Το γελοιογραφικό σκίτσο μπορεί να γονιμοποιήσει με τη θεματολογική και εικονοποιητική ευγλωττία, αμεσότητα και αδρότητά του την κωμωδία, τη φάρσα και τη σάτιρα. Χαρακτηριστική περίπτωση της τροφοδοτικής σχέσης σκιτσογραφίας - θεάτρου είναι ο παραγωγικότατος Ισπανός δημιουργός σκίτσων, κόμικς, πολυγραφότατος δραματουργός και σεναριογράφος Μιγκέλ Μιούρα (1905 - 1977) και η κωμωδία του «Ροδάκινο κομπόστα» στο θέατρο «Ροές». Ο Μιούρα συνέθεσε μια κωμωδία με έντονα σκιτσαρισμένους χαρακτήρες, φαρσικές καταστάσεις και ηθογραφική σάτιρα. Το έργο (όπως και τα χρονογραφήματα του Δημήτρη Ψαθά τροφοδότησαν τις κωμωδίες του), μοιάζει να «ζωντανεύει» ένα διαλογικό και σκιτσογραφημένο χρονογράφημα της καθημερινής ζωής και της ισπανικής κοινωνικής πραγματικότητας. Οτι ο συγγραφέας σκιτσάρισε το περίγραμμα των προσώπων και μετά το «γέμισε» με λόγια και τα εμψύχωσε, για να αναπαραστήσουν μια διόλου απίστευτη ιστορία. Τέσσερις φτωχοδιάβολοι - τρεις άντρες και μια νέα καμπαρετζού, ελπίζοντας να γλιτώσουν από τη φτώχεια, με συνεργό έναν ψευτοαριστοκράτη, ληστεύουν ένα κοσμηματοπωλείο. Για να κάνουν τη μοιρασιά, παριστάνοντας τους συγγενείς, νοικιάζουν το διαμέρισμα μιας χήρας στρατιωτικού - θαυμαστή του Φράνκο. Ομως, στα πόδια τους, λόγω πνευμονίας του ενός, μπλέκεται μια καλοκάγαθη, αλλά διαβολεμένα έξυπνη, πρώην λουλουδού σε καμπαρέ, νυν καλόγρια - νοσοκόμα του ελέους, προκαλώντας φαρσικές καταστάσεις έως ότου φύγει, «κλέβοντας» φανερά «για το καλό των φτωχών» μικροπράγματα, και παίρνοντας, κατά λάθος, και τα κλοπιμαία. Ο Λευτέρης Γιοβανίδης με την απόδοση του έργου και τη σκηνοθεσία του, θέλοντας να αναδείξει την αλληλοτροφοδοτική σχέση σκιτσογραφίας - δραματουργίας του Μιούρα, έχασε το μέτρο του υποκριτικού «σκιτσαρίσματος» των προσώπων από τους περισσότερους ηθοποιούς, με αποτέλεσμα να καταφύγουν σε μια τυποποιημένη τηλεοπτική υποκριτική ευκολία οι Κοσμάς Ζαχάρωφ, Νίκος Κάποιος, Μαρία Κανελλοπούλου, Θανάσης Κουρλαμπάς, Αλεξάνδρα Κουλούρη. Το «σκόπελο» αυτό διέφυγε ο Πάνος Χατζηκουτσέλης με το λεπτό σαρκαστικό χιούμορ του. Το μεγάλο αντίβαρο, ευεργέτημα προς την παράσταση, αποτελεί η γεμάτη απλότητα, αμεσότητα, λεπτές υποκριτικές αποχρώσεις, πηγαίο χιούμορ, ερμηνεία της Ελένης Γερασιμίδου στο ρόλο της καλόγριας. Και μόνο για την ερμηνεία της Γερασιμίδου, αξίζει να δει κανείς την παράσταση.