Αυτά τα παρατημένα και σκουριασμένα σίδερα θα αποτελούσαν το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ, που ουδέποτε έγινε...

Ο «Ρ» συνεχίζει την έρευνα για την κατάσταση του ερασιτεχνικού αθλητισμού, παρουσιάζοντας το δεύτερο μέρος από το οδοιπορικό στην Αίγινα.

- Πώς πάει το σωματείο;

«Εχουμε μόνο ποδόσφαιρο. Ανδρικό, γυναικείο και ακαδημίες. Γυμναζόμαστε στο γήπεδο, που είναι σε άσχημη κατάσταση».

Το χόρτο από το γήπεδο του ποδοσφαίρου έχει αρχίσει να χαλάει λόγω έλλειψης συντήρησης. Στίβος, δεν υπάρχει

«Δεν υπάρχουν χρήματα. Κανείς δε βοηθάει. Η πολιτεία, εδώ και χρόνια, μας έχει εγκαταλείψει. Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι γνωστό ότι ζει από το μεράκι των μικροπαραγόντων».

- Ποιος είναι ο προϋπολογισμός σας;

«Γύρω στις 30 χιλιάδες ευρώ. Ολα από προσωπικά έξοδα».

- Βοηθάει ο κόσμος;

«Πολύ λίγο. Η γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε να δούλευα μόνο με τα παιδιά του νησιού και όχι με μεταγραφές. Τζάμπα λεφτά. Πέρα όμως από αυτό, υπάρχει μια γενική αδιαφορία».

Η Αίγινα, όμως, έχει γυναικείο ποδόσφαιρο και μάλιστα την πρωταθλήτρια Ελλάδος εδώ και δυο χρόνια. Ο κ. Καραγιάννης, πρόεδρος του ποδοσφαιρικού σωματείου «Αίγινα», είναι και αρχηγός του γυναικείου τμήματος.

- Κύριε πρόεδρε, πώς πάει το σωματείο και κύρια η πρωταθλήτρια ομάδα γυναικών;

«Δυστυχώς δεν υπάρχει από πουθενά βοήθεια. Το γυναικείο ποδόσφαιρο διώκεται. Η ΕΠΟ θέλει να το διαλύσει».

- Η Πολιτεία τι λέει;

«Μας δίνει ψίχουλα. Τρεις χιλιάδες ευρώ το χρόνο, τι να κάνουμε μ' αυτά; Εχω προϋπολογισμό 90 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Αυτά τα βάζω από την τσέπη μου και βοηθάνε και δέκα φίλοι. Για πείτε μου, μπορεί έτσι να σταθεί μια ομάδα με φιλοδοξίες; Πώς θα το προχωρήσουμε; Είμαστε μέσα στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης με συμμετοχή στο Τσάμπιον Λιγκ. Και αυτοί θέλουν να μας διαλύσουν».

Η μπασκέτα, διαλυμένη και σπασμένη, στηρίζεται από ένα ...κουτί!

«Ακόμα δεν ξέρουμε αν θα ξεκινήσουμε. Μαζί με τα άλλα 17 σωματεία που υπάρχουν στην Ελλάδα αποφασίσαμε να μην ξεκινήσουμε αν δεν τακτοποιηθούν μια σειρά από ζητήματα».

- Δηλαδή υπάρχει κίνδυνος να διαλύσετε την ομάδα και γενικότερα το γυναικείο ποδόσφαιρο;

«Είναι πολύ πιθανό. Για πείτε μου, πόσο να αντέξουμε; Ολα έχουν ένα όριο. Αν η Πολιτεία δε θέλει το γυναικείο ποδόσφαιρο, εμείς τι να κάνουμε;».

Για να πάρουμε μια γεύση για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα κύρια στο χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού, όχι μόνο στην Αίγινα, αλλά σε όλη την Ελλάδα, παραθέτουμε μια συζήτηση με τον υπάλληλο της Καποδιστριακής Βιβλιοθήκης, Ιωάννη Μαλτέζο, πατέρα ενός εφήβου ποδοσφαιριστή.

- Ποια ηλικία έχει ο γιος σας σήμερα;

«Είναι 18 ετών και παίζει ποδόσφαιρο από 13-14. Το 2004 έπαιζε στην πρώτη ομάδα του "Σαρωνικού", σαν ταλέντο. Ομως τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο μηνίσκο. Η επέμβαση έγινε από τον κ. Νικολάου και μου κόστισε πάνω από 5 χιλ. ευρώ».

- Η διοίκηση του συλλόγου δε σας βοήθησε;

«Ούτε ένα τηλέφωνο για να δουν τι κάνει το παιδί δε μου έκαναν. Εάν το παιδί αυτό δεν είχε εμάς τους γονείς μπορεί να έμενε και κουτσό. Καμιά βοήθεια από πουθενά».

Το φαινόμενο αυτό είναι σύνηθες σε όλη τη χώρα μας. Δεν υπάρχει καμιά βοήθεια, καμιά μέριμνα για την υγεία των αθλουμένων. Παρ' όλα τα δισεκατομμύρια που διακινούνται στο χώρο του ποδοσφαίρου, η υγεία των αθλουμένων είναι χωρίς πρόγραμμα.

Αντίστοιχα, όμως, η κατάσταση των αθλητικών χώρων στην Αίγινα είναι απαράδεκτη. Το ποδοσφαιρικό γήπεδο της Αίγινας θα μπορούσε να είναι ένας ανθρώπινος αθλητικός χώρος εάν η δημοτική αρχή έδειχνε λίγη φροντίδα. Ωστόσο, εκείνο που συμβαίνει είναι ο δήμος να έχει εγκαταστήσει δικές του υπηρεσίες, αποκλείοντας με αυτό τον τρόπο τη δυνατότητα στα σωματεία και στους αθλητές να δημιουργήσουν ένα δικό τους «στέκι».

Απαράδεκτη εικόνα συναντάμε και στον εξωτερικό χώρο του γηπέδου. Στο γήπεδο του βόλεϊ, ο «φιλές» στηρίζεται με... πέτρες και ξύλα. Οι δε μπασκέτες του γηπέδου μπάσκετ σπασμένες και επικίνδυνες για τα παιδιά, στηρίζονται πάνω σε... κουτιά. Σκουπίδια και σίδερα πεταμένα γύρω από το χώρο του ποδοσφαιρικού γηπέδου υποτίθεται ότι θα αποτελούσαν τα υλικά για την κατασκευή ενός κλειστού γυμναστηρίου. Κάτι που ποτέ δεν έγινε...