«Αυτό ακριβώς μας ενδιαφέρει. Να έρθουμε σε επαφή με πλατιές μάζες κόσμου, γι' αυτό κάνουμε ένα εργατικό έργο, σε μια εργατική συνοικία και απευθυνόμαστε σε κόσμο που στην πλειοψηφία του είναι εργατικό κοινό...».

«Πρέπει να υπάρχει διέξοδος. Αλίμονο αν ο άνθρωπος συναντά παντού στη ζωή του ντουβάρια. Χωρίς τη δυνατότητα να μπορέσει να τα υπερκεράσει ή να τα υπερπηδήσει... Και γι' αυτό επιλέξαμε ένα έργο το οποίο κάνει κριτική όχι στην αστική, αλλά στην εργατική τάξη...».

«Δεν καλοπιάνουμε τους εργαζόμενους. Δείχνουμε τη μιζέρια και την κατάντια, ώστε αυτή η προβολή να γίνει μέσο για αντίσταση και ανάταση...».

Ο Σήφης, η Χαρά, η Ελένη και ο Αλέξανδρος, ο Κώστας, αλλά κι ο δεύτερος Αλέξανδρος της παρέας βάζουν την καρέκλα τους δίπλα στη σκηνή και συζητούν με το «Ρ» για τον προσανατολισμό με τον οποίο έχει δουλέψει η ομάδα. Επιμένουν ότι η πολιτιστική δημιουργία, η συζήτηση γύρω απ' τους σκοπούς και το νόημα της τέχνης αφορούν και πρέπει ν' αφορούν τους εργαζόμενους.

Το να σχολά ένας εργαζόμενος απ' τη δουλιά του το μεσημέρι, «κουβαλώντας» στην υπόλοιπη μέρα και το νου του χίλιες ακόμα σκοτούρες κι υποχρεώσεις και παρ' όλ' αυτά να ξενυχτάει κάνοντας πρόβες, δεν είναι κι ό,τι πιο συνηθισμένο. Αλλωστε, οι ίδιες οι συνθήκες εργασίας και ζωής όχι μόνο δεν ευνοούν, αλλά συχνά απαγορεύουν στον εργαζόμενο να ασχολείται με την τέχνη, τον αθλητισμό, τη μελέτη κλπ.

Ολο το διάστημα της προετοιμασίας, οι πρόβες ξεκινούσαν κατά τις 9.30 μ.μ.-10 μ.μ. κι έφταναν ακόμα και μέχρι τις 4 π.μ., τις 5 π.μ. «Δεν είναι εύκολο... Σκέψου πόσο κουραστικό είναι να ξυπνάς 6.15 το αργότερο, για να πιάσεις δουλιά 7.30 π.μ... Και πώς θα 'σαι μετά όλη την υπόλοιπη μέρα στη δουλιά. Δηλαδή, αν δεν το προγραμματίσεις, και αν δεν το θέλεις να το κάνεις πραγματικά, δεν το αντέχεις... Να σκέφτεσαι τα λόγια, στις σκάλες, στις σκαλωσιές, στην άκρη του μπαλκονιού, να τα 'χεις συνέχεια στο μυαλό σου γιατί θες να τα μάθεις...», σημειώνει ο Κώστας χαμογελώντας. «Και να σου 'ρχονται την ώρα της δουλιάς ατάκες απ' το σενάριο. Να φωνάζει κάποιος και να του λες, "μπράβο παιδιά"...! ΄Η "όλα γίνονται, μόνο του σπανού τα γένια δε γίνονται... μα γιατί να μην το κάνουμε έτσι, αφού όλα γίνονται"...».

«Εγώ θα 'θελα να τονίσω την ανάγκη οι προοδευτικοί άνθρωποι, που εξακολουθούν να αγωνίζονται παρά τις αντιξοότητες στην κοινωνία σήμερα, μέσα από συνδικάτα, που έχουν έναν προσανατολισμό ταξικό στη δράση τους, οφείλουν να μην υποτιμούν τον πολιτισμό. Υπάρχει τέτοιο πρόβλημα, σε σημαντική έκταση. Κι αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί», παρεμβαίνει και πάλι ο Σήφης. Υπογραμμίζει ότι ο πολιτισμός μπορεί να γίνει όχι μόνο εργαλείο για κοινωνικές αλλαγές, αλλά έχει βαρύνουσα σημασία και για την πνευματική καλλιέργεια του εργαζόμενου. «Οφείλουμε, λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι που παλεύουμε, και τα συνδικάτα, και τα συλλογικά τους όργανα, και ο καθένας μας ξεχωριστά, να μην υποτιμάμε τον πολιτισμό. Να συμβάλλουμε, όσο μπορεί απ' την πλευρά του ο καθένας, να αναπτυχθούν τέτοιες προσπάθειες και να στεριώσουν...». Η ενασχόληση με την τέχνη, η ανάπτυξη πολιτιστικών ή αθλητικών δραστηριοτήτων μπορεί να συμβάλει στη συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από το συνδικάτο τους, στον εμπλουτισμό της δράσης των συνδικάτων, ποσοτικά και ποιοτικά, ακόμα και στην ποιοτική ψυχαγωγία των εργαζομένων.

Για παράδειγμα, οι ετήσιες εκδηλώσεις που ένα εργοστασιακό σωματείο οργανώνει τις περισσότερες φορές σε ταβέρνες, θα μπορούσαν να είναι μια θεατρική παράσταση. Να δουν οι εργαζόμενοι ένα έργο, να συζητήσουν πάνω σ' αυτό, επισημαίνει η Χαρά. «Ομως κάτι τέτοιο είναι εκτός προσανατολισμού. Κι αυτό έχει σχέση με το τι σήμερα προσφέρεται σ' αυτόν τον κόσμο, ποια είναι εκείνα τα προϊόντα του πολιτισμού που προβάλλονται, ώστε να δημιουργηθεί συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ετσι λοιπόν κι εμείς οι ίδιοι κατευθύνουμε τις μοίρες μας πολλές φορές μην έχοντας τη δυνατότητα να ανοίξουμε τα μάτια μας λίγο παραπάνω. Πρέπει όμως ν' αρχίσουμε να το κάνουμε...».

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως, αρχικά, και οι εργαζόμενοι της περιοχής υποδέχτηκαν με αρκετούς δισταγμούς τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία. Ο Κώστας σχολιάζει ότι είναι πολύ δύσκολο τέτοιες πρωτοβουλίες να αντιπαρατεθούν με μεγαθήρια και κολοσσούς της «βιομηχανίας του θεάματος» που προσφέρουν «το κίνητρο της καλής καρέκλας, του ποπ-κορν, της πορτοκαλάδας, το να μαζευτεί εκεί πάρα πολύς κόσμος... Κι αυτό είναι απάντηση στο γιατί ίσως τα παιδιά έρχονται τόσο διστακτικά εδώ και πάνε μ' έναν πιο εύκολο τρόπο εκεί... Εδώ θα εκτεθούν λίγο περισσότερο, ενώ εκεί θα χαθούν μέσα στο πλήθος. Εδώ χρειάζεται να περάσεις σε ένα σκαλοπάτι παραπάνω, για το τι κάνεις, τι θέλεις και μπορείς να διεκδικήσεις, τι ζητάς και από τη ζωή, κι αυτό το πράγμα να το κάνεις μαζί με τους υπόλοιπους...». Εύστοχη είναι η φράση της Ελένης: «Παίρνουν και δουλιά για το σπίτι...».

«Παράδειγμα εγώ. Είχα δει μια φορά στη ζωή μου θέατρο, όταν ήμουν πιτσιρικάς...» παίρνει το λόγο ο 18χρονος Αντώνης, ένα απ' τα παιδιά που μένουν με τις οικογένειές τους στις εργατικές κατοικίες. «Μετά είδα τον Σήφη εδώ, ήταν τη μέρα που βάζανε τα ξύλα μέσα, και τον ρώτησα τι θα τα κάνουνε...», διηγείται, μιλώντας για τους φίλους του που ακόμα τους ξενίζει ο θίασος. Ο Αντώνης σήμερα είναι το καμάρι της ομάδας. Σε λίγες μόνο μέρες έμαθε να χειρίζεται τα μηχανήματα και, πλέον, έχει τη γενική ευθύνη για το φωτισμό και τον ήχο.

Είναι σημαντικό, τονίζουν, να διευρύνεται η ομάδα. «Κάποια παιδιά, όταν τελείωσε η παράσταση, ήρθαν και μας ρώταγαν, δηλαδή - λέει - "εγώ ασχολούμαι με τον ήχο", ή "έχω δίσκους στο σπίτι, θα μπορούσα να βοηθήσω". Αν δοθεί το κίνητρο, υπάρχει διάθεση. Με κάποιες προϋποθέσεις, ανακαλύπτεις ότι υπάρχει διάθεση στην κοινωνία, απλώς πρέπει να καλλιεργηθεί αυτό το φυτώριο...».