Μια λόγια παροιμία λέει «όστις λάκκον εις άλλον θάπτει, εαυτόν πολλάκις θάπτει». Και επειδή, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, οι παροιμίες είναι «βγαλμένες» από τη ζωή και εκφράζουν με συνοπτικό, σχεδόν συνθηματολογικό τρόπο συγκεκριμένες πραγματικότητες, έτσι και αυτή, με την οποία άρχισα το σημερινό μου σημείωμα, πρέπει να ισχυριστώ πως περιγράφει μια πραγματικότητα, αν, μάλιστα πάρουμε υπόψη μας και όσα περί τηλεφωνικών υποκλοπών λέγονται και γράφονται τις τελευταίες μέρες και όσα οι συνήθεις «καλώς πληροφορημένοι», υποθέτουν και υποπτεύονται. Εκείνο, όμως, που θα έπρεπε να μας απασχολήσει σήμερα, και όχι μόνο σήμερα, βέβαια, δεν είναι αυτό που εκφράζουν οι παροιμίες και ποια από την εμπειρία της καθημερινής ζωής περιέχουν, αλλά πόσοι από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τη διαμόρφωση αυτής της καθημερινότητας είναι διατεθειμένοι να αναζητήσουν μέσα στις παροιμίες, είτε είναι αυτές λαϊκές είτε λόγιες, το δικό τους το ρόλο. Κι αυτό φάνηκε καθαρά και υπογραμμίζεται έντονα, όσο πληθαίνουν οι συζητητές των τελευταίων ημερών.

Φάνηκε, δηλαδή, με όλη τη μεγαλοπρέπεια της σκληρής αλήθειας, πως όσοι αγανακτούν και «εξίστανται», σχολιάζουν και καταγγέλλουν, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια που συντηρείται η υστερία της «τρομοκρατίας», κάτω από το αυστηρό δάχτυλο των ΗΠΑ και διατυπώνεται με όλους τους τόνους η ανάγκη της παρακολούθησης των πάντων και των πασών σωπαίνουν και επαυξάνουν. Ετοιμάζονται νόμοι, για να νομιμοποιήσουν την υποκλοπή και την καταγραφή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων. Οι δρόμοι και οι πλατείες γεμίζουν με τηλεοπτικές κάμερες, για να καταγράφονται τα βήματά μας και πού αυτά μας οδηγούν. Ο ελληνικός ουρανός μαζί με τ' άστρα και τα σύννεφά του φιλοξενεί πια και τα άγρυπνα μάτια των «μεγάλων αδελφών» που δεν είναι ένας, όπως λέγεται συνήθως, αλλά πολλοί, ώστε σε λίγο καιρό να έχουμε αποκτήσει όλοι μας το δικό μας «μεγάλο αδελφό». Κι όμως όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν σώπαιναν ως τα χτες και ζητούσαν περισσότερα. Μιλούσαν για εθνική ασφάλεια και για την αύξηση της εγκληματικότητας. Μιλούσαν για τους κακούς «λαθρομετανάστες» και τους απανταχού «τρομοκράτες».

Το ΚΚΕ κάθε τόσο με Επίκαιρες Ερωτήσεις στη Βουλή και με δημόσιες συζητήσεις περιέγραφε την κατάσταση. Με τη δική του προτροπή σημαντικοί νομικοί αποκάλυπταν τον κίνδυνο που συνοδεύει όλους αυτούς τους τρομονόμους και την κατασκευασμένη ανάγκη να καλυφθεί η ζωή μας από το πονηρό μάτι της παρακολούθησης και το αχόρταγο αυτί της συνακρόασης. Και όμως, οι σημερινοί καταγγέλλοντες θεωρούσαν υπερβολική όλη αυτή την ανησυχία. Πίστευαν και το δήλωναν δημόσια πως έπρεπε με κάθε τρόπο να «διασφαλίσουμε» τη Δημοκρατία μας και την ηρεμία της κοινωνίας μας. Παντού έβλεπαν έναν αόρατο εχθρό που ανέτρεπε την ομαλή πορεία της πέψης τους και την ηρεμία του ύπνου τους. Παντού αναγνώριζαν την προσπάθεια που ήθελε να ανατρέψει την εξουσία τους κι αυτό τους ανησυχούσε. Ηθελαν, λοιπόν, να ξέρουν τα πάντα. Να παρακολουθούν τους πάντες. Φοβούνταν κάθε διαμαρτυρία, κάθε φωνή διεκδίκησης. Φοβούνταν την ανυπακοή των αδικημένων που πάλευαν για το δίκιο τους. Φοβούνταν τους εργαζόμενους που τολμούσαν να πούνε «όχι» στην υποταγή και την εκμετάλλευση και προσπαθούσαν να κάνουν και το λαό να φοβηθεί γι' αυτό. Και τώρα; Τώρα που διαπίστωσαν πως και οι δικές τους κουβέντες είναι επικίνδυνες και τα δικά τους βήματα ύποπτα. Τώρα που διαπίστωσαν πως και οι δικοί τους κρυφοί στεναγμοί ήτανε ενδιαφέροντες και έπρεπε να καταγραφούν στο μεγάλο ντεφτέρι για «ώρα ανάγκης» ξεσηκώθηκαν και ζητούν την τιμωρία αυτών που οι ίδιοι τους έμαθαν να κρυφακούνε. Τι Υποκρισία!