Κωμωδία, ή δράμα, και τα δύο μαζί, ή μήπως τραγωδία είναι η ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα σε μια κοινωνία πολύμορφα «τρελαμένη», όπως η αμερικάνικη; Αυτό το ερώτημα υποφώσκει κάτω από τα πρόσωπα και την πλοκή του έργου του Αμερικανού δραματουργού Τέρενς ΜακΝάλι «Χείλη κλειστά». Απάντηση στο ερώτημα δε δίνεται, καθώς ο συγγραφέας δεν ξέρει προς τα πού να βαρύνει το έργο του. Εργο που μοιάζει άλλοτε να κωμικολογεί ολίγον, άλλοτε να σατιρολογεί - ανώδυνα βέβαια για την αμερικανική κοινωνία - άλλοτε να μελοδραματίζει ολίγον, αφήνοντας στο δεύτερο μέρος και κυρίως στο τέλος του αποχρώσεις δράματος, με τις ομολογίες ή αλληλοαποκαλύψεις των δύο ζευγαριών του έργου και τον επικείμενο, «καθαρτήριο» θάνατο ενός από τα πρόσωπα. Ενα άτεκνο ζευγάρι πάει στην πολυτελή βίλα, σε περιοχή πλουσίων και διασήμων «αστέρων» του θεάματος και ομοφυλόφιλων. Η βίλα είναι κληρονομιά της συζύγου από τον πεθαμένο από Εϊτζ ομοφυλόφιλο αδελφό της. Η σύζυγος καλεί στη βίλα για γουί κεντ την κουνιάδα της και τον «παραγωγικό» άντρα της κουνιάδας της, με τον οποίο μοιχεύει. Η συνεύρεση των δύο ζευγαριών, μεταξύ αστείου και σοβαρού, τυρού και αχλαδίου, βγάζει στη φόρα τα προβλήματά τους, τις συμβατικές σχέσεις, τα ψεύδη, τις ψυχώσεις τους αλλά και τα χαλαρά ήθη της κοινωνίας τους. Αποκαλύπτει τη μοιχό σχέση της κληρονόμου της βίλας με τον άντρα της κουνιάδας της, το «χαζοχαρούμενο θέατρο» που παίζουν τα δύο αδέλφια για να κρύψουν τις υποψίες και πικρίες τους για την απιστία των συζύγων τους, την έλλειψη επικοινωνίας, την ανούσια και προβληματική συμβίωση και τη γελοία φοβία τους ότι θα κολλήσουν Εϊτζ από το νερό της πισίνας αν κολυμπήσουν σ' αυτή, την ώρα που ο καρκίνος σκοτώνει τον άπιστο σύζυγο. Η μετάφραση του πολύπειρου Ερρίκου Μπελιέ αποτύπωσε εύγλωττα και η σκηνοθεσία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη υπογράμμισε τη διαρκώς ρευστή, κυμαινόμενη μεταξύ κωμικού, σάτιρας, δράματος διάθεση του έργου. Η μουσική του Διονύση Τσακνή εξέφρασε τη μελαγχολία του. Λιτό, λειτουργικό, αρμόζον στην αμερικάνικη αισθητική το σκηνικό της Δέσποινας Βολίδη. Οι πολύ καλές ερμηνείες και των τεσσάρων ηθοποιών ανέδειξαν τη ρευστή διάθεση του έργου. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης τη φαινομενικά κωμική, η Εφη Μουρίκη την πικρά σατιρική, η Λίνα Σακκά τη μελαγχολική και ο Αλέκος Συστοβίτης τη δραματική, «σκληρή» αλήθεια της ζωής όλων τους.