ΚΑΙ οι στερνοί ελεύθεροι χώροι που έχουν απομείνει στην πρωτεύουσα και στις γύρω περιοχές χάνονται, εξαφανίζονται. Η Αθήνα χάνει την ανάσα της και νιώθεις κάποιες στιγμές (που δεν τις προσδιορίζει το ρολόι) απελπισία όταν αναζητάς καταφυγή σε ανοιχτούς χώρους αλλά όλοι τέλειωσαν, τους έκαναν τσιμέντο... Μας έχουν κυκλώσει του σίδερου και του μπετόν οι γίγαντες...

ΘΥΜΙΣΑΜΕ παραπάνω αυτό, που ζήσαμε το φθινόπωρο του '99 με το μεγάλο εκείνο σεισμό, που με αγωνία οι κάτοικοι της πόλης μας αναζητούσαν τους ανοιχτούς, ελεύθερους χώρους χωρίς να τους βρίσκουν.

Η ΔΙΑΡΠΑΓΗ των ελεύθερων χώρων μπήκε σε εφαρμογή, με τα πρώτα κιόλας βήματα, που έκανε η Αθήνα ως πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Και η τακτική της διαρπαγής συνεχίστηκε στα κατοπινά χρόνια.

ΟΠΩΣ διαβάζουμε στην εφημερίδα μας (12/3/2006), σ' ένα λεπτομερές αναλυτικό ρεπορτάζ, η διοίκηση της κ. Ντ. Μπακογιάννη όχι μόνο δεν άλλαξε ρότα από την προηγούμενη πολιτική αλλά κι έριξε κι άλλο νερό στο μύλο της τσιμεντοποίησης των ελεύθερων αυτών χώρων.

ΣΤΟΝ πρόωρο αναγκαστικά απολογισμό που έκανε η Ντ. Μπακογιάννη στην καθέδρα του Μεγάρου Μουσικής παρέκαμψε τις κακοτοπιές κι όλα εκείνα τα οξύτατα προβλήματα, που βιώνουν οι Αθηναίοι. Αλλωστε, ο απολογισμός γινόταν στο χώρο που είχε διαπραχθεί, μετά μουσικής, η μεγίστη παράβαση.

ΠΑΝΩ στο μεγάλο αυτό θέμα των ελεύθερων χώρων, της υπεράσπισης και της ανάπτυξής τους υπάρχουν αγωνιστές, που νύχτα - μέρα δίνουν μάχες για τη διάσωσή τους. Είναι η «Συμπαράταξη για την Αθήνα» και η «Δημοτική Κοινωνική Κίνηση», που παλεύουν να μη γίνουν οι ελεύθεροι χώροι τσιμέντο. Κι αυτός ο στόχος έχει προτεραιότητα.

Η ΔΗΛΩΣΗ του υποψήφιου δημάρχου Αθήνας σ. Σπύρου Χαλβατζή σχετικά με τους ελεύθερους χώρους υπογράμμισε πως με τη «Συμπαράταξη για την Αθήνα» δόθηκαν μάχες για τη διάσωσή τους. Στο Γουδί, στο Βοτανικό, στη Λ. Αλεξάνδρας, στο Μετς, οι αγωνιστές της «Συμπαράταξης» είναι παρόντες, όρθιοι, μαχόμενοι. Και αυτό όχι τυχαία, κι όπως παρατήρησε, «η πάλη για τη διάσωση των ελεύθερων χώρων είναι ταξική σύγκρουση με την ταξική, την αντιλαϊκή πολιτική».

ΥΠΑΡΧΕΙ ανοιχτό για την Αθήνα και το λεκανοπέδιο το θέμα της αναβάθμισης και μετατροπής του Ελαιώνα σε χώρο πράσινου και αναψυχής για τους Αθηναίους. Αλλά κι η ελπίδα αυτή, διαβάζουμε στον «Ρ» όσα σχετικά είπε ο Ν. Μπουζάνης, συντονιστής της «Δημοτικής Κοινωνικής Κίνησης Αθήνας», έσβησε...

ΚΙ ΑΥΤΟ ύστερα από 25 ολόκληρα χρόνια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα δυο κόμματα εξουσίας, σφιχταγκαλιασμένα τάζανε παρεμβάσεις πως ο Ελαιώνας θα μετατραπεί σε βάση πράσινου, σε ανάσα ζωής.

ΣΤΗ Δυτική Αττική δε γυρίζει κανείς το βλέμμα του. Ο (πρώην) Ελαιώνας, περιοχή μεγάλη, στην καρδιά του δυτικού λεκανοπεδίου, ήταν κι εξακολουθεί να είναι η πίσω αυλή, αποθήκη της Αθήνας. Σ' αυτήν συνυπάρχουν ανακατωμένα βιομηχανίες, συνεργεία, πρακτορεία μεταφορών και στοιβάζονται με ακάλυπτους σκουπιδότοπους που συνεχώς επεκτείνονται και αχρηστεύουν έναν μοναδικό πνεύμονα, που θ' ανάσαινε η πόλη.

ΜΕΣΑ σε πολλές δυσκολίες οι αγωνιστές της «Συμπαράταξης» ήταν κι είναι παρόντες, όρθιοι προκειμένου να διαφυλαχτούν οι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι.

ΜΕΓΑΛΟ και πολύ σημαντικό για τη ζωή της πρωτεύουσας το θέμα αυτό. Είκοσι πέντε χρόνια παραμυθόλογα και κούφια λόγια για τον Ελαιώνα που φάνηκε πως μπορούσε ν' ανοίξει και μια άσπρη μέρα για την Αθήνα αλλά και την Αττική. Αντίσταση λοιπόν κι αγώνας. Κι ακόμη χρειάζεται επιφυλακή, γιατί συχνά προσπαθούν να πάρουν πίσω αυτό που οι πολίτες κέρδισαν με τον αγώνα τους. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Διαφορετικά ο μύλος της τσιμεντοποίησης θα συνεχίζει το «έργο» του...