Πριν από δύο Κυριακές έγραφα σε τούτη τη στήλη για την άνοιξη. Θυμήθηκα, ακόμα μια φορά, τα παιδικά μου χρόνια. Το «μάρτη» που μας φορούσε η μάνα μας στο αριστερό μας χέρι, για να μη μας μαυρίσει ο ανοιξιάτικος ήλιος. Θυμήθηκα, εδώ που τα λέμε, και άλλα, πολλά άλλα, που σκέφτηκα να σας τα κρύψω, γιατί είναι πικρά και δεν ήθελα να τα ξαναθυμηθώ. Ετσι συμβαίνει με τις δύσκολες «σελίδες» της Ιστορίας, προσπαθούμε να τις πάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, γιατί μας πονούν. Είναι οι φίλοι που χάθηκαν, οι μέρες που πήγαν στράφι σε άσκοπες πράξεις. Ξανθά μαλλιά που δεν προλάβαμε να τα χαϊδέψουμε. Λουλούδια που δεν προλάβαμε να τα μυρίσουμε, γιατί πρόλαβαν να τα πατήσουν πόδια εχθρών, να τα ξεριζώσουν χέρια ανόμων. Είναι ακόμα και όλες εκείνες οι μικρές και οι μεγάλες ήττες μπροστά στις αμπαρωμένες πόρτες χειμερινών ανακτόρων, που δεν καταφέραμε να τις ανοίξουμε, γιατί δε μετρήσαμε σωστά τα βήματά μας ή γιατί το ήθελε έτσι η Ιστορία ή, τέλος, γιατί έτσι συμβαίνει, όταν χάνεται η Ανοιξη.

Οταν σε προλαβαίνουν οι άλλοι και συ βολεύεσαι με τα αποκαΐδια των ονείρων σου. Ψάχνεις να βρεις τι έφταιξε και κει ξεχνιέσαι «ανάξιος και ιδανικός», όπως θα έλεγε ο ποιητής, περιμένοντας το άλλο καράβι, την άλλη ευκαιρία. Ή σφίγγεσαι μέσα σε «υπόγειες ταβέρνες, μες σε καπνούς και σε βρισιές». Οπως θα έλεγε ο άλλος ο ποιητής. Γι' αυτό λέω, και παραλίγο να το ξεχάσω μιλώντας για την Ανοιξη που χάσαμε, αυτή τη φορά να μην το επιτρέψουμε να χαθεί. Γιατί κάθε φορά όλο και μας δίνεται μια καινούρια αφορμή. Γιατί κάθε φορά, όλο και βρίσκουν τα «γαμψά νύχια» του καπιταλισμού, τον τρόπο να χωθούν μέσα στις σάρκες μας. Ή να χτιστούν έτσι ή αλλιώς άλλα «χειμερινά ανάκτορα» που μας προκαλούν θυμίζοντάς μας την άλλη φορά που δεν τα καταφέραμε να τα εκπορθήσουμε, και μείναμε απ' έξω να μετράμε δάκρυα και νεκρούς, θυσίες αναξιοποίητες και άσκοπους ηρωισμούς. Οχι, αυτή την Ανοιξη δεν πρέπει να τη χάσουμε. Οι φωτιές που άναψαν στους δρόμους του Παρισιού, όπως και να άναψαν, όποιοι και να τις άναψαν. Οι καθημερινοί νεκροί του Ιράκ. Οι Παλαιστίνιοι που δε βολεύονται. Οι στρατιές των φτωχών της Νότιας Αμερικής. Οι πεινασμένοι της Αφρικής. Οι άνεργοι νέοι της δικής μας της χώρας. Ολα μαζί πρέπει να γίνουν το άλλο «καράβι», η άλλη αφορμή.

Σκέφτομαι πως είναι καιρός να τελειώνουμε με το χειμώνα των γκάλοπ. Να τελειώνουμε μ' αυτούς τους χυδαίους υπολογισμούς που τη μια βδομάδα φέρνουν τον έναν μπροστά και την άλλη βδομάδα τον άλλο. Να τελειώνουμε, λέω, με το ποιος φταίει πιο πολύ, αυτός που μας «κάρφωσε» ή αυτός που μας «σταύρωσε». Γιατί κάθε μέρα μεγαλώνει ο φόβος να συνηθίσουμε. Να συνηθίσουμε με το ψέμα και την κοροϊδία τους. Να πνιγούμε και μεις μέσα στη φουρτούνα της καθημερινής τους απάτης. Να ξαναζήσουμε το παραμύθι του Μιθριδάτη, που του έδιναν κάθε μέρα λίγες σταγόνες δηλητήριο για να συνηθίσει τελικά και να μην κινδυνεύει έτσι από τους εχθρούς του που ήθελαν να τον δηλητηριάσουν και να τον βγάλουν από τη μέση. Ναι, υπάρχει ο φόβος αυτός. Το διακρίνω σ' αυτούς που επισκέπτονται τα λείψανα των «αγίων» για να θεραπευτούν ή για να βρούνε δουλιά. Το διακρίνω σ' αυτούς που συνωθούνται στα εγκαίνια των μεγάλων καταστημάτων. Το διακρίνω στους νέους που ξεχνιούνται μπροστά στα νοθευμένα φραπεδάκια. Το διακρίνω παντού!