Ενα νούμερο: 16,1%. Είναι το επίσημο ποσοστό της γυναικείας ανεργίας στη χώρα μας. Τι σου «λέει» ένας αριθμός; Τίποτα. Αν δε συμβαίνει το «κακό» στο σπίτι σου, μπορεί και να μη σε νοιάζει. Αν δε σκεφτείς ότι πίσω από τον αριθμό υπάρχουν προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά δράματα, δε θ' αντιληφθείς το εύρος και το βάθος του προβλήματος. Αν δεν πειστείς ότι το πρόβλημα δεν είναι τυχαίο και συγκυριακό, δεν πρόκειται να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα. Κι αν δε συνειδητοποιήσεις ότι γι' αυτή την κατάσταση κάποιοι ευθύνονται κι απ' αυτή κάποιοι επωφελούνται, δε θα νιώσεις ποτέ την ανάγκη ν' αντιδράσεις. Αν δε βάλεις το μυαλό σου σε λειτουργία, θα παραμείνεις δέσμιος των ψεύτικων δικαιολογιών κι όμηρος των παραπλανητικών υποσχέσεων εκείνων που προσπαθούν να κρύψουν ότι η ανεργία είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος.

Ακόμα ένα νούμερο: 63,05%. Είναι το τεράστιο μεράδι της γυναικείας ανεργίας στο συνολικό ποσοστό των ανέργων στη χώρα μας. Και είναι πολύ μεγαλύτερο, αν ληφθεί υπόψη ότι η μερική απασχόληση, που δεν είναι εργασία, πλήττει, κυρίως, τις γυναίκες. Αλλά ούτε κι αυτός ο αριθμός σου «λέει» πολλά. Αν δε σκεφτείς ότι η καπιταλιστική κυριαρχία συνδυάζει την ταξική εκμετάλλευση με τη φυλετική καταπίεση, για να αυξάνει, συνεχώς, τα κέρδη του κεφαλαίου, το πολύ - πολύ να πεις ότι πρόκειται για αναχρονιστικές διακρίσεις. Κι αν δεν καταλάβεις ότι η αστική τάξη χρειάζεται πολυπληθή εφεδρικό στρατό ανέργων γυναικών, απ' όπου θα αντλεί, όποτε θέλει, φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, δεν πρόκειται να βρεις απαντήσεις στις απορίες σου.

Βλέπεις ότι η ανεργία έχει πολύμορφες επιπτώσεις στη γυναίκα. Φέρνει την ανέχεια και την οικονομική εξάρτηση. Διαταράσσει και προβληματικοποιεί τις διαπροσωπικές σχέσεις. Δημιουργεί κοινωνικές παθογένειες, όπως η βία, τα ναρκωτικά, ο αλκοολισμός, η πορνεία. Αν, όμως, δεν εξηγήσεις γιατί η άρχουσα τάξη χρειάζεται τη γυναικεία ανεργία, δε θα μπορέσεις να ξεφύγεις από τα ανώδυνα «αναθέματα». Σκέψου: Η έλλειψη εργασίας οδηγεί στην απώλεια της αυτοπεποίθησης και σε δεκτικότητα της εκμετάλλευσης. Η παραμονή στο σπίτι κάνει ευκολότερη την αποδοχή της συρρίκνωσης των κοινωνικών παροχών. Η απουσία από το εργατικό κίνημα το αποδυναμώνει. Η οικονομική αδυναμία ενισχύει το ρουσφέτι, τη συναλλαγή, που διαμορφώνουν και τους πολιτικούς συσχετισμούς.

Αυτοί που κρύβουν από τη γυναίκα τον επίγειο ορίζοντα, την κανακεύουν αποδίδοντάς της «το μισό του ουρανού». Αυτοί που την ασχημαίνουν, ενδύοντάς τη με την «μπούργκα» της φτώχειας, της κάνουν κομπλιμέντο ότι είναι «η ομορφιά της ζωής». Αυτοί που την αποκλείουν από την κοινωνική εξέλιξη, την αποκαλούν «μήτρα της κοινωνίας». Οι καπιταλιστές δεν είναι μισογύνες, είναι εκμεταλλευτές. Αν δε φύγουν από τη μέση, δε θα σταματήσει η διπλή εκμετάλλευση των γυναικών. Και για να φύγουν χρειάζεται μαζί γυναίκες και άνδρες ν' αγωνιστούν για ν' αλλάξουν τη σημερινή πραγματικότητα, αλλάζοντας την κοινωνία. Γιατί αποτελεί αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι η εργασία και η ισοτιμία της γυναίκας μπορεί να διασφαλιστεί σε μια εκμεταλλευτική κοινωνία...