Το δεύτερο μέρος της ταινίας μεταφέρεται στη ...Βαγδάτη! Εκεί ο Ιταλός δημιουργός, όπως έκανε και στο «Η Ζωή Είναι Ωραία» άλλωστε, χάνει τον ιδεολογικό προσανατολισμό του. Διστάζει να αποφασίσει ποιους να αφήσει και με ποιους να πάει. Και ο δισταγμός του, για να μην πω η σκοπιμότητα, τον οδηγεί, νομοτελειακά, στην αγκαλιά του εχθρού! Στην προσπάθειά του να σατιρίσει εξίσου και τις δυο «συνιστώσες» (έτσι δε λένε τους Αμερικάνους και το καθεστώς του Σαντάμ οι «αριστεροί» της Δύσης;) αδικεί τα θύματα. Το Ιράκ.

Ο δημιουργός και βέβαια πρέπει να είναι δίκαιος στην κρίση του. Δεν επιτρέπεται να κάνει χατίρια σε κανέναν. Ομως, ο χρόνος που επιλέγεις να κάνεις την κριτική σου, δεν είναι άσχετος με τη στάση σου απέναντι στο πρόβλημα. Οταν οι βόμβες πέφτουν σαν το χαλάζι, όταν το Ιράκ έχει ισοπεδωθεί, όταν η χώρα αυτή θα χρειαστεί δεκάδες χρόνια για να ισορροπήσει, δεν μπορεί να έρχεται κανένας Μπενίνι και να γεμίζει τα κάδρα του με τις φωτογραφίες του Σαντάμ και να σατιρίζει το κακό γούστο του ιρακινού καθεστώτος, δείχνοντας τα κακά αγάλματα και τις ακαλαίσθητες ασπίδες που στόλιζαν την πόλη. Δείχνοντας τους κατοίκους να αρπάζουν την «ευκαιρία» του πολέμου, για να πλιατσικολογήσουν. Και την ίδια ώρα να «ξεπερνάει» τους εισβολείς δολοφόνους με λιγότερη έως ανύπαρκτη κριτική. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι στην ταινία οι εισβολείς είναι πιο πολιτισμένοι. Σε κάποια σκηνή του «επιτρέπουν» να μεταφέρει φάρμακα για την αγαπημένη του και τους άλλους αρρώστους. Ενώ οι Ιρακινοί μόνον να αρπάξουν είναι ικανοί!

Δε θέλω να πιστέψω τους «ψιθύρους» που ακούγονται ότι ο Ρομπέρτο Μπενίνι, στην επιθυμία του να γίνει αποδεκτός από την αμερικάνικη διανομή, είναι ικανός να δώσει χωρίς όρους τα ...διαπιστευτήριά του. Η Βαγδάτη είναι ματωμένη, κύριε Μπενίνι. Οταν, θέλοντας να δώσεις περισσότερη δραματικότητα στο εγχείρημά σου, τη βάζεις σαν φόντο στην ταινία σου που, δήθεν, υμνεί τον έρωτα και την τέχνη, πρέπει να το κάνεις με σεβασμό απέναντι στην ιστορία της, αλλά και τη σημερινή της ασφυξία. Τα καλά σου λόγια, για τον άνθρωπο και την αγάπη, που ακούγονται κατά κόρον στην ταινία σου, τα θαυμάσια συναισθήματά σου, χάνονται μέσα στη λάσπη που συνειδητά ή ασυνείδητα ρίχνεις σε ένα λαό που αγωνίζεται. Και ακυρώνεις, φυσικά, το ίδιο σου το έργο.

Παίζουν: Ρομπέρτο Μπενίνι, Νικολέτα Μπράτσι, Ζαν Ρενό, Τομ Γουέιτς.