«Δεκαπέντε χρόνια μετά τις ανατροπές στην Ανατολική Ευρώπη το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν αισθάνεται το "κεφάλι του σίγουρο στη θέση του" κι όπως παραδέχεται και το άρθρο 7 του μνημονίου "υπάρχει μια νοσταλγία του κομμουνισμού σε μια σειρά από χώρες".

Γιατί όμως τώρα τέτοια πρεμούρα για μια απόφαση κατά του κομμουνισμού; Γιατί 15 χρόνια μετά;

Οι εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη το 1989 δημιούργησαν μια σιγουριά στις δυνάμεις του αστικού στρατοπέδου ότι ξεμπέρδεψαν μια για πάντα με τις επαναστατικές ιδέες ανοίγοντας το δρόμο για την ιδεολογική παντοκρατορία του καπιταλισμού. Ηταν η περίοδος των θεωριών περί του τέλους της ιστορίας.

Δυστυχώς γι' αυτούς η ιστορία συνεχίζεται. Από τα βουνά του Μεξικού μέχρι τους δρόμους της Βαγδάτης και της Παλαιστίνης, από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τα μεγάλα αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια μέχρι τη μεγάλη απεργία στα μεταφορικά μέσα της Νέας Υόρκης, η εργατική τάξη και η νεολαία δηλώνουν βροντερά το "παρών" τους.

Στις ίδιες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης η φρίκη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης έχει σπρώξει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης στο δρόμο του αγώνα και της αντίστασης.

Τα όνειρά μας εξακολουθούν να είναι ο εφιάλτης τους και τρέχουν να εξασφαλίσουν ψηφίσματα καταγγελίας για να δημιουργήσουν ένα κλίμα απαγόρευσης και τρομοκρατίας του αγώνα μας.

Γι' αυτό, το γεγονός του μνημονίου πρέπει να αναδειχτεί όσο πιο πλατιά γίνεται μέσα στις γραμμές του αγωνιζόμενου κινήματος όχι μόνο για να αποτρέψουμε την ψήφισή του αλλά και για να δείξουμε το φόβο του κεφαλαίου από την παγκόσμια αντίσταση της εργατικής τάξης.

ΜΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ, αυτή είναι η θεωρητική βάση του μνημονίου και αυτό μας γεμίζει με αισιοδοξία και πείσμα για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας».