Ξεκίνησαν πριν 25 περίπου χρόνια να γράφουν τη δική τους ιστορία στην ελληνική ροκ. Ειλικρινείς «συνομιλητές» μιας γενιάς που αγωνιά και αγωνίζεται, που ασφυκτιά μα ονειρεύεται, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Διονύσης Τσακνής συνεχίζουν να καταθέτουν τραγούδια, που μιλούν για τα μικρά και τα μεγάλα του κόσμου μας, συμπυκνώνουν προσωπικές και κοινωνικές ανησυχίες και χαρακτηρίζονται από λόγο ευαίσθητο και συχνά βαθιά πολιτικό. Κι αν σήμερα η μουσική βιομηχανία και τα ΜΜΕ έχουν επιβάλει είδωλα και ειδωλάκια μιας χρήσης, οι δύο καλλιτέχνες, μαζί με το νεότερο «ομοϊδεάτη» Φίλιππο Πλιάτσικα αποφάσισαν να «ταράξουν πάλι τα νερά». Δίχως να διεκδικούν κανενός είδους δάφνες και ούτε αποκλειστικότητες, προχώρησαν στη δική τους ...συνωμοσία, συνθέτοντας το παζλ του «δικού μας ροκ». Εκείνου, που ξεπήδησε στις αρχές του '80 και μας χάρισε δυνατά μουσικά κύματα, κάνοντάς μας να ροκάρουμε πάνω από δύο δεκαετίες. Συντροφιά με πολλούς προσκεκλημένους τους καλλιτέχνες - εκπροσώπους αυτής της ροκ 25ετίας - που εναλλάσσονται κάθε τρεις εβδομάδες, ξεδιπλώνουν ένα μεγάλο αφιέρωμα, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή (μέχρι των Βαΐων), στο «Ζυγό» (Κυδαθηναίων 22, Πλάκα, 210-3241.610). Οι Δ. Τσακνής, Λ. Μαχαιρίτσας και Φ. Πλιάτσικας μοιράζονται από τις 17/3 μέχρι τις 2/4 τη σκηνή με τους Σάκης Μπουλά και Γιάννη Γιοκαρίνη. Θ' ακολουθήσουν από τις 7 - 16/4 οι «Οναρ» και τα «Κίτρινα Ποδήλατα». Μαζί τους εξαιρετικοί μουσικοί: Γιάννης Τσόλκας (πλήκτρα), Ακης Αμπραζής (μπάσο), Γιώργος Γιαννόπουλος (τύμπανα), Δημήτρης Καρασούλος (κιθάρα), Αλκης Κωνσταντόπουλος (τρομπόνι, βιολί), Φίλιππος Σπυρόπουλος (κρουστά).

«Ξεκινήσαμε πριν από 25 χρόνια παίζοντας ηλεκτρικό τραγούδι, που δεν τολμούσαμε να το πούμε ροκ» λέει ο Λ. Μαχαιρίτσας. «Τότε ήταν μια σκηνή που μεσουρανούσε. Στην πορεία αυτό το τραγούδι σαν να βγήκε στην παρανομία... Εμείς σήμερα κάνουμε μια συνωμοσία, για να πούμε ότι είμαστε εδώ. Παίζουμε τραγούδια που μας σημάδεψαν σε αυτή την πορεία μας. Ανήκουμε σ' αυτή τη μουσική, αλλά δεν είμαστε βεβαίως οι μόνοι... Η ιδέα να κάνουμε ένα πρόγραμμα με το δικό μας ροκ ξεκίνησε από δική μας ανάγκη, καθώς μας έχουν κατακλύσει τα σκυλάδικα και τα γκλαμουριάρικα. Ετσι προχωρήσαμε σε αυτή την κίνηση, η οποία βρήκε αμέσως μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Το πράγμα είναι ενθουσιώδες. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει πολύς κόσμος που έχει την ίδια ανάγκη και θέλει να συμπορευτεί μαζί μας. Κάναμε μια κίνηση θέλοντας να ταράξουμε τα νερά... Εξάλλου, κάθε είδος πρέπει να έχει τη σκηνή του. Δε γίνεται το σκυλάδικο, το λάιφ στάιλ να κατακλύζει τα πάντα». Παράλληλα, ο Λ. Μαχαιρίτσας, έχοντας διαπιστώσει την ύπαρξη αξιόλογων νέων σχημάτων και δημιουργών έχει προτείνει στη δισκογραφική του εταιρία τη δημιουργία ενός lebel για δισκογραφικές παραγωγές τους. «Ολοι θα βγούμε κερδισμένοι απ' αυτό» λέει, τονίζοντας ότι «πρέπει να υπάρχουν κάποιες πόρτες όπου θα μπορεί να πάει να χτυπήσει ένας νέος δημιουργός...».

«Η παράστασή μας κερδίζει το στοίχημα», αναφέρει ο Δ. Τσακνής. «Είναι μια μουσική συνεύρεση ανθρώπων που πορευτήκαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Το πρόγραμμα που παρουσιάζουμε περιλαμβάνει τραγούδια απ' όλη τη δισκογραφία μας. Η εναλλαγή στους φίλους ανά τρεις βδομάδες μάς φέρνει πιο κοντά σ' όλες τις εποχές, από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι μεγάλη και πιστεύω ότι έχει να κάνει με αυτή τη συνεύρεση, με την ειλικρίνεια των προθέσεων και με το αποτέλεσμα που βγαίνει. Πρόθεσή μας είναι καταρχήν να πούμε ότι το ελληνικό τραγούδι έχει αρκετά πρόσωπα. Το πρόσωπο που εμείς εκπροσωπούμε έχει κοινό και μάλιστα φανατικό, που το στηρίζει, παρά και όσα τα διάφορα λάιφ στάιλ έντυπα και οι ιδιωτικές τηλεοράσεις προσπαθούν: ότι, δηλαδή το μόνο πράγμα που υπάρχει στο τραγούδι είναι το φαιδρό πρόσωπο των πρωινών εκπομπών της τηλεόρασης, αποσιωπώντας πλήρως το τραγούδι που εκφράζει τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων. Αυτό το τραγούδι, που έχει πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα, είναι παρόν και μάλιστα αυτές τις μέρες αντεπιτίθεται και κερδίζει... Δεν είμαστε βεβαίως οι μόνοι. Υπάρχουν και άλλοι συνάδελφοι, που αντιστέκονται σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Αυτός ο δρόμος δεν είναι ποτέ εύκολος. Ομως, μαζί με τις δυσκολίες έχει και ομορφιά. Επιλέγοντας αυτό το είδος της μουσικής ξέραμε εξαρχής ότι τα πράγματα δε θα ήταν και τόσο ρόδινα, ότι οι συνθήκες δε θα ήταν οι καλύτερες δυνατές, ότι η αποδοχή των τραγουδιών μας από την αγορά δε θα ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα... Είναι πολύ σημαντικό να κερδίζεις νέους ανθρώπους, οι οποίοι δεν καταφεύγουν σε ευκολίες και στο κλίμα της εποχής, αλλά επιλέγουν να ψάξουν πραγματικά το τι διαφορετικό υπάρχει, παρά το γεγονός ότι αυτό το διαφορετικό δεν ακούγεται».

Ο Δ. Τσακνής σημειώνει ότι «οι νέοι άνθρωποι γυρίζουν ολοένα και περισσότερο την πλάτη στις μόδες και στα ανώδυνα τραγουδάκια μιας χρήσεως και ανακαλύπτουν μέσα από τα τραγούδια μας, που έχουν μια διαχρονικότητα, την ουσία και το αληθινό πρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού». Οσο για την επόμενη γενιά του ροκ, τι γίνεται; Υπάρχουν νέα γκρουπ, αλλά τα περισσότερα βγάζουν ένα - δυο δίσκους και μετά εξαφανίζονται. «Το παλεύουν» - λέει ο Διονύσης Τσακνής - «αλλά δεν είναι εύκολο όταν στην "άλλη πλευρά" πέφτει πολύ χρήμα και προβολή. Και δεν τους παίζουν όχι μόνο τα χυδαία ραδιόφωνα - που είναι αναμενόμενο - αλλά και τα "άλλα", τα δήθεν ποιοτικά. Η αθωότητα έχει εξαφανιστεί από αυτό το χώρο. Αν δεν ανήκεις σε παρεούλες ή δεν είσαι υποτελής σε κάποιο "κέντρο", είσαι χαμένος».

«Το δικό μας ροκ δεν έχει μιζέρια και κατήφεια, έχει πλουραλισμό σε ιδέες και συναισθήματα», αναφέρει ο Φίλιππος Πλιάτσικας. «Δεν ανήκει σε περιθωριακή ελίτ, που παρ' όλα αυτά δηλώνει υποταγή στους μέντορες των μίντια που την υποστηρίζουν μανιωδώς. Δεν έχει ρατσισμό, προσπαθεί να ενσωματώσει όλα τα ουσιώδη που έχουν να του δώσουν άλλα είδη μουσικής από τη δημοτική μέχρι τη λαϊκή. Το δικό μας ροκ αγαπάει τον κόσμο και δεν τον διαχωρίζει σε υποψιασμένο και μη. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική. Εχει να κάνει με τις ανθρώπινες αξίες, με την αισθητική, με την ευρύτερα θετική στάση ζωής...». Ο ίδιος σημειώνει: «Η διαίσθησή μου λέει ότι είμαστε ένα λεπτό της ώρας πριν από το επόμενο "μπαμ". Βλέπω γκρουπ να το παλεύουν, να επιμένουν εκεί συνειδητά, παρά τις κακές συνθήκες. Δεν μπορεί, κάπου θα "σκάσει" κάτι νέο και θα παρασύρει πολλούς και έτσι θα δημιουργηθεί η νέα σκηνή. Εγώ το αισθάνομαι στην ατμόσφαιρα. Βράζει το πράγμα...».