(Του απεσταλμένου μας ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ).--

Ουάνγκ Νινκγ - Τάι «Ερωτευμένοι» (Διεθνές διαγωνιστικό): Χιλιάδες ταινίες έγιναν με θέμα τον έρωτα. Και θα εξακολουθήσουν να γίνονται στο αιώνα τον άπαντα! Αυτό σημαίνει πως όλοι είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια κινηματογραφική ερωτική ιστορία. Επομένως, ο σκηνοθέτης μιας τέτοιας ταινίας, ξεκινάει με ένα μεγάλο συν!

Ο έρωτας μπορεί να είναι δημιουργικός, μπορεί, όμως, να είναι και καταστροφικός. Οποια περίπτωση να διαλέξει ο δημιουργός οφείλει να δικαιολογήσει το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση του Ταϊβανέζου (;) Ουάνγκ Μινγκ - Τάι, δεν υπήρξε επαρκής δικαιολογία. Οι ήρωές τους πάσχουν, αλλά χωρίς να δικαιώνεται το πάθος τους δραματουργικά. Οι αντιδράσεις τους είναι σχηματικές. Ομως, με σχηματικές συμπεριφορές δεν προκύπτει δράμα. Προκύπτει σύγχυση, στα πρόσωπα και τις προθέσεις τους. Οταν οι ήρωες της ταινίας έφτασαν στο έγκλημα, ούτε λυπηθήκαμε ούτε χαρήκαμε, γιατί δεν ξέραμε με ποιους είχαμε να κάνουμε. Τη μια εμφανίζονταν σαν «φυσιολογικοί» άνθρωποι και την άλλη σαν λούμπεν! Αφήστε που η ταινία παραλίγο θα κυλούσε στο πορνό, καθώς επέτρεπε στο φακό της να στέκεται περισσότερο του επιτρεπτού στις ερωτικές πράξεις. Αυτό δεν είναι ρεαλισμός, είναι κλείσιμο του ματιού στο ...μάτι (εμπόριο). Εν κατακλείδι, τέτοιους «ερωτευμένους» ποτέ δε θα έβλεπε κανείς σε φεστιβάλ. Θα τους έβλεπε, ίσως, σε κάποια υποβαθμισμένη περιοχή κάποιας μεγαλούπολης. (Παίζουν: Λαν Τσαίιγκ - Λαν, Λι Καγκ - Γι, Βαν Φανγκ, Τζακ Κάο).

Κώστα Νάτση «Το όνειρο του Ικαρου» («Πανόραμα»): Ο «Ικαρος» του Κώστα Νάτση δοκίμασε τα φτερά του δυο τρεις φορές, αλλά, τελικά, δεν τόλμησε ή δεν μπόρεσε να πετάξει! Την ίδια πορεία ακολούθησε και η ταινία! Ξεκίνησε εντυπωσιακά, τοπίο και μουσική (Κλαρίνα των Χαλκαίων) και αμέσως ξεφούσκωσε! Οι καλές προθέσεις (ρίζες της πατρίδας, μουσική παράδοση, ξεριζωμός των ανθρώπων από τα χωριά της Ηπείρου), έμειναν στα χαρτιά!

Οταν προσπαθείς να μεταφέρεις την πραγματικότητα, κοιτάζοντάς την από απόσταση, θα τη μεταφέρεις όπως στα ταξιδιωτικά φυλλάδια! Φολκλορικά! Χωρίς πάθος και συγκίνηση! Είναι νομοτελειακό, πως όταν αντιμετωπίσεις τα πράγματα από ψηλά, Ευρωπαίος εσύ, χωριάτες οι χωριάτες, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δέσει αυτή η σχέση. Ο ένας θα τραβάει για την ανατολή και ο άλλος για τη δύση. Ετσι το τοπίο και οι μουσικές, ακόμα και η λειτουργία, τράβαγαν προς την ανατολή και το σενάριο, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, οι «καταστάσεις», προς τη δύση (πραγματικά και μεταφορικά). Αποτέλεσμα αυτού του διχασμού ήταν να χαθεί η ενδιαφέρουσα ιστορία. Ενα παπαδοπαίδι αναστατώνεται από τους τοπικούς ήχους, που «εκπηγάζουν» από την ιστορία και το τοπίο, τρελαίνεται να γίνει μουσικός. Η τρέλα του, όμως, δεν είναι τρέλα τρελού, αλλά τρέλα καθωσπρέπει.

Το ίδιο κάνει και η μηχανή του σκηνοθέτη. Μοιάζει να διηγείται την ιστορία μέσα από τα μάτια και το στόμα κάποιου «ξένου», που βρέθηκε στα χωριά της Ηπείρου, «τρελάθηκε» από την ομορφιά, αλλά αντέδρασε «ευρωπαϊκά», με ένα θαυμαστικό επιφώνημα, «Α»! (Παίζουν: Αγγελος Σοφιανός, Νίκος Αλιάγας, Αννα Μουγλάλις, Ρένος Χαραλαμπίδης, κ.ά).