Στη συνέχεια πάνω στο αντιασφαλιστικό οικοδόμημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ πρόσθεσε τα δικά του ανοσιουργήματα. Ο νόμος 3029/2002 (νόμος Ρέππα) ήταν το τελευταίο του κατόρθωμα. Με αυτόν μειώθηκαν οι συντάξεις σε ΔΕΚΟ, δημόσιο, τράπεζες και αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Με τον ίδιο νόμο δημιουργήθηκε το κατάλληλο αντιασφαλιστικό πλαίσιο για παραπέρα παρεμβάσεις, μέσα από την ένταξη στο ΙΚΑ και την ισοπεδωτική ενοποίηση προς τα κάτω των επικουρικών ταμείων. Δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την ιδιωτικοποίηση μέρους της κοινωνικής ασφάλισης με τα επαγγελματικά ταμεία.

Ακριβώς αυτό το πλαίσιο αξιοποιεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ και τρανταχτό παράδειγμα είναι ο νόμος της για το ασφαλιστικό των τραπεζών. Η κοινή τους πορεία λοιπόν δεν είναι περίεργη. Οπως δεν είναι περίεργο το ότι χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα. Το «δημογραφικό», τα «ελλείμματα», η «βιωσιμότητα» είναι οι αλαλαγμοί που εκτοξεύουν τα στελέχη και των δύο κομμάτων. Από εδώ και οι ταυτόσημες «λύσεις» που προτείνουν και προωθούν. Και δεν κρύβουν ότι θεωρούν και τα δύο την κοινωνική ασφάλιση ως εμπόδιο στο δρόμο προς την «ανταγωνιστικότητα», την οποία έχουν από κοινού ανακηρύξει σε εθνικό στόχο.