Από την πρεμιέρα της παράστασης, που ήταν αφιερωμένη στις εργάτριες της «ΣΕΞ ΦΟΡΜ»

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες συναντήθηκαν οι εργαζόμενοι που σήμερα αποτελούν τους συντελεστές της θεατρικής παράστασης, την οποία ανεβάζει ο θίασος «Εκτός Σχεδίου» με το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Είναι εργάτες που παίζουν θέατρο για εργάτες. Ανάμεσά τους ένας οικοδόμος. Ενας νοσοκόμος. Μια νοσηλεύτρια. Μια υπάλληλος. Ενας φυσικοθεραπευτής. Ενας άνεργος. Απλοί εργαζόμενοι, που διδάσκουν, και επιμένουν, με το προσωπικό τους παράδειγμα, ότι ο πολιτισμός μπορεί να αποτελέσει πολύτιμο όπλο αφύπνισης για την εργατική τάξη.

Ο «Ρ» τους συναντά στο χώρο όπου ανεβαίνουν οι παραστάσεις, τον οποίο έχει παραχωρήσει, προσφέροντας ιδιαίτερα σημαντική στήριξη, ο Σύλλογος Οικιστών Εργατικών Κατοικιών Αγ. Σπυρίδωνα. Μια αίθουσα λιτή, μεταμορφωμένη σ' ένα όμορφο θεατράκι που αυτοί οι εργαζόμενοι «γέμισαν» με το μεράκι τους για το θέατρο. Εστρωσαν μοκέτα στο πάτωμα, φρόντισαν για τα σκηνικά, για τα φώτα. Στο πατάρι έφτιαξαν καμαρίνια. Κουβάλησαν καρέκλες για το κοινό, τακτοποίησαν σ' ένα γραφείο τα προγράμματα που κάποιοι φίλοι επιμελήθηκαν.

Σ' αυτήν την αίθουσα, στις 28 Γενάρη, υποδέχτηκαν τις εργάτριες της «ΣΕΞ ΦΟΡΜ», στις οποίες επέλεξαν ν' αφιερώσουν την πρεμιέρα. «Ηταν αυτονόητο για μας να καλέσουμε στην πρώτη παράσταση τις κοπελιές απ' τη "ΣΕΞ ΦΟΡΜ", ήταν φυσικό...» εξηγούν σήμερα στο «Ρ». «Ηταν τιμή για μας... Το αφύσικο θα ήταν να καλέσουμε κάποιους άλλους...».

Πάνω «στο σανίδι» οι εργάτριες είδαν να ξετυλίγονται σκηνές γνωστές. Ακουσαν «να τους μιλάνε» για τη φτώχεια, την ανεργία, για τον κρατικό αυταρχισμό και την υποκρισία της κυρίαρχης τάξης. Υπάρχει όμως μια βασική ιδιαιτερότητα σ' αυτή την παράσταση. Εκείνοι που «μιλούν» απ' τη σκηνή, δε στρέφουν την προσοχή τους στην εκμετάλλευση για να καπηλευτούν την αλήθεια, να υποκριθούν, τάχα, πως συμπονάνε τους καταπιεζόμενους, να περιγράψουν απλά μια πραγματικότητα για να ενισχύσουν τη μοιρολατρία. Εκείνοι που «μιλούν» είναι κι αυτοί εργαζόμενοι. Μέσα απ' τους ρόλους που υποδύονται, φωτίζουν την ελπίδα της αλλαγής, τη δύναμη της συλλογικής πάλης, τη διέξοδο που κι οι ίδιοι, ως εργαζόμενοι, αναζητούν.

Την ώρα που η παράσταση πλησιάζει στο τέλος της, τα δάκρυα απ' τα γέλια που πλημμυρίζουν την αίθουσα ίσως και να μπλεχτούν με τα δάκρυα που προκαλεί η συγκίνηση για τη δύναμη του εργάτη, αυτή που ακτινοβολεί σ' ολόκληρο το έργο... Είναι λίγα λεπτά πριν «πέσει η αυλαία» με τους γνώριμους στίχους: «Αϊντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο / αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς...».