Εχω ένα όνειρο. Καθόλου παιδικό. Απλώς ανθεκτικό στην ηλικία και γι' αυτό τυραννικό. Οσο η πραγματικότητα. Μέρες που είναι, θα 'θελα να πιστεύω στο αφύσικο της δωρεάς. Στο δώρο. Που έρχεται από τα μέσα των αθώων, των απονήρευτων, των παιδιών. Και στήνονται στις καμινάδες, στις καλύβες, στα σκαλιά με τα λασπόνερα, στους παγερούς ουρανοξύστες και το περιμένουν. Το θαύμα δεν είναι ότι έρχεται με τη μορφή του Αϊ - Βασίλη, του Αϊ - Νικόλα, του Σάντα Κλάους (εφεύρεση της «Κόκα-Κόλα» δυστυχώς), από την Καισαρεία, την Ασία, την Αφρική ή την Αμερική. Το θαύμα είναι που τα παιδιά περιμένουν και οι μεγάλοι, με πολύ περισσότερο κόπο στους τηλεοπτικούς καιρούς, παίζουμε το απαραίτητο θέατρο, με βαθύτερο κίνητρο να συντηρήσουμε την αθωότητά τους. Των παιδιών μας. Κι εν τέλει όλων των παιδιών. Να πιστεύουν το απίστευτο. Την ικανοποίηση μιας επιθυμίας, ενός μύχιου μαγικού που είναι το απρόσμενο. Να κινηθούμε μαζί τους, για λίγο, στο λεπτό κορδονάκι της έκπληξης. Να παίρνεις αυτό που θες, που ονειρεύεσαι χωρίς τύψεις. Χωρίς να χρεώνεσαι στο δότη. Ανοιχτό είναι το παιδί, το κάθε παιδί, στην κάθε γιορτή, στη μαγεία της προσφοράς χωρίς προϋποθέσεις. Κι ας τις φτιάχνει τις επιθυμίες η αγορά, ας τις προσαρμόζει η τσέπη, η φτώχεια, η ανάγκη, ακόμα κι η αφθονία... Γιατί στις τελευταίες μέρες κάθε χρόνου, το δώρο των παιδιών είναι ότι γίνονται προτεραιότητα. Καλύπτουν άθελά τους την ανάγκη των μεγάλων να ξορκίζουν το χρόνο γυρίζοντας πίσω τα ρολόγια της πρωτοχρονιάς.

Εχω ένα όνειρο. Να γινόμουν Αϊ - Βασίλης για μια φορά. Να μπω στα παιδικά μυαλά μεγάλων και μικρών να μαντέψω μύχιες επιθυμίες του ονείρου που εκεί κοντά στα οχτώ, εννιά, δέκα αρχίζει και γίνεται σύμβαση, ψέμα, παράσταση, υποψία: Ας ζητήσω τα τρελά από τον Αϊ - Βασίλη που δεν υπάρχει μπας και φιλοτιμηθού?ν οι μεγάλοι και παίξουν το ρόλο του...

Ομως δε γίνεται σύντροφοι. Δεν μπορώ. Εχω μυρίσει θάνατο. Μαζικό. Παιδιών. Κάθε γιορτές σαν τις φετινές, τις περσινές και τις επόμενες, θα 'ρθει και θα φωλιάσει στο παιδικό μου όνειρο για το δώρο που δεν μπορεί να μαντέψει κανείς, ένα παιδί, χιλιάδες παιδιά στη Ρουάντα, στο Ιράκ, στο σέρβικο Αλέξινατς. Κι αυτή η μυρουδιά μου πνίγει την αθωότητα της αναμονής. Με ξεβράζει στις κοφτερές πέτρινες ακτές της εμπειρίας. Με σαπίζει σα φύκι που το ξερίζωσαν κύματα απελπισίας κι ανημπόριας απ' τα βάθη της αγάπης για τη ζωή. Στον ωκεανό των εικόνων του αποκτηνωμένου ανθρώπου έχω το φόβο μου για δώρο. Το φόβο πως δε γίνεται να ξεχάσω. Δεν μπορώ! Ισως και να μη θέλω, πως πίσω και δίπλα και πέρα μακριά από κάθε προσωρινά ευτυχισμένο παιδί υπάρχουν χιλιάδες άλλα απελπισμένα, τυραννισμένα, σκοτωμένα ή πεθαμένα παιδιά...

Εχω ένα όνειρο. Να μη μυρίζω τον εφιάλτη μου κάθε παιδική μαζική γιορτή. Ξέρω πως δε γίνεται. Στο παζάρι των αξιών, η ανθρώπινη ζωή δε συσκευάζεται σε γυαλιστερό πακέτο. Σε όσους μύρισαν τα «έργα» των ανθρώπων με θύματα παιδιά, το όνειρο αυτό στοιχηματίζω πως είναι κοινό. Οπως και η ευχή. Μόνη δωρεά των ενηλίκων: Ειρηνικό και ανθρώπινο 2006. Μετά λόγου γνώσεως.