Στην Πάτρα, την Πολιτιστική Πρωτεύουσα του 2006, την πόλη της ανεργίας, το πρόβλημα της ανασφάλιστης εργασίας έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Στα ταξί εργάζονται με καθεστώς μαύρης εργασίας αρκετοί οδηγοί για ένα μεροκάματο για ένα μήνα ή δύο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις εμποροϋπαλλήλων που προσλαμβάνονται αρχικά δοκιμαστικά δουλεύοντας ανασφάλιστοι. Η κατάσταση στον επισιτισμό έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Το Συνδικάτο Οικοδόμων Πάτρας κατήγγειλε πρόσφατα ότι δεκάδες οικοδόμοι εργάζονται ανασφάλιστοι στα έργα ανάπλασης της Πολιτιστικής. Και ο κατάλογος όσο μελετάται μακραίνει. Αυτή είναι όμως μια πλευρά του προβλήματος.

Η άλλη πλευρά είναι αυτή που αφορά τους άνεργους και τους απολυμένους, οι οποίοι φυσικά δεν κολλούν ένσημα. Αφορά τους εκατοντάδες ή χιλιάδες τετραωρίτες που εργάζονται στο εμπόριο και σε άλλες υπηρεσίες, στους οποίους κολλούν τα μισά ένσημα. Είναι επίσης οι χιλιάδες εργαζόμενοι που κόβουν δελτία παροχής υπηρεσιών (δεν αναγνωρίζονται ως μισθωτοί) και αναγκάζονται να καταβάλουν οι ίδιοι τις ασφαλιστικές εισφορές. Οι ταξιτζήδες που ουσιαστικά βάζουν από την τσέπη τους. Οι οικοδόμοι που εξαγοράζουν οι ίδιοι τα ένσημά τους για να βγουν μια ώρα αρχύτερα στη σύνταξη. Και σ' όλα αυτά προστίθενται τα χαμηλά μεροκάματα, η εμπορευματοποίηση της Υγείας, ο περιορισμός των Βαρέων Ανθυγιεινών και πάει λέγοντας...

Μ' αυτόν τον τρόπο οι μεγάλες επιχειρήσεις αυξάνουν την κερδοφορία τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα της ισχυρής και ανταγωνιστικής Ελλάδας ελέω ΕΕ. Είναι μια κατάσταση που την έχει δημιουργήσει η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με τη συμβολή των πλειοψηφιών στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Κάτι παραπάνω, λοιπόν, γνωρίζει ο ΣΕΒ και προτείνει να μην εφαρμόζονται οι Συλλογικές Συμβάσεις εκεί που υπάρχει υψηλή ανεργία. Κάτι περισσότερο θέλει ο Γ. Παπανδρέου όταν καλεί τους εργαζόμενους να μην είναι δογματικοί στο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων και από κοντά κάποιοι «αριστεροί» πονηρούληδες, που προτείνουν ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα...