Μουσικό το θέμα και της ταινίας του Φρίαρς. Μια ηλικιωμένη και μόνη κυρία της αγγλικής αριστοκρατίας (η Λάτση ηλικιωμένη, ας πούμε), για να μην πλήττει, αγοράζει ένα θέατρο στην καρδιά του Λονδίνου. «Μισθώνει» και έναν καπάτσο σκηνοθέτη - μάνατζερ και σπάει ταμεία. Φυσικά, στα παιχνίδια της γηραιάς κυρίας και του καπάτσου σκηνοθέτη, η τέχνη δεν έχει θέση. Αυτή είναι σοβαρή υπόθεση, για σοβαρούς ανθρώπους. Οι δυο τους καταπιάνονται με πράγματα που γνωρίζουν. Με το θέαμα. Το ελαφρό θέαμα. Και μάλιστα με το γυμνό θέαμα. Το γυμνό που και από μόνο του προσελκύει το ενδιαφέρον.

Η ιστορία, υποτίθεται, είναι αληθινή ή τέλος πάντων στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα. Λέμε υποτίθεται, γιατί η αλήθεια, δεν είναι σχεδόν ποτέ αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια και, μάλιστα, με την πρώτη ματιά. Η αλήθεια έχει ρίζες. Και εκεί, στις ρίζες, βρίσκεται το «ζουμί της υπόθεσης». Οι αιτίες που γεννούν τα γεγονότα. Αλλά και οι αιτίες που τα θρέφουν ή τα ανατρέπουν.

Ο Φρίαρς δεν μπαίνει σε βαθύτερους προβληματισμούς. Λειτουργεί τελείως ηθογραφικά και εξωτερικά. Φτιάχνει μια ταινία «για όλη την οικογένεια». Τη φωτογραφίζει, βέβαια, σωστά, δημιουργεί ατμόσφαιρα, διδάσκει άριστα τους πολύ καλούς ηθοποιούς της, την ντύνει με μουσικές, με χορούς, με γυμνό και με μελό αισθήματα, και χτυπάει δεκάρι! Οι δικαιολογίες που προβάλλει για τις πράξεις των ηρώων της, δε στέκονται ούτε δραματουργικά, ούτε ψυχολογικά, ούτε, πολύ περισσότερο, κοινωνιολογικά και πολιτικά. Η κ. Χέντερσον, σύμφωνα με την ταινία, πέρα από την πλήξη της, επέβαλε το γυμνό στο θέατρό της, δήθεν, γιατί ανακάλυψε πως ο γιος της σκοτώθηκε (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) πριν προλάβει να δει μια γυμνή γυναίκα! Και αυτό δε θα το επέτρεπε να ξανασυμβεί σε άλλους νέους (η ιστορία διαδραματίζεται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Ξεγύμνωσε, λοιπόν, τις χορεύτριές της και τα παιδιά της εργατικής τάξης, πριν πάνε να πολεμήσουν, πέρναγαν από το θέατρο, έπαιρναν λίγο μάτι και πήγαιναν ευτυχισμένα, πια, στον πόλεμο και στο θάνατο!

Δε δικαιολογούνται, επίσης, και οι «πατριωτικές» κορόνες, που ακούγονται στην ταινία. Ούτε το δήθεν χτύπημα που έκανε το θέατρο Γουίντμιλ στο συντηρητισμό, στη λογοκρισία και την υποκρισία στην αγγλική πολιτικο-οικονομική εξουσία. Οι γυμνές «ακρότητες», του θεάτρου της κ. Χέντερσον, δεν επέφεραν καμιά πολιτιστική επανάσταση. Ούτε «ελευθέρωσαν» την τέχνη και το θέαμα στην Αγγλία. Αλλοι ήταν οι λόγοι, για τη μεταπολεμική «ελευθερία». Και έχουν εξηγηθεί αυτοί οι λόγοι με σαφήνεια και από την τέχνη.

Παίζουν: Τζούντι Ντεντς, Μπομπ Χόσκινς, Γουίλ Γιάνγκ, Κέλι Ράιλι.