γενικότερα αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Οσο εξαρτάται από εμάς, πρέπει να βελτιώσουμε τις υποκειμενικές μας δυνατότητες, ικανότητες, να ανεβάσουμε την αποτελεσματικότητά μας. Εχουμε υποχρέωση να συμβάλουμε στην ανάπτυξη και όξυνση της ταξικής πάλης, στη διαμόρφωση ενός ισχυρού, λαϊκού πλειοψηφικού ρεύματος, που αντιπαλεύει τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Είμαστε υποχρεωμένοι να φέρουμε τη δράση μας σε αντιστοιχία με την εκτίμηση για το χαρακτήρα της εποχής, ως εποχής περάσματος στο σοσιαλισμό» (17ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ντοκουμέντα, σελ. 17-19).

Κρίκο, επομένως, στη δράση μας για την ισχυροποίηση του Κόμματος αποτελεί η ολόπλευρη αποκάλυψη του χαρακτήρα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ως αναγκαιότητας για το κεφάλαιο, προκειμένου να αντιμετωπίζονται οι δυσκολίες αναπαραγωγής του. Είναι στρατηγική επιλογή και οι ιδιωτικοποιήσεις, και η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, και η κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, και η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Εκπαίδευσης, και οι αλλαγές σ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ώστε να συνδεθεί ολοκληρωτικά με την αγορά κλπ. Είναι αναγκαίες για την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, προκειμένου να αντεπεξέρχεται όσο μπορεί το κεφάλαιο, στο πλαίσιο συμμετοχής του στους διακρατικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, στους όρους που διαμορφώνει ο ανταγωνισμός που ολοένα οξύνεται. Απ' αυτό καθορίζεται και το αδύνατο άλλης μορφής διαχείρισης, προκειμένου να βελτιώνεται η θέση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αυτό καθορίζει και την κοινή στρατηγική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Να γιατί ο ΣΥΝ, όχι απλά σπέρνει αυταπάτες με το σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», αλλά ωθεί στο συμβιβασμό και την υποταγή στους όρους που διαμορφώνουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο.

Η ικανότητά μας να αποκαλύπτουμε τη στρατηγική του κεφαλαίου με την αποκάλυψη του χαρακτήρα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με την προβολή και πάλη στο κίνημα στόχων και αιτημάτων που τις αντιστρατεύονται, πρέπει να συνοδεύεται με την αποκάλυψη της πολιτικής των άλλων κομμάτων, αλλά και την ολόπλευρη διαφωτιστική δουλιά, την ιδεολογικοπολιτική δράση, προκειμένου να πείθουμε ότι η προοπτική της πάλης ενάντιά τους απαιτεί αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου. Και σ' αυτό το έδαφος να ξετυλίγεται η δράση μας για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης, της ένταξης ολοένα και πιο πλατιών λαϊκών μαζών στον αντιμονοπωλιακό αγώνα, να κατακτιέται η ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, η συμμαχία της με τ' άλλα στρώματα, να οικοδομείται το λαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης, που δε θα διεκδικεί απλά βελτίωση της θέσης τους στο σημερινό σύστημα, αλλά ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, κατάκτηση της Λαϊκής Εξουσίας για τη Λαϊκή Οικονομία.

Σ' αυτό το έδαφος μόνο μπορεί να ανυψώνεται η πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης ως την αναγκαιότητα της πολιτικής πάλης για το σοσιαλισμό. Και θα ισχυροποιείται το Κόμμα και οργανωτικά, αφού οι πρωτοπόροι αγωνιστές από την εργατική τάξη θα συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα οργάνωσής τους στο δικό τους πολιτικό κόμμα. Είναι ζήτημα καθημερινής καθοδηγητικής δουλιάς, ζήτημα συνειδητοποίησης απ' όλους τους κομμουνιστές της αναγκαιότητας για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος.

Αναγκαία προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω αποτελεί η ενίσχυση της δουλιάς στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Που με τη σειρά της καθορίζει και την οργανωτική πολιτική του Κόμματος, τον προσανατολισμό της δράσης του στοχοπροσηλωμένα, και με βάση όλα τα μέτωπα πάλης. Και χρειάζεται στροφή και ενίσχυση της δράσης στους τόπους δουλιάς και στους κλάδους όλων των δυνάμεων, ανεξάρτητα αν είναι συγκροτημένες σε κλαδικό ή εδαφικό επίπεδο. Αποτελεί όρο για την ισχυροποίηση του Κόμματος. Το ίδιο και στη νεολαία.

Επομένως, όλο το Κόμμα πρέπει να θέτει στο κέντρο της ζύμωσης και πάλης την επεξεργασία του 16ου Συνεδρίου για τη Λαϊκή Οικονομία και Λαϊκή Εξουσία, ως άξονα της καθημερινής δράσης, ως γραμμή πάλης, ρήξης και ανατροπής της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση.

Πάνω σ' αυτό το κεντρικό ζήτημα, πρέπει να αναπτύσσεται και να προσαρμόζεται η θεωρητική, ιδεολογική δουλιά, η γενίκευση της πείρας του Κόμματος, η συζήτηση των επεξεργασιών του, των στόχων πάλης και ο εξοπλισμός των κομματικών μελών. Να ελέγχεται και να αναπτύσσεται το πρόγραμμα δράσης της στα μέτωπα πάλης, με βασικό προσανατολισμό και επιμονή στη δουλιά με την εργατική τάξη και τη νεολαία. Σ' αυτό το κεντρικό ζήτημα με την πολύπλευρη δράση των κομμουνιστών με τους ανθρώπους του μόχθου που ακολουθούν τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, θα δοκιμάζεται η ικανότητά μας να δρούμε, έτσι ώστε να χειραφετούνται λαϊκές δυνάμεις από την αστική πολιτική, να αναπτύσσονται στέρεοι δεσμοί με τις μάζες. Επίσης, με την εξασφάλιση της ικανότητας να προωθούμε τη στρατηγική του ΚΚΕ, δένεται και η δουλιά με τη μελέτη και διάδοση του «Ρ», της «ΚΟΜΕΠ», του μαρξιστικού βιβλίου, η ανάπτυξη της πολιτικής επιρροής, η στρατολογία νέων μελών στο Κόμμα.